Dat Houffalize het mountainbikemekka van België is, weten we wel zeker. Fietsredacteur Koen Van Mele stak ons behendig voor tijdens de 2016-editie van mountainbikewedstrijd Roc d’Ardenne. Op weg naar Wibrin, een charmant gehucht vlakbij Houffalize, waar Koen en consoorten de nacht voor de marathon zouden doorbrengen, gutste de regen met bakken uit de hemel. De wildste scenario’s schoten als paddenstoelen uit de grond.

Tekst: Koen Van Mele

Ontspannen en vol goede moed controleerden we de volgende ochtend al het materiaal. Het was grijs en amper 4 °C, maar als we buienradar mogen geloven, zoude we het als zeker in de voormiddag droog houden en krijgen we in de namiddag hooguit kans op een buitje. Dat valt dus mee. Voor de zekerheid proppen we toch maar een regenjasje in onze rugzak. Aan de start van mountainbikewedstrijd Roc d’Ardenne bevestigen we onze nummers aan het stuur, klaar voor het avontuur. Intussen gaan de profs er reeds vandoor, gevolgd door drie gecontroleerde massastarts.

Zwaar in de pedalen tijdens mountainbikewedstrijd Roc d’Ardenne

Een honderdste van een second na het startsignaal klikken honderden klikpedalen zich als machinegeweren vast. Iedereen gaat er met een rotvaart vandoor, tot het eerste obstakel zich na 500 meter aanbiedt: de Col du St.-Roch. Deze niet te onderschatten klim staat steevast in het parcours van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Met een maximum stijgingspercentage van 26% kan dit tellen als opwarming! De eerste schifting is meteen een feit.

Eenmaal boven gaat het offroad rechtsaf. Het geweld kan beginnen. Al snel wordt duidelijk hoe het parcours er voor de rest van de dag zal uitzien. Alles is bedekt met een dikke laag modder bovenop een spekgladde ondergrond. Het is zoeken naar de juiste rijtechniek om hier zo economisch mogelijk door te klieven. De banden maakten diepe geulen, om vervolgens weg te schuiven op de harde ondergrond. Waar je normaal gezien enkel met de benen moet werken, ben je nu verplicht met het hele lijf mee te balanceren. Met natrillende benen gaan we de eerste afdaling als een beginneling naar beneden.

Na enkele steile klimmen is de groep volledig verbrokkeld en krijgen we meer ruimte om te schaatsen over modder, de bike over een spekgladde boomwortel en dito rotsen te laveren of de billen dicht te knijpen tijdens de afdaling. Met de beste stuurmanskunsten brengen sommigen het er goed van af, anderen springen van de fiets of worden regelrecht naar beneden gekatapulteerd. Gaat dit zo de hele weg zijn? Aan de eerste bevoorrading slaagt de vermoeidheid bij menig biker toe. Dat belooft.

Met een knal in de modder

Het volgende deel van mountainbikewedstrijd Roc d’Ardenne loopt heuvelend tussen Engreux en Bonnerue. De klimpartijen op dit parcours worden puffend en kermend overwonnen. Eenmaal boven is er tijd om te genieten van deze prachtige streek. De panorama’s over diepe dalen blijven fenomenaal. De meanderende Ourthe vergezelt ons de rest van de dag. Beneden in de vallei zien we ook bikemakkers kronkelen richting de klim die we net in de benen hadden.

De volgende afdaling is bezaaid met grote stenen. Gecombineerd met het continu aanwezige water, lijken we wel door een wildwaterbaan te laveren. Heel af en toe verlaat het parcours de drassige bossen en golft het door winderige weilanden, waar de ondergrond beter berijdbaar is. Een welgekomen verpozing voor rug en armen en dus tijd om vaart te maken. En uitgerekend dat gaat het natuurlijk mis. Een inhaalmanoeuvre, een modderige plas en paar verborgen rotsblokken waren de boosdoeners die mijn fiets onder me weg sloegen om mijn rechterflank helemaal onder te dompelen in deze brij.

Goed geschrokken en proestend neem ik de schade op. Doorweekt, kou, bloedend en gehavend wissel ik mijn bovenste kledij met het regenjack om de snijdende wind tegen te houden. Mijn bike is ok, maar al na de eerste meters voel ik dat mijn knie een ferme klap te verduren kreeg. Geen tijd om daar bij stil te staan. Overal is het schuiven en bijsturen. De 162 hoogtemeters richting Bonnerue zijn heroïsch. Eenmaal boven turen meerdere besmeurde gezichten angstig voor zich uit naar het volgende obstakel.

Deugddoend asfalt, voor heel even

De laatste hectometers voor de bevoorrading ging gaan kort over vlot, deugddoend asfalt. Daarna slingert het pad vrijwel meteen weer tussen de bomen. Een zalige afdaling richting het dal en dan weer op en neer. Honderden reeds ontschorste boomwortels, lonken glibberig naar onze wielen. Waarschijnlijk is dit pad onder een zomers zonnetje een lust voor elke biker. Nu horen we stil en luid gevloek. Het zonnetje is nergens te zien en om het helemaal compleet te maken kleuren de wolken donkerblauw, dan grijs. Het Ardennenoffensief is volop aan de gang.

Het parcours bracht ons via Neuf-Moulin en Vissoûle dichter bij Houffalize. De laatste bevoorrading van de dag te Alhoumont, was weerom zeer uitgebreid en verzorgd. Na een snelle refill ga ik meteen weer op pad. Door onophoudelijk stromend water uit de flanken is de afdaling die ons naast het hotelcomplex Vayamundo bracht venijnig. Maar dit is wel een herkenningspunt dat me vleugels geeft. Aan de andere kant van de heuvel slingert het pad mee met de Ourthe. Rijden wordt onmogelijk. Modder en grote boomwortels verplichtten ieder om de paar honderd meter te voet af te leggen, het bord van de laatste 10 kilometer voorbij. Niet wetende dat het nog 1,5 uur duurt…

Een brugje over en weerom klimmen. Een kwestie van de juiste cadans aanhouden met ‘ik ben er bijna’ als mantra. De energie is op, zelfs het laatste stuk vals plat is een hele opgave. Dan duiken we via een technische afdaling richting centrum Houffalize. Pure vermoeidheid veroorzaakt nog een tweede banale schuiver. Met trillende benen en pijnlijke vingers denderen we het centrum binnen. Twee bochten verder rijden we vier uur na de profs onder de finishboog van mountainbikewedstrijd Roc d’Ardenne. Klaar voor een La Chouffe.

Meer foto’s op de site van mountainbikewedstrijd Roc d’Ardenne.

Het modderig filmpje van Felix Wyns geeft een goed sfeerbeeld.