Crocodile Trophy, Cape Epic, Almanzo Race, … De wereld kent enkele mountainbikewedstrijden voor mountainbikers die niet alleen ambitieus, maar boven al levensgenieters zijn. De joBerg2C, een minder bekende race in Zuid-Afrika, doet hier geenszins onder.

Van 26 april 2013 tot 4 mei 2013 ging in Zuid-Afrika een mountainbikewedstrijd door waar niet zozeer de focus lag op het competitieve aspect, maar bovenal op de esthetische en sportieve kant. Ambitieuze mountainbikers aller landen verzamelden in Joburg om negen dagen en 945 kilometer later bij Scottburgh aan zee uit te komen. Ook onze uitgever Luc Van Ginneken smeerde zijn benen in en blikt nu terug op een prachtige joBerg2C.

 Far Out: Luc, we zagen je in Far Out 2013 al op de koersfiets en dat was toen een tamelijk nieuwe ervaring. Vanwaar het idee om je nu negen dagen op een mountainbike te hijsen?

Luc: “Enkele vrienden van me, fervente mountainbikers, waren van zin om deze wedstrijd mee te doen. Zodra ze erover vertelden, kwam het idee in me op om de uitdaging mee aan te gaan. We schreven ons in als ondersteunend team van het goede doel BikeAid, een organisatie van Kom Op Tegen Kanker. We beloofden joBerg2C om elke euro die we zo uitspaarden aan inschrijvingsgeld, door te storten naar dit goede doel. Ons voorstel werd aanvaard: BikeAid werd gesteund en onze startplaatsen waren binnen. Ik heb me een mountainbike aangeschaft en ben als een gek beginnen trainen. Welgeteld zeven Belgische toertochten later zat ik op het vliegtuig naar Zuid-Afrika.” (lacht)

 Far Out: “Wat waren je eerste indrukken van de wedstrijd en de omgeving waarin deze zich afspeelde: Zuid-Afrika?”

Luc: “De wedstrijd op zich zat prachtig ineen: een fenomenale organisatie stippelde de prachtigste routes uit, ’s avonds stond het tentenkamp, de douches, de loungezetels, het reparatieteam en noem maar op al klaar om je te ontvangen bij aankomst van je dagtocht. Een uiterst gesmeerd systeem dat je niet zou verwachten bij een zulke kleine wedstrijd. Qua landschap was Zuid-Afrika het ideale decor voor mijn eerste grote mountainbikewedstrijd. De ene dag kon je een single track volgen tussen de planten van een bananenplantage, de dag erop reed je dan weer kniediep door een haast Vietnamees ogende brousse, om weer een dag later de fenomenale uitzichten tussen de bergen te genieten vanop een duizelingwekkend smal padje naast de afgrond, ‘de Chinese muur’ noemden ze die route. Een afwisseling van prachtige uitzichten, al was het niet gemakkelijk om hier constant van te genieten.”

Far Out: “Hoe bedoel je dat?”

Luc: “Het viel me op dat je bij wielrennen meer op de omgeving kan letten. De baan ligt voor je en af en toe opzij kijken is geen groot gevaar. Bij mountainbiken wel. Elke meter die voor je ligt verschilt van de meter die je net hebt afgelegd en je moet steeds 100% geconcentreerd blijven op de baan. Doe je dat niet, dan kan je hard onderuit gaan. Ik heb het bij enkele totters gehouden, maar een andere fietser had minder geluk. Hij ging naar huis met een gebroken heup, drie gebroken ribben, een gebroken sleutelbeen en gebroken arm. Net daarom is het niet-competitieve van joBerg2C een grote troef: er is wel een wedstrijdconcept, maar het gaat er vooral over dat je geniet. Je af en toe eens opzij zetten voor een fotootje of een filmpje, is iets dat je iedereen ziet doen.”

 Far Out: “Wat heb je zelf, behalve dan enkele littekens, aan de wedstrijd overgehouden?”

Luc: “Ik heb vooral geleerd hoe je op een fiets moet rijden. Elk stuk in het parcours is verschillend, waardoor je constant een correcte inschatting moet maken en je jouw fiets perfect moet kennen. Er waren beklimmingen die ik te voet heb moeten doen, maar net zozeer afdalingen die ik fietsend deed terwijl anderen uit hun pedalen klikten. Zo leer je pas wat écht fietsen is.”

Far Out: “En ben je nu volledig gebeten door de mountainbikemicrobe?”

Luc: “Gho, ja en nee. Als ze me meteen na de wedstrijd vroegen of ik zoiets opnieuw zou doen, verklaarde ik hen gek. Enkele dagen en vooral rustgevende nachten later, begon de zin echter wel weer te komen voor een kortere wedstrijd. En nu, een maand later, zou ik het dolgraag terug doen. Al moet ik toch toegeven dat het wielrennen nog mijn voorkeur draagt.”

 Far Out: “Zien we je dan snel weer op je koersfiets terug?”

Luc: “Zelfs reeds volop aan het trainen!” (lacht) “Ik was slechts één weekend thuis of ik trok weer voor enkele dagen naar de Vogezen om me voor te bereiden voor de Maratona dles Dolomites, de wedstrijd die ik vorig jaar deed en waar ik in Far Out 14 over schreef. Toen deed ik er – recupererend van een gebroken sleutelbeen – negen uur over. Nu wil ik het binnen de acht uur doen. Geen wereldrecordtijd, maar dat hoeft ook niet. Voor mij is de plaats niet zo belangrijk, meer de persoonlijke prestatie.”

 Enkele cijfers:

• 9 dagen
• 945 kilometer
• 293ste plaats bij aankomst
• 2 volledig uitgefietste outfits (met dank aan Craft voor deze comfortabele en gelukkig sneldrogende kledij)
• 1 paar banden (!!) De ‘Race King’-banden van Continental bleken een fenomenale truuk om zelfs gedurende negen dagen afzien niet lek te rijden.
• 35 graden, de gemiddelde temperatuur overdag
• 0 graden, de temperatuur ’s nachts, of zo doet het ijs op de tent toch vermoeden

Lucs volledige ervaring van de joBerg2C lees je volgend jaar in Far Out 15.

Meer informatie en een dagelijks filmverslag vind je op http://www.joberg2c.co.za/

Met een extra dank aan

Een blik op ‘de Chinese muur’:

Tekst: Roel Goris