Home Nieuws De val van Icarus

De val van Icarus

0

Accellerated Free Fall of AFF. Je zou het kunnen beschrijven als “Google Maps openen en inzoomen” maar eigenlijk is het de officiële naam van de cursus valschermspringen waar ik gisteren aan begon.

“Op een dag spring ik met een parachute in de Cave of Swallows” en “Ooit spring ik met een wingsuit van een berg, de welke weet ik nog niet”, met die twee ideeën stoef ik al sinds Roelheugenis. Mooie, spectaculaire “Op een dag”-plannen, maar oh zo onbereikbaar als je geen stappen onderneemt. Tot dat besef kwam ik toen een collega op mijn ander werk me uitdaagde – want sportief gezien komt het daar op neer – dat ik dat nooit echt zou doen. “Dat zijn van die dingen die je zegt, maar dat komt er niet van.” Voor je het weet heb je een gezin te onderhouden, daarna ben je te oud om er nog aan te beginnen, zo bedoelde hij het. Maar uiteraard valt daar dan weer de keerzijde van af te lezen: begin eraan nu je nog kan. Ik ben jong, sportief, woon nog thuis, heb sinds kort een vaste job en aldus meer budget dan vorig jaar als jobstudentje: het is nu of nooit. En dus schreef ik me in voor de cursus AFF. De foto’s komen van internet om het avontuur te illustreren.

Een fenomenale sprong die ik ooit zelf wil doen: de Cave of Swallows in Mexico.

Wie de nieuwste Far Out in huis heeft gehaald en de inleiding van hoofdredactrice An Kokken heeft gelezen, zal al wel doorhebben dat de Wet van Murphy mij nogal graag heeft. Kan er iets misgaan? Dan is de kans heel groot dat dat effectief gebeurt. Dat ik nog niet met mijn hoofd tegen de rotsen ben geslagen tijdens de klimcursus, is dus haast een wonder. Vrijwillig, niet in een duosprong maar écht volledig zelf, uit een vliegtuig springen vanop een viertal kilometer met zo’n CV aan geluk? Dat klinkt dan niet meteen als de slimste beslissing ter wereld.

De dagcursus van AFF1 bereidde ons daar dan ook perfect op voor. Met zijn vieren zaten we daar, drievierde van ons jonge twintigers en een dertiger, terwijl instructeur Willy ons alles vertelde wat er mis kon gaan. Zo pessimistisch, zou je denken? Net niet! Moest parachutespringen niet meer zijn dan “Uit een vliegtuig stappen, even wachten, je parachute opentrekken en veilig landen” zou het niet als een gevaarlijke sport beschouwd worden. Je goed voorbereiden op elke situatie is dus de boodschap en daar nam Paraclub Hoevenen – volledig terecht – voldoende tijd voor. De cursus begon om 9u en tegen half 4 ’s middags trokken we de zware rugzak op onze rug en kropen vier begeleiders, medeleerling Christoph en ik het kleine Cessnavliegtuigje in. Met een overvolle cocktail aan emoties en sensaties die op dat moment door je hoofd gaan, constant beantwoord door jezelf met de woorden “Roel, this is it. Je hebt de sprong al twintig keer geoefend op begane grond, nu gaat het gebeuren.” En dan gaat de deur open, zie ik Christoph en zijn twee begeleiders aan duizelingwekkende snelheid uit het vliegtuig vallen en weet ik: het is mijn beurt.

Omdat het onze eerste sprong was, sprongen wij met twee in plaats van één begeleider. Nu toch nog, want vanaf sprong vier valt er een weg.

Ik zet me in het deurgat, een begeleider links en een rechts van me en na het correcte protocol springen we met zijn drieën uit het vliegtuig. Meteen aan de geleerde “Circle of Observation” beginnend, waarbij ik eerst voor me uitkijk, dan op mijn hoogtemeter en dan zowel links als rechts vraag of ik alles nog goed doe, val ik tegen razende snelheid richting begane grond. Toch denk ik hier ondertussen niet te veel over na, want ik ben volop bezig met mijn “Practice Pulls”, het voordoen hoe je je parachute moet opentrekken. Op 5500 feet doe ik teken naar mijn begeleiders, waarop één ervan me loslaat en wegvliegt. Ik trek mijn parachute open, terwijl de andere begeleider nog even bij me blijft om te zien dat dat eerste deel al goed gaat. De parachute trekt me uit de grip van mijn begeleider en breekt mijn vrije val: vanaf nu sta ik er alleen voor.

Een van de dingen die konden gebeuren – mislopen is niet het juiste woord – en zelfs zo vaak gebeurt dat instructeur Willy ons al vertelde dat een van ons het zeker ging hebben, is dat je parachute een paar draaien heeft gemaakt. Stel het je voor als dat je op een schommel zit en dat je enkele keren hebt rondgedraaid. Wel, die “een van ons die het zeker ging hebben”, dat werd ik. Kon ook niet anders.

Zo kundig ging het er natuurlijk nog niet aan toe. Hoewel?

Met enkele schoppen in het ijle terug in de juiste positie gekomen, greep ik de stuurriemen van achter de touwen vandaan. Ik oriënteerde me om te weten waar ik naartoe moest sturen en zweefde rustig cirkelend naar het landingsveld. En pas dan besef ik alles: het in een routine uit het vliegtuig springen, de val, de oefeningen, het opentrekken van de parachute, het oplossen van dat kleine euvel, het veilig hangen in een valscherm met de wetenschap dat ik nog haast een kilometer boven de grond, volledig vrij, aan het rondzweven ben. Dat gevoel van vrijheid waar valschermspringers altijd over spreken? Dat besefte ik pas echt wanneer het voorbij was. Want rondzweven is ook nog prachtig, maar de échte ervaring zat hem in de val. Die ik dan ook zo snel mogelijk opnieuw doe.

“Basejumpen in de cave of swallows, dat komt er nooit van.” Om het met de woorden van How I Met Your Mother’s Barney Stinson te zeggen:
CHALLENGE ACCEPTED!!!!

Image courtesy of Getty Images.