Een kleine update in het “ik leer skydiven”-verhaal. Eerder deze week sprong ik voor de derde keer uit een vliegtuig, gisteren voor de vierde keer. Al is “ongecontroleerd blijven ronddraaien in plaats van stabiel hangen” een goede reden om level 4 over te mogen doen.
Zoals jullie ondertussen al weten, is jullie favoriete webredacteur – being me – aan de opleiding skydiven begonnen. Deze opleiding bestaat uit zeven levels die je succesvol moet afleggen. Het eerste level kan je misschien het beste beschrijven als “spring uit een vliegtuig en overleef het”. Ach, natuurlijk komt daar dan ook nog “denk aan je houding”, “probeer stabiel te hangen”, “kijk vaak genoeg naar je hoogtemeter” en “weet waar je mee bezig bent en check bij je begeleiders of je het goed doet” bij, niet te vergeten “bij 5500 voet trek je je parachute open”, maar toch is dat eerste level nog maar het begin. In level twee is stabiliteit niet meer genoeg: je moet op de correcte manier ervoor zorgen dat je een halve draai naar links doet en vervolgens een halve draai naar rechts. Gelukkig houden twee begeleiders je nog steeds vast zodat je steeds stabiel blijft hangen.
Level drie was een beetje dezelfde level als de eerste: spring uit het vliegtuig, hang stabiel, etc, maar dan met het verschil dat de begeleiders je loslieten zodra je je stabiliteit gevonden had. Ze bleven wel naast je hangen voor als er iets misging, maar toch is level drie de eerste vrije val die je écht zelf bepaalt en bestuurt. Op de juiste hoogte even zoeken naar het hulpstukje dat je uit je “rugzak” moet trekken – de reflex om dat meteen te weten hangen is nog in de maak – maar toch een succesvolle, derde sprong.
Gisteren: sprong vier. Net als level drie is ook deze sprong een herhaling van een eerdere sprong, maar dan terwijl de begeleiders je loslaten. Oops, sorry, zei ik “begeleiders”? Klein detail: eentje valt er weg. Vanaf de vierde sprong is er nog maar één reddende engel die ervoor zorgt dat je niet te pletter slaat. Maar ik dwaal af. Sprong vier!
Bij deze sprong stap je uit het vliegtuig, zorg je voor een correcte houding en val je stabiel naar beneden. Zodra je stabiel hangt, laat de begeleider – een man met meer dan 4000 sprongen op zijn palmares en meer dan 1500 met student, dat stelt je alvast gerust – je los en komt hij voor je hangen. De bedoeling is dan om perfect gecontroleerd een kwartslag links te draaien en vervolgens kwartslag rechts, om terug oog in oog met Willy, mijn begeleider, te komen hangen. Maar die stabiliteit verdween als sneeuw voor de zon zodra ik zag dat Willy voor me kwam hangen. Een volledige toer later had Willy me weer vast, gebaarde hij dat ik mijn benen moest strekken, en probeerden we opnieuw. Wederom begon ik te tollen, ditmaal meerdere toeren, voor Willy me weer vast had. Een blik op de hoogtemeter vertelde me dat er geen tijd meer was om nogmaals te proberen en dat ik de parachute moest gebruiken.
Beneden gekomen korte briefing – al was het natuurlijk geen verrassing dat deze level nog een sprong zou nodig hebben – waarin ik hoorde dat ik blijkbaar onbewust telkens mijn benen weer introk. Blijven strekken volgende keer en dan zou alles in orde komen. Hopen op een mooi weertje zondag!