Tijdens het wisselweekend van maart en april trok uw redacteur er nog eens met zijn broer op uit. Wat origineel gepland was als een “lenteklimweekend”, werd een ijskoud mountainbike- en klim-met-bevroren-vingersweekend.
Het eerste weekend van april, ons eerste klimweekend van het jaar. Het lag al maanden vast in de agenda: we zouden de ouderlijke auto lenen, die volgooien met brandhout en klimmateriaal en we zouden richting Freyr trekken voor een verlengd weekend vol euforie dat het rotsklimseizoen terug begonnen is. We stelden ons de prachtige rotswanden al voor met een prachtig uitzicht in het zonnetje en hadden al zin in het grote kampvuur dat we ’s avonds zouden maken voor eenieder die dit gezellige klimweekend met ons zou delen. Een week op voorhand, wanneer België weeral eens gehuld was in een centimeters diepe laag sneeuw, besloten we de plannen maar wat aan te passen. Winters mountainbiken dan maar. Richting Hotton, zodat een eventueel zonnetje alsnog wat klimwerk met zich zou kunnen meebrengen.
’s Avonds in het donker aangekomen, zetten we ons tentje op onder het afdak van een verlaten vakantiehuisje – MET toestemming van de eigenaar. ’s Morgens merken we dat er wat sneeuw op de tent ligt. Voorzichtig duwen we dus samen de voorflap open om verbaasd dit uitzicht te aanschouwen.
We laten ons er echter niet door vermurwen, koken het water dat zelfs in de auto haast bevroren is tot een koffietje en trekken erop uit. Een dag vol sneeuw? Dat wordt een dag vol fietsvertier. De omgeving rond Hotton is ideaal voor ons, beginnende mountainbikers. Met routes gaande van 10 tot 40 kilometer, van gemakkelijk tot moeilijk, vindt eenieder hier wel iets naar zijn zin. Tegen 5 km/u omhoog sjokken, met snelheden tot 45 km/u naar beneden knallen als het pad het toelaat. Onderweg komen we bevroren grond, sneeuw en ijs, maar ook kniediepe modder en plassen tegen. Zelfs de Ardense heuvels kunnen de maartse buien en aprilse grillen niet meer volgen.
De dagen erop weten we de sporten af te wisselen. Onze thermometer wijst ’s morgens nog steeds -5 aan, maar tegen 11u zouden we het dooipunt moeten vinden. Warm gekleed en met de handschoenen in de achterzak, wagen we ons dan toch aan een eerste rotsklim van 2013. Simpelere routes blijken heerlijk om alle technieken te herhalen en om het klimgevoel terug te krijgen. Moeilijkere routes zijn dan weer gewaagder. Ikzelf laat mij op een bepaald moment vallen omdat ik me onveilig voel: het gevoel in mijn vingers was volledig verdwenen en ik had geen idee of ik nog op dat ministukje rots aan het knijpen was of niet. Tot beneden gezakt blijken mijn onderarmen volledig verzuurd. Nijpen deed ik blijkbaar meer dan goed genoeg, maar zonder gevoel is dat toch niet volledig verantwoord. Een koffietje in de nabijgelegen taverne om op te warmen, met de wagen naar een volgend dorp en daar ’s namiddags de mountainbikeroutes gaan uittesten.
Omdat een fiets natuurlijk elke avond proper moet worden opgeborgen, krijgt de Ourthe zelfs met deze temperaturen een nieuwe functie: automatisch wassalon. We dompelen onze fiets onder tot het grootste vuil eraf is en in een kleiner beekje halen we ook het kleinste vuil tussen de tandwielen vandaan. Gouden tip, wel? Zet je fiets niet ondersteboven in een beekje bij temperaturen onder het nulpunt. Het water kruipt zo namelijk in je versnellingen en – je raadt het al – bevriest. Wij hadden het geluk een auto te hebben waar de fietsen mee in kunnen opwarmen, wat het probleem nog tamelijk gemakkelijk oploste.
Al hadden we dit weekend verwacht in short en shirt tegen de rots te kunnen hangen, een aanpassing van de plannen maakte het toch de moeite waard. En al helemaal een voordeel? Zowel het rotsmassief van Hotton als de mountainbikepaden in de regio waren zo goed als verlaten. Klimmen wat je wil, fietsen waar je wil: Belgische vrijheid aan de prijs van het fingerspitzengefühl.
Meer foto’s op onze facebookpagina.
Foto’s: Bart Goris en Roel Goris
Tekst: Roel Goris