Zoals de marathon zich tot een wielerwedstrijd op de weg verhoudt, lopen op de atletiekpiste tot wielerwedstrijden op de wielerbaan, en veldlopen (cross) tot cyclocross (veldrijden), zo is trailrunning het tweelingbroertje van het mountainbiken. We snoven even de geur van deze behoorlijk jonge sport op tijdens een gesprek met fervent trailrunner Eric Waterschoot over lopen en genieten.

Tekst: Jan H. Verbanck

“Na tien jaar triatlon, tussen mijn twintigste en mijn dertigste, ben ik wegwedstrijden en marathons gaan lopen,” vertelt Eric Waterschoot. “Op die manier kwam ik zo’n vijf, zes jaar geleden in aanraking met trailrunning. In Vlaanderen bestond er vrijwel niets, de sport was hier nagenoeg onbekend – drie jaar geleden heb ik in Diest zelf voor het eerst een trailwedstrijd in Vlaanderen georganiseerd –, maar in Wallonië bestonden er wel al wedstrijden.”

Onontgonnen terrein

Zes jaar geleden liep Eric Waterschoot inderdaad de marathon van Marche-en-Famenne. Daar werden flyers en folders uitgedeeld om andere wedstrijden te promoten, ook trailruns. “Van de trailrun van Marche-en-Famenne (28 of 56 kilometer) heb ik toen de korte versie gedaan: ikzelf, twee Nederlanders en verder allemaal Franstaligen. Zo ben ik er dus in gerold, van de ene wedstrijd naar de volgende.”

Trailrunning komt vooral uit de Alpenlanden, Frankrijk en Spanje, waar grootschalige events op poten worden gezet (zie kadertekst over Chamonix). De Waalse plaatselijke atletiekclubs hebben de sport al volop opgepikt, maar in Vlaanderen stond Eric Waterschoot mee aan de wieg. “Ik vond in den beginne zelfs geen aangepast gerief! Ik ben dan maar zelf een webshop begonnen voor trailloopschoenen (www.runnersmove.be).”

Van het een kwam het ander: in Diest kwam de eerste trailrun op Vlaamse bodem tot stand en intussen heeft Eric Waterschoot ook een eventswebsite (www.runnersmovevents.be), waar hij informatie geeft over obstacle runs en trailruns. “Tegenwoordig heb je elk weekend keuze uit verschillende wedstrijden in Vlaanderen en Nederland”, aldus Eric. “Zelf heb ik er, naast in Diest, ook al twee georganiseerd in Lummen en een samen met een collega in Huldenberg.”

Onverharde paden

Voor trailrunning heb je niet per se bergen nodig, maar de kick zit voor een flink stuk toch in het al lopend overwinnen van hoogteverschillen. “Het kan op andere parcoursen, maar de oorsprong is toch dat je in de bergen loopt”, bevestigt Eric Waterschoot. “Cruciaal is dat het een natuurloop is met minimum 80% onverharde wegen. In Vlaanderen kom je dan tot minder spectaculaire parcoursen, als je je grenzen wil verleggen.”

We hebben het de hele tijd over ‘wedstrijden’, maar de wedstrijdvorm is niet wat primeert. “Vergelijk het met mountainbiketoertochten”, verduidelijkt Eric Waterschoot. “Het parcours is afgepijld en met linten aangegeven. De deelnemers gaan per afstand gezamenlijk van start, maar elkeen loopt zijn eigen tempo. Wil je tussendoor wat wandelen, dan kan dat. Achteraf is er een prijsuitreiking, maar in een heel gemoedelijke sfeer.”

Genieten geeft de doorslag. “Mensen zien een trailwedstrijd vaak als een daguitstap of bouwen hun vakantie rond de deelname aan een wedstrijd.” Presteren is er natuurlijk ook bij: je moet toch minstens een uur kunnen joggen en je moet er goed voor trainen, maar met startafstanden van 10 of 15 kilometer spreken de meeste wedstrijden tegenwoordig ook beginners aan. Ultratrails van 50 kilometer en meer zijn uiteraard voor de doorwinterde beoefenaars.

De hang naar het extreme

“In onze stressmaatschappij willen mensen kunnen genieten van extreme sportbeoefening en het verleggen van hun grenzen”, denkt Eric Waterschoot, en die motivatie geldt alleszins voor hemzelf. De wedstrijden schieten als paddenstoelen uit de grond. Aan de grotere wedstrijden nemen een dikke duizend trailrunners deel, zowel mannen als vrouwen, in een verhouding van naar schatting 60% mannen en 40% vrouwen.

Misschien heeft het ermee te maken dat het competitieve ondergeschikt is aan de sfeer, maar een echt pure mannensport is trailrunning dus allerminst. “Bij marathons draait het al snel om tijden lopen en limieten halen”, weet Eric Waterschoot uit ervaring. “Bij trailrunning is je doel de afstand te overbruggen.” Al zijn er soms wel limieten, zoals een bepaalde tijd waarbinnen je de afstand afgelegd moet hebben.

“Het blijft iets speciaals: je lichaam zover krijgen dat je zulke prestaties aankunt”, vindt Eric Waterschoot. “Er is het plezier, zeker, maar ook de hang naar het extreme. Dat heb ik altijd gehad, destijds met de triatlon en nu met de ultraberglopen. Toch kan ik ook genieten, hoor: vorig jaar in juli deed ik de trail op La Plagne en als je daar dan boven op die gletsjer staat en van het uitzicht geniet, besef je dat het allemaal op een paar minuten meer of minder niet aankomt. Af en toe eens stoppen onderweg om rond te kijken mag en kan best.”