Officieel is ultraloper Veerle van Hoeck (31) nog maar een viertal jaar echt gekend in het trailrunwereldje, maar als tiener was ze al een sportieve spring-in-’t-veld, die alles graag deed wat met sport en avontuur te maken had. Vandaag gaat Veerle – als enig vrouwelijk lid van Team Trail Salomon België – graag nieuwe uitdagingen aan. Haar tip: doe alles aan de intensiteit die jou gelukkig maakt!

• Woonplaats: Antwerpen
• In het dagelijkse leven: dierenarts / postdoctoraal onderzoeker
• Sportief palmares: Belgisch Kampioene Trail (ultra en korte afstand), 33ste op WK ultratrailrunning 2015 in Annecy
• Levensleuze: “Movement is the essence of life” (*Bernd Heinrich, bioloog)
  

  Hoe ben je met trailrunnen/ultraruns begonnen?

  Veerle Van Hoeck: “Ik ben officieel nog maar een viertal jaren visibel in het trailrunwereldje. Al was ik als tiener wel dagelijks te vinden op de trails, maar dan zonder aan competitie te doen. Ik ben dus tot vier jaren geleden vooral een sportieve spring in ’t veld geweest die alles graag deed wat met sport en avontuur te maken had. Tot op een bepaald moment ik meer in de Ardennen terecht kwam en daar die prachtige paadjes ontdekte en eens met een echte trail meedeed. Op die manier ben ik erin gerold en kreeg ik de ene mooie kans na de andere om prachtige trails mee te lopen, zowel hier in België als in het buitenland in de echte bergen.”

  De vraag die iedereen je wel zal stellen: waarom?

  “Enerzijds omwille van het fysieke aspect: willen testen hoe je het maximale uit jouw lichaam en wilskracht kan halen. Anderzijds besef ik dat het verder gaat dan het testen van jezelf. Het is een deel van mijn leven geworden: iets wat ik nodig heb als soort van contrasterende actie om de burden aan prikkels die we elke dag treffen te counteren. Ik geniet echt van die eenzame loopjes, van de sociale loopjes. Ieder loopje is en geeft iets anders. Elk loopje biedt me een nieuw perspectief en de nodige zuurstof.”

  Uit welk aspect haal je het meeste voldoening?

  “Ik loop gewoon enorm graag. Niet zozeer de wedstrijden motiveren me… Movement is the essence of life (Bernd Heinrich). Of ik nu loop op weg naar het werk. Of op de trails in de prachtige Ardennen of in de Alpen. Elk soort van beweging en omgeving boeit me. Langs de andere kant, met een team van mensen naar de wedstrijden toeleven. Dat maximaal wetenschappelijk benaderen om toch te zien hoever je lichaam prikkels kan verwerken. Het is combinatie van extreme rust en de overgang naar extreme focus op een wedstrijd. Die overgangen. Die wisselingen. Dat intrigeert me en blijft me boeien.”

  Heb je na een tijdje niet ‘alles’ geprobeerd?

  “Je ziet in het trail- en ultralopen de tendens om altijd maar verder te willen en extremer te proberen. Ik vind dat heel mooi om te aanschouwen, maar het is niet de weg die ik wil of kan opgaan. Ik voel me nu nog vrij jong en zou graag willen inzetten op de wedstrijden die enerzijds technisch zijn en anders nog met een redelijke snelheid beloopbaar zijn. Ik wil me nu dus voorlopig nog focussen op de wedstrijden van tussen de 40 en de 100 kilometer. Wat de toekomst brengt, zullen we nog wel zien. Maar in de verre toekomst zou ik gewoon graag nog lekker kunnen lopen op mijn oude dag. En daarom wil ik zuinig zijn op mijn lichaam: ik weet niet of 250 kilometer aan een stuk lopen compatibel gaat zijn met mijn wens om nog te kunnen lopen op mijn zeventigste verjaardag…”

  Wat was tot nu toe je hoogtepunt?

  “Qua beleving is mijn hoogtepunt toch wel de vrijheid die je voelt telkens je op onbekend terrein je schoenen pakt en de weidse omgeving gaat verkennen. Soms weet je dat je niet zomaar overal in de wereld veilig kan ronddolen, maar de vrijheid die je voelt en de schoonheid, die deze vorm van slow-travelling je teruggeeft, overrulet alle twijfels. Je komt op plekken waar je anders nooit kan komen. Op die manier ben ik vorig jaar vanuit het zuiden van Brazilië naar Argentinië gelopen en terug. Vrij onbezonnen, maar echt zalige ervaringen om nooit te vergeten.”

  En het dieptepunt?

  “Het dieptepunt was voor mij de periode na het WK in Annecy vorig jaar. Ik had na een knieoperatie (die het gevolg was van een lelijke val tijdens een trail) alles op alles gezet om fit te geraken voor het WK. Dat was gelukt en we hebben daar voor mijn eerste WK deftig gepresteerd tussen de grote namen van de trailrunning scene. De maanden daarna heb ik mijn terugval gekregen: die pech een tweetal maanden voor het WK zorgde ervoor dat ik me niet meer vrij voelde op mijn favoriete trails: ik dacht na, over de gevolgen, over hoeveel geluk ik had gehad met het vorige accident, hoe snel en onverwacht ik wel niet kon vallen en serieuze letsels kon hebben. Dat was zo ‘oneigen’ aan mij en het zorgde voor een mentale blokkade. Ik heb daarna beslist om even geen wedstrijden meer te lopen tot aan het BK in September. Met mijn vrienden vond ik op de trails stap voor stap mijn vrijheid terug. Het moment waarop ik voelde dat ik terug mezelf kon zijn en zonder na te denken de afdalingen de aanvaarden en de focus bij de omgeving te houden… dat was heerlijk.”

  Wat is je favoriete race?

  “Voor mij toch wel de Gore-Tex Transalpine Run, een achtdaagse trailwedstrijd die je in team loopt. Een 250-tal kilometer doorheen de alpen, van dorp naar dorp, van land naar land. Echt een geweldige ervaring. Ik ben de laatste keer verplicht moeten uitstappen, omdat ik gewond was aan mijn voet. We waren daar best goed bezig en dag per dag was ik met mijn Nederlandse teammaat aan het opschuiven naar voren toe. Een paar maand later heb ik toen van mijn teamgenoot (Adriaan) een ticket gekregen dat aangeeft dat wij met zijn tweeën die tocht opnieuw gaan afleggen samen. En wees maar zeker dat ik dat goed heb bijgehouden.”

  Heb je het gevoel dat je dingen moet opofferen voor de buitensport?

  “Als je je optimaal wil voorbereiden op ultratrails, dan vraagt dat inderdaad veel tijd en enkele opofferingen. Ik probeer daarbij vooral naar compromissen te zoeken: mijn geliefden, het lopen en het werk… alles moet wat in balans blijven. ‘Nooit té’ is wat dat betreft mijn moto. Ik besef wel dat je met die mentaliteit ook nooit het allerhoogste in iets kan bereiken, maar langs de andere kant zou het obsessief streven naar het beste zijn in een bepaald iets me niet bepaald gelukkig maken. En mijn omgeving ook niet. Het is meer dan goed zoals het nu allemaal loopt. Ik heb het lopen nodig om enigszins normaal te kunnen functioneren in de wereld zoals die nu is. Uiteraard blijft het moeilijk om 12 uur per week trainen te combineren met een fulltime job waarin je ook het beste uit jezelf wil halen. Ik werkte van 2013 tot 2015 in Brazilië gewerkt en daar was het vrijwel onmogelijk om consistent te trainen in combinatie met het werkritme: privé en werk zijn daar één geheel. In die periode kon ik niet optimaal presteren op wedstrijden, maar kreeg ik wel de kans om in de weinige vrije tijd die ik had, een impressionant stuk van de wereld ten ontdekken. Het komt erop neer dat je je moet aanpassen aan de kansen en omstandigheden die worden aangeboden. Dat is een metafoor en een noodzaak in elk leven, maar ook tijdens een trailwedstrijd cruciaal.”

  Wat is je favoriete rondje?

  “Mijn favoriete paadjes lopen doorheen de Alpen (Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk) alsook in de Braziliaanse staat Minas Gerais. Hier dichterbij huis kan je me meestal vinden voor mijn lange duurlopen op Linkeroever: daar vind je nog de meeste groene stroken in de buurt van Antwerpen en kom je al snel in een soort van sprookjesachtig decor van Schelde-dorpjes terecht. Anderzijds vind ik het ook heerlijk om te spelen op een soort van slibparcours in de buurt van mijn werk: het Dirt E19-gebied, waar ik naar believen mijn techniek kan bijschaven en mijn hart kan laten wennen aan constant veranderende intensiteiten.”

  Je favoriete materiaal?

  “Mijn Salomon rugzak en mijn Petzl-lampje gaan bijna elke training met me mee. Ik vertrek vaak naar het werk al lopend in het donker, dus dat zijn twee items die me al massa’s plezier hebben opgeleverd.”

  Nog iets dat je kwijt wil richting ons outdoorpubliek?

  “Doe de dingen die je wijs vindt. Ons lichaam kan veel meer aan dan onze hersenen denken. Ga voor je dromen, maar niet onbezonnen. Plan alles goed, train, bereid je voor en vergelijk je vooral niet met anderen: harder, beter, verder, sneller is not done. Doe alles aan de intensiteit die jou gelukkig maakt.”