Are you ready for the final? “Dat zijn we zeker!” roep ik luid en duidelijk, al denk ik diep in mezelf “Watje, je hebt er maar 3 van de 6 gedaan.” Toch ben ik fier op mijn teamgenoten: 7 maanden, 54 km en minstens 90 hindernissen later sta ik samen met hen aan de start van de hindernissenloop Neptunus Run. De laatste, maar daarom niet de minste van deze Spartacus Series.

Hindernissenloop Neptunus Run, wedstrijd van formaat

Neptunus, god van de golven en alle stromende water, kennen we allemaal beter als ‘god van de zee’. Ik hou me sterk, dat ondanks deze titel, de zee een klein en bijna verwaarloosbaar deel uitmaakt van deze run. Dat hij de god is van ‘alle stromend water’, baart me wat meer zorgen.

De vorige edities hadden meer dan hun fair share van ijskoude wateren, en Neptunus die buiten god ook een ijs planeet is in ons zonnestelsel, spant elk jaar samen met Koning Winter om deze finale run meer dan de moeite waard te maken. Wie zich hier doorslaat kan zichzelf uitroepen tot ‘geweldige, barse en trotse godheid, die door storm bewogen zeeën tot bedaren kan brengen’. En waar we in Boom met een 7000-tal mensen in de startbox stonden, zijn er hier nog slechts 3000 over, waardoor ‘Mister hoogmoed’ aan de start vrij sterk in zijn schoenen stond. “Yes we can.”

Militair domein Lombardsijde

De startbox zou ons verwelkomen rond 11.20, en dus lopen we ruim een uur voor de initiële start van ‘11.00 hours’ langs het wachthuisje,de basis van Lombardsijde op. Als ik er over nadenk, is het eigenlijk wel ironisch. In dit met Belgische kleuren gestreepte hokje stond mijn vader in 1964 wacht te houden. Hij voltrok zijn eerste drie maanden van zijn verplichte leger dienst in dit kwartier. 42 jaar later sta ik hier met Team Far Out, onze vriendschapsband serieus sterk aan te spannen.

De eerste obstakels…

Zoals altijd stonden we met oorlogsstrepen besmeurd klaar om ditmaal 25 hindernissen aan te vallen. De oorlogstactieken hadden we de avond ervoor besproken, de moed, in gedronken. Maar voor we het goed en wel door hadden waren we op weg. Geen muur om over te kruipen aan de start, geen cube waar je in gevangen zit, geen enthousiaste opwarming? Het leek wel of de presentatrice en de ganse organisatie het te koud heeft?

De eerste kilometers lopen vlotjes, de hindernissen zijn leuk, maar niet speciaal, ze dienen meer voor opwarming en het uit elkaar slaan van het peloton dan als effectieve uitdaging. De eerste echte challenge is de ‘ramp attempt’, een drietal meter hoge ‘quarter pipe’. Koen en ikzelf geraken op onze eerste poging boven en helpen de rest van het team. De ramp is niet tot een ramp uitgedraaid en de wedstrijd is nu echt van start, de interne competitie groei. Op een plagerige manier dagen we elkaar uit. “Wachten we niet meer of wat? Snel een sprintje trekken, Kimmeke? Zijn we ni goed genoeg meer?”

Het lachen zal ons snel vergaan want rond kilometer 4 liggen de ‘Paille ai ai’ strobalen in combinatie met ‘Monkey Island’ en wederom ‘Paillaiaaaaaa’… Verdorie, dit slaat tegen, ik krijg mijn eerste klopke. We schroeven het tempo wat terug om onze ademhaling en ritme terug te vinden en langzaam vind ik nieuwe energie. Gelukkig want nog geen km later dagen 2 ‘muren’ van de kazerne, elk 2,5 meter hoog, ons uit om onze Far Out-teamspirit boven te halen. “Zigge zagge zigge zagge hey hey hey…” Goed gedaan organisatie, deze hadden we moeten zien aankomen.

Koud tot op het bot

De wedstrijd vervolgt zich op het strand, enkel kilometers mul zand lopen en jawel daar is hij dan de god van de zee, de challenge in het zoute water: “OMG it’s lazy shrimp.” We proberen de golfslag wat in te rekenen en onder de hindernissen door te kruipen als de golven weg trekken. Maar de poging is vruchteloos. Het koude water dringt door in onze schoenen, broek en mouwen. De koude valt mee, we zijn voor het grootste gedeelte gespaard gebleven. “Dank, god van de golven en alle stromende water!”

Maar misschien heb ik toch ergens een brain freeze opgelopen, het logische redeneren is wat afwezig. Net als de muur, had je dit toch moeten zien aankomen? Gedurende het parcours worden we langzaam maar zeker meer met water geconfronteerd en natgemaakt. Zelfs de eerste hindernis op geen 50 meter na de start, had als doel, enkel en alleen om ons langzaam nat te maken met sijpelend water. Om ons voor te bereiden op iets groots. Terwijl ik het strand af loop, als een redelijk droge en happy shrimp, zie ik de ‘Tobogan’ in de verte opdoemen. De 5 à 6 meter hoge glijbaan eindigt in een pool van ijskoud Neptunus-water.

Net voor ik het water in ga staat de tijd stil. Koen hangt links van me als een bevroren standbeeld, wanhopig zijn muts vast klampend. Op de achtergrond zie ik onze dochters, hun Spartacus zwaarden hoog in de lucht, supporterend voor ons, staan. Het volgende ogenblik verdwijnt de wereld en alles er in, en mijn lichaam slaat even volledig over in survivalmodus. Het water is ijskoud en dringt door tot op het bot. Mijn ademhaling stokt. Als ik bovenkom, vraagt mijn dochter tevergeefs of het water koud is? Het enige dat ik kan denken is “Hier moet ik zo snel mogelijk uit.”

Gelukkig is de finish nabij en in een warme hangaar. Wanneer we wat later, lekker ingeduffeld in onze donsjas, met een Brugse Zot in ons hand glunderend naar elkaar kijken, is er maar een ding waar we aan denken. Volgend jaar opnieuw!

Tekst: Ben Van Dyck

Bekijk hier de uitgebreide fotogalerij!

En de aftermovie van hindernissenloop Neptunus Run: