Hoewel Noordkaap bij veel Belgische muziekliefhebbers een serieus belletje doet rinkelen, staat de Noordkaap in Noorwegen nog steeds bekend als het meest Noordelijke puntje op het Europese continent. Officieel ligt het meest Noordelijke punt van Europa op Kaap Fligley, op de eilandengroep Frans Jozefland, maar dat zal Sebastien Moulaert een worst wezen. Hij trok vorige lente met alleen z’n gravelbike als reisgezel vanuit Dilbeek richting de Noordkaap en kwam naast zijn meest Noordelijke punt van Europa ook zichzelf tegen.

Tekst: Bert De Vriese / Foto’s in het artikel: Sebastien Moulaert

Sebastien, hoe ben je op het idee gekomen om naar de Noordkaap te fietsen?

“Ik liep al langere tijd met het idee rond om naar de Noordkaap te bikepacken. Enkele jaren terug ben ik al een viertal maanden op de Zuidpool geweest. Ik werkte toen als technieker op de Prinses Elisabethbasis op Antarctica. Daarom leek het me leuk om ook eens helemaal naar het Noorden te reizen. Zo ben ik zowel hoog als laag geweest op de aardbol, of toch bijna.” (Lacht.)

Een voorbereid fietser

Je hebt moederziel alleen 3 700 kilometer gefietst in 17 dagen door regen en wind, da’s niet niks. Hoe heb je je voorbereid op je tocht?

“Ik heb niet meer gesport dan anders, maar heb wel serieus op m’n voeding gelet. Naar aanloop van de reis ben ik negen kilo vermagerd en op de fiets geeft dat vleugels. Ook heb ik me verdiept in het aanpassen en samenstellen van m’n gravelbike. Ik heb me vooral geïnformeerd via Youtube-filmpjes en hierover heel wat gepingpongd met m’n fietsenmaker. Als je aan zo’n avontuur begint, zorg dan dat je comfortabel op je fiets zit. Comfort primeert altijd op prestatie.”

Je was lang onderweg en sliep voornamelijk in je tent. Hoe navigeerde je? Had je een gps met een goede batterij op zak of vond je old school met kaart en kompas je weg?

“Vlak voor vertrek wilde mijn gps een update doorvoeren, waardoor hij crashte. Die smeerlappen doen dat waarschijnlijk expres, maar in plaats van een ouderwetse kaart van papier, heb ik mij toch maar een nieuwe gps aangeschaft. Daar heb ik alle kaarten die ik van Oost-, Midden- en West-Europa nodig had naar geüpload. De bedoeling was dat ik zoveel mogelijk gravelwegen zou rijden, zonder al te veel technische stukken, want daar ben ik niet zo goed in. Doortrappen op lange wegen vind ik altijd prachtig.”

Goed doorgetrapt

Als je lange wegen prachtig vindt, heb je waarschijnlijk veel waterwegen gevolgd?

“In Nederland heb ik dat wel een half dagje gedaan, tot het voorlicht van m’n fiets loskwam. Om het te herstellen mocht ik mijn volledige bagage losmaken en opnieuw fitten. En nadat ik overnachtte op een camping in Nijmegen, reed ik de eerste keer lek. Tijdens mijn tweede dag kwam ik op een zondag in Duitsland terecht en maakte ik mijn langste rit van de trip: zo’n 275 kilometer. Ook daar heb ik waterwegen gevolgd, maar omdat het zondag was, reed het er vol fietstoeristen zonder helm en die reden echt in de weg. Hierdoor kon ik niet doorfietsen en frette ik m’n kas op.”

Na Duitsland kon je dan eindelijk echt doortrappen?

“In Denemarken was er bijna niemand op de baan, maar toch vond ik het daar niet zo speciaal. Dat ik toen m’n eerste dag in de regen reed, kan daar wel iets mee te maken hebben. ’s Avonds heb ik er wel in het wild gekampeerd met vijf Denen en dat waren echt sympathieke gasten. Na Denemarken nam ik de boot naar Zweden en dat reisde heel vlot. Er was bijna geen controle en na ongeveer vier uur varen, meerde ik aan in Gotenburg, Zweden.”

Zielsalleen

Gotenburg is een stad met meer dan een half miljoen inwoners. Heb je de tijd genomen om daar wat te citytrippen?

“Het was middernacht toen ik daar aankwam en hoewel de stad heel mooi verlicht was, ben ik onmiddellijk 50 kilometer doorgereden om langs de kant van de weg te slapen. Daarna kon ik eindelijk mijn eerste dag op gravel rijden en dat was echt de max. De dagen die daarop volgden waren echt super. Zweden is megagroot en ik kwam maar weinig mensen meer tegen. Ook winkels waren schaars. Soms zat er wel 200 kilometer tussen twee, dus daar moet je op voorbereid zijn. Tijdens mijn eerste dagen in Zweden heb ik mij uiteraard laten vangen.”

Stilte en rust kan zalig zijn, maar te lange tijd zonder sociaal contact kan ook als eenzaam of claustrofobisch worden ervaren. Had jij daar geen last van?

“Op de duur heeft de eenzaamheid wel toegeslagen. Echt de hele tijd alleen zijn en geen enkel gesprek hebben van ’s morgens tot ’s avonds laat vond ik echt niet gemakkelijk. Daarom heb ik na 600 kilometer gravel besloten om me toch weer op de drukkere wegen te begeven. Ik heb dan de asfaltroute Eurovelo 7 gevolgd, dat is een fietsweg die loopt van Malta tot Noordkaap. Helaas kwam ik op die route ook zo goed als niemand tegen.”

IJs en ijskoud

Zijn er naast de eenzaamheid nog zaken die de tocht voor je moeilijk maakten?

Vanaf dag één had ik de pech tegen de wind in te moeten fietsen en hoe meer ik in het Noorden kwam, hoe kouder het werd. Koude en wind kosten je zowel fysieke als mentale energie. Ook de nachten waren koud. Lang niet overal was er een camping te vinden waar ik ook spullen kon drogen en als je na 21 uur op een camping arriveert, zit iedereen al in z’n warme camper of caravan. Ik heb zowel in de sneeuw als in de hagel gefietst en bij momenten echt wel afgezien, maar aan opgeven heb ik nooit gedacht. Ik zou het maar flauw vinden van mezelf. M’n zoon zit in het Pediatrische Multidisciplinaire Obesitas Centra in De Haan om af te vallen, hij lijdt aan obesitas, en ook hij moet doorzetten. Ik heb veel aan hem gedacht.”

Doorweekt doorfietsen in de hagel en de sneeuw kan gevaarlijk zijn voor onderkoeling. Nooit schrik gehad dat je je gezondheid in gevaar zou brengen?

“Op een bepaald moment had ik het zo koud aan één van m’n handen dat ik uit pure miserie aanklopte bij een huis om twee plasticzakken te vragen, om over m’n eigen handen te trekken. Van die mensen heb ik een paar ski-handschoenen gekregen. Ze nodigden me ook uit voor een kopje koffie. Hoewel ik normaal nooit koffie drink, was dat het lekkerste kopje van m’n leven. Zweden zijn zeer behulpzaam als je hen om hulp vraagt, maar je moet het hen wel vragen… Als je gewoon voorbijrijdt, laten ze je ook effectief voorbijrijden.”

Eindelijk volk!

Hoe waren de laatste etappes van je tocht?

“Door Finland heb ik maar één dag gefietst en hoe dichter ik bij de Noordkaap kwam, hoe meer bikepackers ik tegenkwam. Druppelsgewijs waren het er meer en meer, en na al die kilometers alleen op de fiets was het leuk om gesprekjes aan te kunnen knopen. Zo heb ik een Duitser ontmoet die 60 kilo meetorste op z’n fiets, quel fou ce pé. In Noorwegen was het prachtig fietsen langs het water en heb ik enorm veel geluk gehad met het weer. Het was een open hemel. Toen ik uiteindelijk op de kaap arriveerde was ik toch emotioneel. Ik had zin om uren naar het Noorden te zitten staren, maar daarvoor was het helaas te koud. De tocht was fantastisch maar ik ben zeker dat mijn volgende reis toch weer richting ’t Zuiden zal gaan…”