In het hartje van de zomer verlaten we regenachtig België om de zon te volgen. Bovendien willen we uitzoeken of Slovenië ook écht het best bewaarde geheim van Europa is. Zo komen we uit in de Kamnische Alpen, wat ons betreft echt een insiders tip.
Tekst & foto’s: Ophélie Jammaers
De cijfers van Slovenië zijn in elk geval veelbelovend: 27 000 kilometer rivieren, 1300 meren, 5 bergketens, 5 natuurreservaten en meer dan 13 000 grotten. Maar liefst 60% van het land bestaat uit bos. Opmerkelijk, gezien het feit dat het land nog een derde kleiner is dan België. Vlaanderen heeft ter vergelijking maar een bosoppervlakte van 10%. Niet verwonderlijk dat Slovenië het eerste land ter wereld was dat de titel van Groene Bestemming mocht dragen.
Welkom in de Kamnische Alpen
Vanaf het moment dat we voet op Sloveense bodem zetten, merken we dat de inwoners hun natuur een warm hart toedragen. Nergens ligt afval, de toegang tot natuurreservaten is gereguleerd en wildkamperen is verboden. Gelukkig zijn er genoeg goedkope kampeerplekken om de nacht door te brengen. Het is hoogseizoen, wat wil zeggen dat het Triglav National Park goed te doen heeft.
Wij beslissen om de toeristen te mijden en de Kamnische Alpen te ontdekken, op een boogscheut van de hoofdstad Ljubljana. Een uitstekend alternatief voor de veel bekendere Julische Alpen. Via Park4Night vinden we een parkeerplaats aan een bron met kristalhelder water. Er is één eettentje waar we de avond doorbrengen en štruklji bestellen, een lokale specialiteit.
Pods en haarspeldbochten
De volgende ochtend downloaden we de kaart van het omliggende bergmassief op Maps.me. Gepakt en gezakt vertrekken we vol goede moed richting de kalkstenen rotsen. Onze bestemming? Bivak Pod Skuto, een van de mooiste berghutten van Europa. De benen moeten nog wat op gang komen, maar het duurt niet lang vooraleer we nat in het zweet staan.
Het eerste deel volgen we een breed gravelpad. Het pad wordt steeds smaller tot we achter elkaar omhoog wandelen. Haarspeldbochten wijzen ons de weg tussen lage sparrenbosjes. Eens het bos uit, komen we terecht in een rotsachtig maanlandschap. De brandende middagzon werpt een blauwgrijze schijn op de imposante bergtoppen. In de diepte onder ons strekt een grasgroen tapijt zich uit over de vallei. Het panorama is fenomenaal.
Hoogtemeters te baas
Ik kijk omhoog en vraag me af waar de weg loopt. Op goed gevoel volgen we een uitgedroogde rivierbedding omhoog. Het terrein is uitdagend en we prijzen ons gelukkig met de wortels van bomen die ons houvast geven. Stap voor stap proberen we de hoogtemeters de baas te blijven. De beklimming wordt steiler met de minuut en even, heel even, vervloek ik de hike. Deze gedachte neem ik snel terug als ik een paar verwarde Alpensteenbokken met grote ogen naar mij zie kijken. Mijn motivatie om op de top te staan neemt de overhand en in een versneld tempo klim ik omhoog. Wat verdwaalde stalen pinnen en een kabel leiden ons langs steile rotswanden omhoog en plots duikt de schuilhut voor ons op. Wat een prachtig architectonisch hoogstandje te midden van niets. Of te midden van alles. Het is maar hoe je het bekijkt!
Vanop de verticale rotsflanken kijken we uit over de indrukwekkende Kamniška Bistrica-vallei. We balen dat we geen slaapzakken hebben meegenomen, want de sterrenhemel moet hier magnifiek zijn. In de berghut komen we even tot rust en genieten we van het uitzicht. Het design van de berghut werd mede ontworpen door studenten van de Harvard University om bestand te zijn tegen extreme weersomstandigheden op de Skutaberg.
Na regen komt zonneschijn
Wolken en zon spelen een welles-nietes-spelletje en in de verte horen we gerommel. Geen goed teken, aangezien we nog helemaal terug moeten. Door het desolaat landschap van grimmige rotsen en puinhellingen banen we ons een weg naar beneden. De afdaling is technischer dan verwacht. Boven ons pakken de donkere wolken zich samen en de hemel barst open. Een schouwspel van donder en bliksem verrast ons.
Beginnersfouten overkomen zelfs doorwinterde wandelaars; we hebben namelijk geen regenjassen bij en bevinden ons op een open veld vol losliggende stenen. Door de kletterende regen is er weinig grip. Het pad verandert razendsnel in een rivier en we zijn doorweekt. Een diepe grot wordt onze redding. Uitgeput en bibberend wringen we onze kleren uit en vullen onze drinkflessen met regenwater.
Een half uur later is het gestopt met gieten en zetten we onze afdeling verder. Nooit eerder waren we zo opgelucht om terug in de bewoonde wereld aan te komen. De dag sloten we af met een koude dip in het meertje bij de bron. We zijn alweer een avontuur en levensles rijker. Volgende keer checken we het weerbericht en nemen we onze regenjassen mee!