Een van de oudst beschreven wandelroutes in Europa vind je in Slovenië: The Slovenian Mountain Trail (SMT). Deze route vertrekt vanuit Maribor, nabij de Oostenrijkse grens, naar Ankaran, een kuststad aan de Adriatische zee. In een totale afstand van 620 kilometer kruist ze de Kamnische en Julische Alpen, waarbij ze in 30 stapdagen van hut naar hut afgewerkt kan worden. Ik besloot om ruim twee maanden uit te trekken voor deze tocht.
Tekst & foto’s: Lara Bonneure
Naast het feit dat ik flexibiliteit hoog in het vaandel draag, was mijn grootste drijfveer tijd nemen voor mezelf. Rond de jaarovergang van 2022 liep ik met mijn hoofd los tegen de muur: ik verloor het overzicht in mijn job als kinesitherapeut en in mijn engagement als rugbyspeelster. In alles wat ik deed was ik uiterst gedreven en perfectionistisch, maar tegelijk kampte ik met een verlammende onzekerheid, waar ik geen raad mee wist.
Back to basics
Een hersenschudding en een simpele verkoudheid dompelden me in een vermoeidheid die met acht uur slaap niet te verhelpen was. De broodnodige zelfzorg bleef uit. Ik werd rusteloos, had geen appetijt meer en er volgden concentratiestoornissen en angstaanvallen. Ik bleef trappen op mijn pedalen, maar mijn fiets ging niet meer vooruit. Finaal moest ik toegeven aan mezelf dat ik niet oké was.
Mijn eerste wandelervaringen dateren van mijn 18e. Ik was meteen verzot op het gegeven back to basic en het fysieke afzien in de natuur. Er is niets beters dan mezelf opfrissen in een beekje en droge kledingstukken aantrekken die ik eigenhandig heb uitgewassen. Tijdens mijn ‘winterslaap’ in 2022 kreeg ik het idee om er eens langer op uit te trekken. De ultralange wandelroutes interesseerden me al enige tijd, maar toen ik las over de SMT leek me dit de gulden middenweg. De knoop was doorgehakt…
Lokale gastvrijheid
De eerste etappes van de SMT kronkelden door dichtbegroeide sparrenbossen en waren licht heuvelachtig. Bij aanvang loste mijn spanning van de laatste voorbereidingen snel. De Sloveense huttenwachters onthaalden me hartelijk. Ze verrasten me met hun lokale keuken; het stoofpotje goulash en de boekweitpap Žganci vulden mijn maag royaal. Het was er gezellig vertoeven, gezien het pijpenstelen regende en het hachelijk koud was. Op pad fleurden de Slovenen me op met hun magisch drankje schnaps: “Here desinfection, drink!”
Ik was alleen op pad, alleen als vrouw. Herhaaldelijk kreeg ik dezelfde vragen: “Waarom? Voel je je niet alleen?” Zo ook Boris, een inwoner uit Slovenj Gradec, die leeftijdsgewijs wel mijn papa zou kunnen zijn: “Where are you going? To the sea?!” Verbaasd en met enig ongeloof luisterde hij naar mijn plan. Mijn doortocht herinnerde hem aan een jonge Sloveense vrouw die zich na de SMT zou aansluiten bij het leger. “Are you joining the army too?” Ik moest hard lachen. Boris drong erop aan telefoonnummers uit te wisselen en hem te contacteren eens ik de eindmeet had gehaald.
De waaromvraag
Zoals ik eerder al aangaf koos ik ervoor om tijd te nemen voor mezelf en om in deze tijd vooral te doen wat ik graag doe. Bij solo reizen kan ik mijn dag zelf indelen en optrekken met wie ik wil zonder mij te moeten verantwoorden. Solo reizen betekent voor mij vrijheid. Een van de vele terugkerende vragen: Ben je dan niet eenzaam? Er zijn altijd momenten waarbij het voor mij te stil wordt. Soms vind ik ook geen connectie bij reizigers die mijn pad kruisen. Deze zaken horen er zeker bij en je kan er mee leren omgaan. Op deze hike bijvoorbeeld, startte ik met het luisteren van podcasts en muziek. En toen ik een paar lastige dagen had belde ik eens met mijn beste vriendin.
In de Kamnische Alpen werd het profiel van de route grillig. De dagen werden stevig en in het tweede deel van het bergmassief was moeder natuur niet mals. Ik zat verschillende dagen onweer uit en ontvluchtte met een groepje Amerikanen een hut die vuur vatte. Nu en dan had ik contact met Boris. Zoals een bezorgde papa stond hij erop dat ik voldoende at en sliep. Op een dag belde hij en zei: “Lara, if you climb Triglav, I will join you.” Op pad gaan met een lokale gids leek me een uitgelezen kans.
Leer doseren
’s Morgensvroeg, aan de voet van de Julische Alpen, ontmoette ik Boris voor de tweede keer. Hij zag onze klim als een opportuniteit, gezien zijn leeftijd hem parten speelde. We smeerden onze kuiten, klaar om 2000 meter omhoog te knallen. Boris bleef maar babbelen en stilstaan, ik begon me mateloos te ergeren. Hij hamerde erop dat ik veel te snel ging en zo de omgeving niet in me kon opnemen. Mijn lichaam functioneert echter als een dieselmotor. Eens ik opgewarmd ben ga ik met volle kracht vooruit. Boris had uiteraard gelijk en ik leerde opnieuw doseren.
Na een korte lunchpauze restte er nog een klim van 300 meter via een via ferrata naar de top. Boris en ik staken de klikkende musketons voorbij. Hij maande me aan dichtbij te blijven, maar ik kon hem amper bijhouden. Was het nu zelfonderschatting of bescheidenheid, deze man was echt fit. Voor de Aljazev Stolp schudde Boris me de hand “Congrats Lara, you made it halfway. You will make it.”
Een warm hart
Na onze beklimming overnachtten we in een overvolle hut. Traditiegetrouw vloeide er schnaps tot mijn slokdarm in brand stond. Na een gebrekkige nachtrust door ronkende olifanten, gingen Boris en ik de zalmroze zonsopgang tegemoet. We deelden levensvisies en discussieerden over alledaagse dingen. Boris bleef struikelen over het solo gebeuren: “Why don’t you go with two?”
Voor onze wegen splitsten deelden we onze lunch. “You see this?”, wijzend naar een rauwe knoflookteen. “Natural antibiotics.” Groentjes van eigen bodem, schnaps en sport zijn volgens Boris dé ingrediënten om gezond oud te worden. Bij ons afscheid pinkte hij een traantje weg. Het was een tedere man, met het hart op de juiste plaats. Diezelfde dag zag ik een zonnebadende adder en het zeldzame bloemetje Edelweiss. Ik prees mezelf een lucky girl.
Memorabel noodweer
Het massatoerisme beperkte zich tot Triglav, de Julische Alpen hadden echter meer in petto. Het zonovergoten pad leidde naar uitdagende parels zoals Razor, Prisojnik en Jalovec. In de ochtendmist doemden kuddes gemzen op en glibberden zwarte salamanders me voor de voeten. En in alle stilte werd ik opgeschrikt door een spektakel vechtende steenbokken. Er vormden zich wolkentapijten in het dal. Het werd windstil en kwetterende vogeltjes stoven in het rond. Bij het naderen van een hut werd ik onthaald door een integere jongeman die the camelwalk trommelde op een djembe. Het muziekgenre veranderde drastisch in de hut zelf. Hardrockmuziek deed het meubilair bijna daveren, terwijl een tweede energetische jongeman naarstig aan het koken was. Ik voelde me welgekomen bij Janez en Jacob, het was ongetwijfeld de meest bruisende hut van de SMT.
Het weer sloeg opnieuw om en we waren genoodzaakt om de storm uit te zitten. De Duitsers Beatie en Ritchie, eveneens solohikers, vervoegden ons gezelschap. Desondanks werd het een bijzondere driedaagse gehuld in een bliksemfilm. We aten als Bourgondiërs en dronken volle glazen rode wijn. Het spel The mind verzadigde onze geest en we werkten ons lichaam uit op de vloer. Janez taterde erop los en zong ongeremd bij elke woordassociatie. Jacob daarentegen was een man van weinig woorden en straalde rust uit. Het was een komiek en complementair duo die de tocht van ons drie fel had gekleurd.
Een bijzondere vriendschap
Na het afscheid van Jacob en Janez zette ik samen met Beatie de pas verder zuidwaarts. De gladde rotsen maakten terug plaats voor uitgestrekte bossen. De etappes werden langer en de hutten bleken onbemand. Beatie en ik hadden meteen een klik en genoten van dezelfde eenvoud. Ze was een frêle vrouw, maar ook ijzersterk. Met een rugzak van 20 kilogram had ze er nog niet over nagedacht om een rustdag te nemen. We giechelden als tienermeisjes en keken om naar de memorabele hut in de intussen besneeuwde bergtoppen.
Met zicht op de Adriatische zee, ging ik solo verder en beet de laatste dagen ettelijke kilometers door. Bij zonsondergang kwam ik aan in Ankaran en sloot de tocht af met een plons in de zee. In eerste instantie was ik voldaan, maar toch ook bedroefd dat het erop zat. De dag nadien belde ik Boris en kwamen mijn emoties tussen de koffiekoeken los. Mijn Sloveense papa was apetrots. In het havenstadje Izola, deden Beatie en ik de tafel de nodige eer aan. Na ons afscheid pikte Boris me op en bracht me naar de luchthaven. PS: met beide heb ik nog steeds contact.