We mountainbiken er op los in Marokko en rijden al een halve dag door een soort Marslandschap. Een rode stof-en-steenwoestijn waar we al sinds het vertrek geen levende ziel hebben gezien. We stampen onze mountainbikes over een soort singletrack die glooiend doorheen de buitenaardse omgeving walst. In het midden van niets stopt onze gids en zegt dat we hier enkele nomaden zullen ontmoeten.
Tekst & Foto’s: Jo Haegeman / hello@johaegeman.photography
Hier? We kijken verbaasd rond maar zien enkel stof, stenen en onszelf. Onze gids stapt achter een rots naar beneden en we volgen hem. Voor we het weten staan we oog in oog met een familie Berbers en hun geiten en koeien. Ze nodigen ons uit in hun grotje. We stonden daarnet bovenop hun huis…
Mountainbiken in Marokko
Een paar dagen geleden nog landden we in Marrakesh. Een parel van een stad, waar het in de Arabisch-Afrikaanse cultuur altijd heerlijk vertoeven is. We nemen een avond en een dag de tijd om de stad te verkennen en de klassiekers te bezoeken. De medina, het Djema el Fna-plein, de souks. Er wordt genoten van lekker eten en iets te prijzige cocktails. We ontmoeten er ook onze mountainbikegids en onze chauffeur. Deze keer kozen we ervoor om niet onze eigen fietsen op het vliegtuig te steken, maar te werken met een lokale organisator en fietsen van hen te huren. De gids zal dagelijks met ons meerijden, en we worden gevolgd door een stevige 4×4 met onze bagage en reserve-onderdelen voor de fietsen. Insjallah dat alles goed loopt.
Stenen onder de pedalen
Voor de gearfreaks: de mountainbikes zijn Scott genius met een alu frame. Full suspension, Shimano SLX-groep, een voorvork van Rockshock Recon, een dropper-zadel, alu syncros velgen en 27 inch Vittoria banden. Vooraan een single blad en tien versnellingen achteraan. Ik meet 1,92 meter dus ik vroeg een XL-frame en dat heb ik gekregen. Helaas zal me na de eerste kilometers al duidelijk worden dat de pedaalarm wel aangepast is voor mijn lengte maar dat mijn pedaal daarmee bij elke trap wel gevaarlijk dicht bij de grond komt (29 inch banden had toch wat nodige extra speling bezorgd). Bochten zijn een risico, en zelfs een kleine rots onder de trapper zorgt ervoor dat mijn pedaal ertegen knalt. Ik ben er zeker van dat ik een paar keer goed ga vallen deze week.
On the road
Eerst verplaatsen we ons met de 4×4 richting Ourzazate. Daarvoor moeten we de Atlas over, meer bepaald de Tizi-n-Tichka pas op 2260 meter, de hoogste in Noord-Afrika. De fietsen komen van het dak in een klein dorpje, na een tajine-lunch in een kasbah. De eerste rit is een opwarming op tarmac door een mooi gebergte. We gaan heuvel op en af, doorkruisen wat dorpjes waar kinderen ons al passerend high-fiven en genieten van de warme zon op ons lijf. Na een bezoek aan het verlaten dorp (en veelgebruikte filmset) Aït Ben Haddou tijdens zonsondergang staat er 47 kilometer op de teller.
Off the road
De 4×4 brengt ons eerst naar de rozenvallei waar we terug op onze fiets stappen. Daar waait het nogal, en zowel bergop als bergaf zijn niet evident. We rijden door de woestijn. Een hele andere sfeer. Alsof je op de maan of op Mars zou rijden. Het is voor mij nu echt uitkijken om geen stenen onder mijn pedalen te krijgen, maar elke paar kilometer knal ik toch ergens tegen en vergt het wat stuurmans- en evenwichtskunsten om niet op m’n bek te gaan. Het landschap is ruw en onherbergzaam, en daar ontmoeten we dus een familie Berbers. Mohammed, onze gids, vertaalt al onze vragen over hoe het leven in een woestijn is, terwijl we nippen van de typische té gesuikerde thee die we uit kleine glaasjes drinken. Het is een bizarre, maar authentieke ontmoeting die ons wat van slag brengt. Het gezin bestaat uit oma, opa, een schoondochter van achttien jaar en een pasgeboren kleinzoon. De zoon werkt aan de haven en is maandenlang weg. In het grotje liggen twee tapijten op de aangestampte vloer die dienstdoen als grondbedekking, zetel en bed tegelijk. In de winter trekt de familie met hun dieren naar lagere en warmere gebieden.
Na een paar uur verder wieleren door deze rode steenwoestijn komen we aan in de Dadeskloof. Net als elke avond ervoor en erna krijgen we in onze riad tajine met kip voorgeschoteld. Het wordt één van onze running gags deze week.
De pas over naar Amerika
Vandaag doen we een col. Een bergpas. Het is steil en warm, maar niet oververhittend. Met hier en daar een stop om aan het verzet van een fiets te sleutelen, of om een kudde van 300 geiten te laten passeren, geraken we behoorlijk vlotjes boven. Er is zelfs een terrasje met thee op de top. Na het klimwerk genieten we van een fantastische afdaling. Kilometerslang zoeven we over een verlaten tarmacweg naar beneden, haarspeldbochten nemend, remmend enkel waar nodig. Wat een zaligheid. We glijden al lachend de kilometers weg. Tijdens de afdaling verandert het landschap en de temperatuur. Ineens lijkt het alsof we in de Amerikaanse staat Arizona zitten, in Monument Valley: oranjerode rotsen maken grillige vormen in de woestijn. Het is zeker tien graden warmer geworden. We stoppen voor lunch in een lemen hutje bij de lokale bevolking. Eten met de handen uit grote schotels. Veel authentieker wordt het niet.
Duizend woestijnzichten
Wie denkt dat een woestijn enkel eentonig zand is, is nog nooit in de woestijn geweest. De volgende dagen rijden we door ongeveer duizend verschillende soorten landschap. Elk uur lijkt de woestijn van kleur, materiaal en licht te veranderen. We rijden over geel zand, over bruine rots, doorheen groene oases. Er worden duinen beklommen, dorpjes doorkruist, gestopt onder de schaduw van de enige boom in de wijde omgeving. Net na een stevige klim belanden we in een Star Wars-landschap van gele rots en zand met hoge ravijnen. We lunchen er met een prachtig zicht en er is zelfs een koud pintje voor mij. Wat een belevenis, wat een natuur, hoe gelukkig prijzen we ons dat we dit kunnen meemaken.
Lapaz!
Ondanks dat ik tig keer per uur met m’n pedaal ergens tegen knal en bij de ergste impacts een vloek niet kan onderdrukken, kom ik net als m’n twee vrienden zonder gevallen te zijn heelhuids aan op de laatste stop. We genieten van de laatste zonsondergang in dit magische landschap. De dag nadien rijden we met de 4×4 van Abdul terug naar Marrakesh. Er is nog tijd voor wat extra ronddwalen en we boeken een stadsgids. Met een laatste cocktail sluiten we ons eerste fietsavontuur op Afrikaanse bodem af. We kijken al uit naar een volgende “Salaam Aleikum” of een “Lapaz, alhamdulillah!”.
Fotogalerij (c) hello@johaegeman.photography
