Picos de Europa, het zit hem reeds in de naam. De variatie aan landschappen die je hier te zien krijgt, vertegenwoordigt het gehele Europese continent. De relatief onbekende bergketen ligt verschanst in Noord-Spanje en maakt deel uit van het Cantabrisch Gebergte. Met in de voortuin de Atlantische Oceaan. Het is een plek waar de natuur wild en ongerept is, en de tijd trager gaat.

Tekst: Kristof Maes & Karsten De Hert / Foto’s: www.maeskristof.be

Gepakt met onze trekkingrugzak van ongeveer 20 kilogram elk landen we in Santander. We haasten ons per taxi naar Potes, het dorp dat het dichtstbij ons vertrekpunt ligt van de Picos de Europa. Tijdens het avondmaal worden we getrakteerd op een spectaculair zicht op het massief, dat zich aftekent tegen de kleurrijke avondlucht.

Dag 1: Mastin Español

Off we go! De eerste etappe voert ons, althans op papier, naar de rand van het hooggebergte. We slingeren door bossen en langs groene heuvels. Na enkele uren stijgen in een couloir krijgen we ons eerste fenomenaal uitzicht voorgeschoteld, met ver beneden ons de kabellift die vanuit Fuente Dé loodrecht naar boven gaat. We kijken er in stilte op neer. Tijdens de klim worden we geflankeerd door een roedel Spaanse Mastiffs (Mastin Español), immense honden die schapen beschermen tegen de wolven in de regio. Enkele honderden meters verderop ligt hun herder languit verscholen tussen de rotsen. Hij knikt goedkeurend en wijst ons de weg.

Het is steenkoud wanneer we de imposante Peña Vieja passeren onderweg naar Chalet Real, onze eindhalte voor wandeldag één. We krijgen het advies van de huttenwaard om ons volgende traject te herbekijken wegens reëel levensgevaar zonder de juiste alpine-uitrusting. Het is einde mei, en dus heb je onder andere stijgijzers en ijsbijlen nodig. Echter had niemand van ons dat op zijn paklijst gezet. Bij het avondmaal herplannen we onze tocht, en beslissen we unaniem om een etappe van de klassieke Ruta De La Reconquista (een langeafstandswandeling die je rondom de Picos leidt) te wandelen tot in Sotres.

Dag 2: Picu Uriellu: Claro!

Dag twee zal als een kuitenbijter gemarkeerd staan in ons logboek. Vroeg vertrekken we op pad. We nemen een stevig middagmaal in het centrum van Sotres, waar de oude, norse herbergier ons zo gek krijgt om alsnog door te stappen tot aan Refugio Uriellu, alsof hij het dagelijks doet. Die bemande hut, met de looks van een maanbasis, ligt aan de voet van de Naranjo de Bulnes, de iconische monoliet die het symbool is voor de Picos de Europa.

Snel wanen we onszelf in het epische centrum van de Picos. Gieren, gemzen en duizelingwekkende vista’s passeren de revue. De herbergier had gelijk. Compleet uitgeteld bereiken we na 21 kilometer en ongeveer 1500 hoogtemeters nog nét voor zonsondergang de refugio. Boven het wolkendek dat ons met motregen achtervolgde, krijgen we nu een magisch zicht op de bergen rondom ons.

Dag 3: richting Cabaña Veronica

Vandaag staat een dagtocht vanuit onze refugio richting Cabaña Veronica op de planning. Deze onbemande hideout op 2325 meter hoogte, diep in de Picos, kan in een vorig leven ook de capsule van een raket geweest zijn. Met poedersneeuw tot aan de knieën en een helling te steil om zonder stijgijzers te begaan, merken we halfweg plots ankerplaatjes op voor het plaatsen van klimmateriaal. Een signaal om het lot niet te tarten. We besluiten collectief om rechtsomkeer te maken, terug richting de refugio.

Dag 4: 2500 meter afdalen door de mist

We vertrekken westwaarts zonder concreet plan. De weersvoorspellingen blijven ronduit slecht. Na besneeuwde flanken, dichte mist en technische passages arriveren we aan onze tussenstop, Jou de Los Cabrones. Een welkome shelter voor de hevige stortvlaag die net passeert. Daarna volgt een loodzware afdaling van 2500 meter. Hoe lager we afdalen, hoe natter, gladder en modderiger het ezelspad wordt.

Wanneer we het dorpje Bulnes bereiken, zitten we op ons tandvlees. Het treintje dat ons volgens de kaart richting beschaving kan brengen, daagt niet op, dus rapen we onze moed bijeen en wandelen we verder. Wanneer we een hotel bereiken met nog een kamer vrij voor drie uitgeputte bergwandelaars, kan ons geluk niet op. Een warme douche, één radiator die al onze kleren moet drogen en een warme stoofpot ronden onze dag af.

Dag 5: drie Michelinsterren

De wandeling langs de Ruta del Cares is een welgekomen easy walk. Het populair wandelpad hoog boven een nauwe kloof staat bekend om zijn dramatische schoonheid. We ruilen na enkele kilometers het wandelpad in voor een steil pad, waar we bij de splitsing voor het hooggebergte kiezen.

Na een lange, pittige klim door de mist, worden we beloond met opklaringen en zon wanneer we de alpenweide van Vega de Ario bereiken. De hut is nog gesloten en zal pas over enkele dagen opengaan, maar gelukkig hebben we wel toegang tot een hokje van ongeveer 5 m² waar we ons kamp voor de nacht opzetten. Het 360°-uitzicht is machtig en biedt een helder zicht op het grillige massief waar we ons een dag eerder doorheen worstelden. Onze gevriesdroogde maaltijd op deze locatie bij zonsondergang is minstens drie Michelinsterren waard.

Dag 6: aasgieren

De ochtendzon droogt onze klamme kledij. In het gezelschap van enkele bergkoeien dalen we af richting Lagos de Enol, een trekpleister voor dagtoeristen. Al snel ervaren we een knagend gevoel, dat we het massief hebben verlaten. We draaien de kaart in allerlei richtingen en beslissen om een ommezwaai te maken richting Soto de Sajambre, een toegangspoort tot het westelijke massief.

Vanuit een taxi spotten we naast de weg enkele gieren die zich tactisch opstellen rond een doodgeboren kalf. Het is slechts een kwestie van tijd voordat de moeder het opgeeft om het zielige kadaver te beschermen tegen de imposante aaseters. Niet veel later voeren we in een hevig onweer de cadans op richting Refugio de Vegabaño, waar we doorweekt in de woonkamer binnenvallen. Een toplocatie!

Dag 7: een herdershut en een vuurtje

De ochtend nadien wijst de huttendame ons discreet een klein vierkantje aan op de wandelkaart, amper zichtbaar met het blote oog. Later blijkt dat het gaat over een onbemande herdershut, waar we diezelfde avond nog kamp opzetten en bij een vuurtje wegdommelen. Ontwaken doen we in een waar paradijs, waarna we verder trekken, omgeven door weilanden, kale pieken en de groenste bossen.

Dag 8: surfen in San Vicente de la Barquera

Na acht pittige wandeldagen bereiken we voldaan ons geïmproviseerde einddoel. We trakteren onszelf op enkele welverdiende cañas en plannen, met pijn in het hart, onze terugtocht richting kustlijn. De surfapp op onze smartphone kondigt een mooie swell aan en ons surfershart kan niet meer aan de lokroep van de golven weerstaan. Enkele uren voor we terug richting België vliegen, dobberen we op onze surfplank in San Vicente de la Barquera, met zicht op de Picos… Surreëel!

Een ring van pieken

Voor wie de Picos de Europa écht wil doorgronden, is El Anillo de Picos een absolute aanrader. De spectaculaire Tres Macizos-rondtocht van ruim 110 km verbindt verschillende berghutten en voert je langs de drie massieven van het nationale park: Cornión, Urrieles en Ándara. Met ruim 9350 hoogtemeters verdeeld over 9 etappes is dit een trektocht voor doorgewinterde avonturiers.

Het mooie is dat je de route makkelijk aanpast, afhankelijk van je ervaring en conditie. En dat je vanuit elke hut of samenwerkende accommodatie kan starten. Bovendien zijn er ook twee kleinere ringen: de Vindio (63 km, 3900 hm, 4 etappes in het westelijk massief) en de Extrem (82 km, 7050 km, 7 etappes in het oostelijk massief). De parkwachters bevelen aan om te starten met een van deze twee.