Gisteren zou de cursus KVB3 ons in Pont à Lesse hebben gebracht. Het “prachtweer” dreef ons echter eerst naar Beez en toen het onweer ons ook daar bereikte, werd het een nabijgelegen indoor klimzaal.
Zoals gewoonlijk was het weer tergend vroeg opstaan om richting Wallonië te vertrekken. De grijze wolken en lichte regenvlagen beloofden al niet veel goeds, maar Pont à Lesse was nog 135 kilometer ver en op die afstand kan het weer helemaal anders zijn. Vlak voor Namen kregen we echter telefoon van cursusgenoten uit een andere wagen. In Pont à Lesse vielen liters regen uit de lucht, dus onze uitstap werd verplaatst naar Beez, vlakbij Marche-Les-Dames. Geen minuut te laat gebeld dus, want de eerstvolgende afrit verlieten we de snelweg. Afspraak aan het kerkje van Beez, waar de mooi blauwe lucht een mooie dag voorspelde.
Wat verderop staken we – uiteraard via de spoorwegbrug, we houden de massieven graag toegankelijk – de sporen over en kwamen we aan de rotsmassieven. Na een korte herhaling van de correcte knopen en technieken kregen we van “meester Michel” te horen dat we hier voor het eerst in multi-pitch zouden klimmen: In plaats van aan het relais aangekomen om te bouwen en naar beneden te rappellen, zou de naklimmer de voorklimmer worden en zo dus tot aan het volgende relais klimmen, daar de eerste voorklimmer laten naklimmen en pas van daaruit naar beneden te komen. Een vernieuwende ervaring, nog spannender gemaakt doordat de ijskoude wind ervoor zorgde dat je vingers verkrampten en je tevens niets verstond van wat je klimpartner je toeriep, als je al doorhad dat hij iets riep.
Boven aangekomen het touw naar beneden geworpen dat net mooi de grond tikte. Een hoogte van 35 dus. Niet meteen fenomenaal, maar het aspect van multi-pitch was dat voor ons wel. Een mooie afstand in rappel naar beneden, ware het niet dat enkele grapjurken beneden het touw strak hielden, waardoor het trekken en sleuren wordt om af te dalen.
Ondertussen was het zachtjes beginnen regenen, maar daar trokken we ons niets van aan. We begonnen aan een nieuwe route en toen ik aan het eerste relais aankwam, was de regen al omgetoverd tot venijnige hagelbollen, maar Michel was meer gewoon en wat regen is ook voordien geen reden geweest om op te houden. Het verbaasde me dan ook dat beneden werd geroepen dat ik moest ombouwen en afdalen, dat we stopten met klimmen. Belaagd door een hagelartillerie daalde ik af en haalde het touw naar beneden, terwijl ik hoorde dat in de verte bliksems te zien waren. “Als het onweer dicht genoeg is, begint al het metaal aan je gordel te zoemen van de spanning.” En dat wou Michel blijkbaar nog niet meemaken met zijn kersverse buitenklimmers.
Inpakken en wegwezen dus, waarna het een rustige namiddag indoor klimmen werd in de nabijgelegen klimzaal. Een beter alternatief dan al huiswaarts keren, al blijft het jammer dat het dagje rotsklimmen in het water viel.
Volgende week een weekendje Freyr! www.klimzaalmortsel.be.
