Afgelopen zaterdag was het een drukte van jewelste op het circuit van Zolder. Echter voor één keer geen motorische snelheidsduivels, maar een vierduizendtal sterke mannen en vrouwen waar een serieuze hoek af moet zijn. 16 kilometer en een 27-tal zware obstakels? Count me in!
Zaterdag 25 mei 2013, iets voor drie. De pitlane van het circuit van Zolder staat bomvol, hier en daar hopt een zenuwachtige sportieveling van de linker- naar de rechtervoet en op de meeste gezichten staat een gedurfde combinatie van enthousiasme en een lichte angst te lezen. Waarom, vraagt u? Omdat zij over enkele minuten het startsein zullen horen om aan een knalharde Ten Miles te beginnen. Zestien kilometer, twee toeren van acht, waarbij grind, water, modder, zeep, autobanden noch zwaartekracht geschuwd zullen worden. Zohra roept de deelnemers tijdens haar DJ-set nog een laatste slogan van goede moed toe, maar de meesten hebben nog maar oor voor één woord: START.
Als een immense fles Cola Light waar een Mentos (of Fisherman’s Friendmuntje?) in gedropt wordt, spuiten de deelnemers voorbij de startlijn. De eerste honderden meters worden door iedereen – spierbundel, sportieveling of recreatief sporter – in een kleine spurt gedaan. De massa voorbij geraken, dat lijkt het eerste wat telt. Niet dat dat lukt, want wat later valt diezelfde massa wat stil wanneer de kiezelstenen worden bereikt. Als lopen op een dikke mat: langzaam en oerzwaar.
De kilometers daarna zijn de hindernissen verdeeld: dan weer een klim over hooibalen, dan weer door een buis glijden tot in de vijver waar je beter zwemmen dan lopen kan, dan weer de brug over het circuit passeren, dan weer een slalomweggetje tussen de bomen. Af en toe leidt de route je over het circuit, om je de ijdele hoop te geven dat de eerste toer bijna voorbij is, maar dan toch terug in de bossen te draaien en de strijd toch nog wat aan te lengen. Zo voelde het toch aan voor mij, uw webredacteur, sportief enthousiasteling in verscheidene sporten maar reeds enkele weken geen loopschoenen aangehad. Een uitdaging waar toch iets betere voorbereiding aan te pas kan komen, volgende keer.
Op 1u36 klokken een van mijn teammaats en ik binnen, de twee anderen een tiental minuten vroeger. De Far Outwinnaars die normaal ook bij het team zouden horen? Die hielden zich jammer genoeg stil. Met danige trots stel ik jullie dus voor een laatste maal voor: TEAM FAR OUT! En ja, oude scoutsmakkers optrommelen terwijl je zelf niet meer in je uniform past, dat levert zo’n kiekje op.
