Een aantal leden van ons Far Out team gaven de fakkel door. Zo liep An Thomas voor het eerst mee. Hier haar verslag van de Spartacus Boom. Wie nog nooit aan deze hindernissenloop heeft meegedaan, hoort voor de verandering een keer van een beginner wat te verwachten. Bekijk ook de Spartacus Boom foto’s.

Tekst: An Thomas

Mijn allereerste Spartacusloop. Om eerlijk te zijn ben ik nog nooit zo zenuwachtig geweest als de afgelopen dagen. Vanaf het moment dat de hindernissen online stonden, werd de stress groter en groter te worden. Mijn man, een geoefend Spartacusloper, kende de meeste hindernissen en probeerde me wat te kalmeren door uit te leggen wat er mij juist te wachten stond.

Mission failed, na een korte nacht vol dromen over megaswings en 3 meter-sprongen, was het eindelijk zover: kindjes afzetten bij de babysit van dienst en met de auto richting Boom.

Zeggen dat de Spartacus Boom niet echt binnen mijn comfortzone ligt, is een understatement. Lopen ok. 10km lopen, ook nog ok (aan een trager tempo wel te verstaan). 10km lopen met hindernissen? Iets minder ok. Ik had wel getraind op het lopen, maar had voor de rest echt geen idee wat me te wachten stond.

Klaar? Start?

Aangekomen word je verwelkomd door een geweldige sfeer: muziek die je al onmiddellijk zin geeft om erin te vliegen, een hoop sporters die hetzelfde gaan ondergaan als jij en uiteraard het topteam van Far Out.

Om 11u40 was het dan zover, iedereen verzamelen in de box, iedereen klaar om te vertrekken. Om 11u50 werd het startsein gegeven en moesten we de ramp over. Voor mijn eerste Spartacus wou ik de lat nu niet direct te hoog leggen, mijn doel van vandaag was simpel: de ramp over geraken en niet doodgaan. Deel 2 is me gelukt, aangezien ik hier nu dit verslag zit te typen. Deel 1 was bijna een fiasco. Met veel aanmoedigingen van het hierboven vermelde topteam en 2 geweldige mannen die me toch wel een handje hebben moeten helpen, kon ik na poging 4 mee vertrekken, oef.

Vast in de modder

Het topteam heb ik kunnen bijhouden tot het modderlandschap, voor een volgende loop (idd een volgende, zo leuk was het dus) zal ik toch wat meer moeten trainen. Bleven over ik, mijn man, diens beste vriend en 9,5km vol hindernissen.

Het modderlandschap was super leuk, ik heb enorm veel gegleden, geklauterd, nog wat gegleden, maar vooral heel veel gelachen. Om eerlijk te zijn heb ik hier heel weinig gelopen, ik was al heel blij dat ik recht op mijn benen ben blijven staan.

El capitan was iets anders… Zo hoog, zo steil, in mijn ogen niet echt haalbaar. Maar met een beetje zoeken toch een route gevonden die iets makkelijker was en boven geraakt, woehoe !

Dan heuveltje op kruipen en terug naar beneden, heuveltje op kruipen met een autoband en terug naar beneden, heuveltje op kruipen met een zandzak en terug naar beneden. Heb ik de prikkeldraad al vermeld die het kruipen net iets moeilijker maakt?

Variaties op water

Van alle hindernissen had ik het meeste schrik voor die met water. Nadat ik bij de monkeybars al in het water was beland, was de angst voor het koude water al iets minder. Eerst was er de mega-swing. Volgens de zeer vriendelijke medewerker die er stond, moest ik mij gewoon vasthouden, laten gaan en vooral niet springen. Met de ogen toe en onder het motto ‘verstand op 0 en gaan’, vloog ik over en uiteindelijk in het water.

Dan de Tobogaan. Eigenlijk keek ik daar in het begin nog naar uit : joepie, van de glijbaan het water in. Het viel toch een beetje tegen: vrij hoog (in mijn angstige ogen dan toch), heel snel en toch wel pijnlijk. Maar hindernis genomen en weer iets dat ik van mijn ‘zou-ik-nooit-durven’-lijstje kan schrappen.

Uiteindelijk was daar de hindernis waar ik het meest tegenop zag : spring eens even van 3m hoog het water in. Hier toch even een speciale vermelding voor de begeleiding: elke vrouw die hier was gepasseerd, sprong en dat ging voor mij niet anders zijn. Ze heeft mee afgeteld en met ongelofelijk veel schrik heb ik de sprong gewaagd. Eerlijk is eerlijk, het stukje zwemmen hierna was voor mij iets te veel gevraagd, maar daar waren dan de toch ook wel fantastische duikers die me mee naar de kant hebben geholpen.

Karakter en adrenaline

Hierna was het nog 1km tot aan de finish. Op karakter en adrenaline geraakte ik de laatste hindernis over (veel klimwerk). Het bereiken van de eindmeet en het krijgen van mijn allereerste medaile bezorgde mij een geweldige kick, een runner’s high in het kwadraat.
Bedankt team Far out dat ik met jullie mee mocht lopen en bedankt aan de twee mannen die de volle 10km bij mij zijn gebleven, me hebben aangemoedigd en me hebben geholpen. Een topdag die ik niet snel zal vergeten!