Drie jaar geleden stak Dimitri Vandepoele al een keer per zeekajak de Noordzee over. Wie had het vermoeden dat hij het in augustus 2018 nog eens zou overdoen, opnieuw solo en zonder ondersteunings- of begeleidingsschip. Na 17 uur en 48 minuten bereikte hij de overkant. Hier zijn verslag.

Tekst: Dimitri Vandepoele

Eigenlijk was de lokroep van de zee er vorig jaar al opnieuw. Maar de omstandigheden waren niet voldoende gunstig. Deze zomer was het reeds uitkijken naar goed en stabiel weer vanaf het voorjaar. Op 1 augustus 2018 was het zover! Om 1 uur ’s nachts stond ik klaar voor vertrek aan de slipway in de haven van Nieuwpoort (België). Ik nam afscheid van m’n vrouw en kinderen. Mijn vrouw hield nauw contact met zowel de Belgische en Britse Kustwacht. We mailden vooraf een vaarplan door met onze intenties uit veiligheidsoverwegingen. De afgelopen maanden had ik ook contact met een Duits team, Eddie en Jens, die eveneens de oversteek gingen wagen. We vertrokken samen, maar zouden elk aan ons eigen tempo te varen. We wensten elkaar succes en vertrokken, de duisternis in met een volle maan die nu en dan kwam piepen van achter de wolken.

Meteen het juiste tempo

Ik voer de haven uit, de weide Noordzee op. Ik nam reeds onmiddellijk een tempo aan waarvan ik wist dat ik ze urenlang kon volhouden. Dit eerste stuk ging onafgebroken zes uur tegen een zéér sterke getijstroming op. Het was springtij, stroming is dan op z’n krachtigst. Op deze oversteek heb je minstens één keer de stroming volledig tegen. Ik koos resoluut om die eerst tegen te varen in het begin, omdat de stroming aan de Britste zijde nog een stuk zwaarder is. De eerste boei die ik tegenkwam was de Trapegeer, 3km offshore. Ik voer in het donker op gps in combinatie met kaart en kompas, zodat ik indien de gps het zou begeven toch verder kon. De ganse nacht voer ik tegen stroming in om iets na zonsopgang de boei DY1 te bereiken. Zonsopgang is nog mooier tijdens zo’n tocht gezien je er echt uren naar verlangt. Het is niet eng om ’s nachts te varen, maar overdag is uiteraard wel leuker. Eindelijk was het kentering en had ik de volgende zes uur de stroming in mijn voordeel. Ik had de ganse nacht 2 bft. wind tegen gehad, en die trok nu aan naar 3 bft. “Niet veel”, hoor ik je denken, maar wel op zo’n tocht!

Dan maar niet haaks oversteken

Het langzamer aan nemen omdat ik de stroming mee had is uitgesloten. Ik moest zoveel als mogelijk profiteren van dit momentum om tijdig aan de internationale scheepvaartroute te geraken! Dus volle kracht verder. Ik passeerde de boeien SE Ruytingen en NE Ruytingen om aan te komen aan de internationale scheepvaartroute. Voor een route die gekend is als een van de drukste ter wereld was er bijna geen andere scheepvaart te zien. De route dient haaks overgestoken te worden. Ik begon aan mijn traject zoals voorgeschreven, maar mijn snelheid zakte onmiddellijk, door de nu zijdelingse getijstroming, waardoor ik maar moeizaam vooruit geraakte. Ik besloot uit te wijken, met de stroming mee, naar het lichtschip Sandettie, in het midden van de scheepvaartroute (zie het als de middenberm). Haaks oversteken zat er niet meer in, maar het was minder gevaarlijk gezien mijn snelheid bijna verdubbelde en ik dus snel uit de vaargeul was. Zeemanschap en gezond verstand zijn op zo’n tocht nodig, net zoals de navigatievaardigheden en het inzicht om van de geplande route af te wijken indien noodzakelijk.

Een onbemand schip als baken

Het Sandettie-lichtschip bereikte ik rond de middag. Prachtig, gezien ik deze bij m’n vorige oversteek niet had gedaan. Het schip is onbemand en ligt verankerd bij de Sandettie zandbank in de scheiding van de twee vaarstroken. Het wijst de scheepvaart op het gevaar van die zandbank. Ginds kon ik in de verte de witte krijtrotsen van Dover ontwaren. Ook weer een mijlpaal tijdens deze tocht. Ik vatte de oversteek van het tweede gedeelte van de internationale scheepvaartroute aan. Hier kwam ik slechts twee schepen tegen, op veilige afstand. Ik ga er steeds van uit dat zij mijn niet zien, en hou me klaar om mijn koers te wijzigen. Het momentum van de stroming en mijn koerswijziging was ik bijna kwijt, het was kentering toen ik eindelijk aan het volgende lichtschip aan kwam, de Goodwin Sands!

Dit lichtschip wijst de scheepvaart op de Goodwin zandbanken, nog zo’n 15km voor de Britse kust. Gevaarlijk voor normale schepen, veel scheepswrakken vullen er de zeebodem, maar voor de geoefende zeekajakker doenbaar als ze onder water staan. Bij laag water komen ze even bloot te liggen, maar dat was niet het geval op dat moment. Ik nam bij het lichtschip contact op met Dover Coast Guard om mijn status en positie door te geven, die zij op hun beurt konden doorgeven aan mijn ondersteuningsteam op het land. Ik was moe, maar nog in staat om de tocht verder te zetten. De wind trok aan tot 4bft bakboord. De stroming kwam ook weer op gang voor de volgende zes uur, niet meer in mijn voordeel maar eveneens bakboordzijde. Ik wist van mijn vorige oversteek dat dit een moeilijk stuk ging worden.

Koers naar Ramsgate

Ik diende zéér sterk mijn koers te compenseren naar links om de haven van Ramsgate te bereiken. Niet normaal, ik moest alles op alles zetten om niet door de wind en de stroming naar open zee geduwd te worden, voorbij de haven. De golven waren niet surfbaar, maar kwamen zéér onregelmatig en brachten mijn snelheid omlaag waardoor ik nog meer moest compenseren om de stroming te counteren. Mijn uitputtingsslag zat erop toen ik eindelijk ’s avonds de haven binnenvoer. Ik zag mijn vrouw en kinderen reeds van ver staan zwaaien. Ik was blij, opgelucht, uitgeput, trots tegelijk! De tweede solo oversteek zonder begeleidings- of ondersteuningsschip zat erop! Ik schakelde de gps uit op de slipway, er stond exact 107 kilometer op de teller, en 17uur 48 minuten totale vaartijd. De gps werd tijdens de oversteek nooit uitgeschakeld. Na een warme maaltijd, de eerste in 24 uur, en een douche konden we huiswaarts keren met de ferry.

Bijzondere dank nog aan mijn familie die mij onvoorwaardelijk steunt bij deze ondernemingen, alsook mijn Northseakayak-team (red. Een groep Belgische zeekajakkers)! En aan de Belgische en Britse kustwacht, om een oog in het zeil te houden.

Met wat voor kajak en materiaal Dimitri de oversteek waagde? En of zijn avontuur ook werd erkend?

Dimitri gebruikte een P&H Cetus Mv-zeekajak (custom Kevlar-carbon expeditie-uitvoering) en een volledige veiligheidsuitrusting (VHF-radio, PLB-noodbaken met gps, herstel en EHBO-kit, flares…)

Zijn oversteek werd (net als in 2015) erkend en daarmee werd Dimitri voor de derde keer opgenomen in de prestaties op de Sea Kayak Performance-website. Dimitri is nog steeds de enige persoon die deze crossing solo heeft uitgevoerd, intussen voor de tweede maal.

Zijn videoverslag zie je hier.