Home Featured Boslandtrail verslag Team Far Out: “50 kilometer in het donker”

Boslandtrail verslag Team Far Out: “50 kilometer in het donker”

0
Boslandtrail verslag Team Far Out: “50 kilometer in het donker”

De allereerste editie van de Boslandtrail zit erop. De langeafstandstocht van 50 dan wel 100 km (naar keuze) door de prachtige en uiteraard bosrijke omgeving van Noord-Limburg was er eentje die deelnemers nog lang zal heugen. Hier het Boslandtrail verslag van team Far Out.

Tekst: Marijn Thijs

Sinds enkele jaren lopen de boslopers op zondagochtend de lange, trage kilometers samen. Onder een stralende zon of in de gietende regen, gezellig vinden we het altijd. Doorheen de tijd resulteerde dit al in enkele mooie gezamenlijke loopavonturen: enkele Ardense trails, een handvol halve (bos)marathons en als summum de marathon in Hamme, Gent of Antwerpen. Een avontuur en een belevenis moest het worden. Liefst iets wat we nooit nog gedaan hadden.

Boslantrail - Tim en MarijnZo kwam op aangeven van vriend Tim de Boslandtrail in beeld. 50 Aaneensluitende kilometers hadden we immers nog nooit gelopen, laat staan ’s nachts door het bos. Alleen waren niet alle boslopers zomaar beschikbaar. Sommigen kampen met aanslepende blessures, anderen werden afgeschrikt door de afstand of hebben simpelweg te veel gezond verstand. De inschrijvingen voor Tim en Marijn werden geregeld en voor we het goed en wel beseften, lag alles in een definitieve plooi om op 29 september te starten in wat onze eerste (weliswaar kleine) ultrarun ging worden.

Trainen en jongleren

De eerste maanden gingen relatief rustig voorbij zonder extra trainingsarbeid. Normale loopweken met 40 à 50 km werden vlotjes afgehaspeld. In juli trekken we samen met de gezinnen op vakantie in een bloedheet Frankrijk waar lopen op z’n zachtst gezegd geen topprioriteit was. Tegen het einde van juli komt dan het besef dat er toch dringend wat meer gelopen moet worden. Het werd dus jongleren tussen drukke banen, gezinsuitstappen, late barbecues, zwoele zomeravonden en looptrainingen. In combinatie met drukkende temperaturen in augustus werd er dan ook meer dan één training in de zeer vroege ochtend afgewerkt. Alles werd in het werk gesteld op de nodige kilometers te maken.

Zondags gingen de kilometers dan weer snel de hoogte in. Gauw werden er in de ochtend terug meer dan 30 kilometers gelopen. Met de vele kilometers doken bij mij ook snel de eerste problemen van overbelasting op. Pijn in het rechterbeen en de bijhorende rust maakten dat Tim er voor de laatste lange trainingen alleen voor staat. Hij ging dan ook solo door tot er bij het laatste LSD loopje 42.2 km op de teller staan! Lichte paniek bij mezelf maar een laatste pijnloos loopje van 21km het weekend voor de Boslandtrail deed besluiten er samen vol voor te gaan.

BoslandtrailD-Day

Barstensvol vertrouwen, of was het toch met een bang hartje, vertrekken we op zaterdagavond richting Hechtel-Eksel. De weersvoorspelling is ons redelijk gunstig gezind: koud maar vooral droog. Achteraf wordt duidelijk dat het koudste septembernacht zal zijn sinds de metingen en dat zullen we geweten hebben. Aangekomen op de Winnerfarm wordt dan ook zeer snel duidelijk dat die korte broek misschien toch niet het allerbeste plan was. Na de afhaling van onze nummers en T-shirts, proberen we ons nog even warm te houden in de dranktent. Snel blijkt dat veel mensen de moed hebben om de nacht door te lopen of te wandelen.

Om kwart voor tien is het dan bijna zover en begeven we ons, onder begeleiding van live muziek, naar de startplaats. Ik schat dat er een stuk of dertig, veertig lopers er klaar staan. Samen met een paar honderd wandelaars bereiden ze zich voor op de start. Stipt 22u lopen we over de startlijn. De eerste 4 kilometers bestaan uit een klein lokaal rondje mét muzikale begeleiding waarna we terug de startplaats passeren. Zodoende kunnen we wennen aan het lopen in het pikdonker. Al snel blijkt dat die omstandigheden iets lastiger zijn dan vooraf ingeschat. Het donker maakt dat je bijna uitsluitend kan focussen op de grond of op de voeten van je voorganger maar ook dit went.

Eerst ploeteren, dan de beloning

Na de passage bij de start trekken we onder luide aanmoedigingen richting eerste bevoorrading rond het punt van de 13km. Alvorens we hier aankomen, moeten we een loodzwaar stuk van ongeveer 1km ondergaan in het losse zand met stevige hellingen. Ploeterend door het zand vinden we twee lotgenoten die ongeveer hetzelfde tempo lopen. We spreken af om afwisselend op kop te lopen zolang we samen blijven.

Boslandtrail

Bij de eerste bevoorrading blijkt direct dat de organisatie bijzonder veel aandacht heeft gehad voor de bevoorradingsposten en dat deze rijkelijk uitgerust zijn. Op dat moment alvast een zorg minder. De posten zijn dan ook nog eens bemand met de vriendelijkste en meest behulpzame mensen van heel Bosland. We krijgen complimenten en aanmoedigingen bij de vleet. Later zal blijken dat we op alle bevoorradingsposten met open armen verwelkomd worden, waarvoor dank. Ook de vele vrijwilligers die zorgen voor een veilige oversteek van gevaarlijke wegen, zijn van onschatbare waarde.

Flink over de helft

De kilometers vliegen snel voorbij en zonder problemen bereiken we het punt van 31km. Bij het stoppen daar beseffen we voor het eerst hoe koud het echt is als we stoppen met lopen. Een hapje en een drankje aan een knisperend houtvuur doen ons de koude even vergeten. Snel door het café waar we tegen ons instinct in vriendelijk moeten bedanken voor een aangeboden pintje  en hop naar de laatste stop op km 41.

Door de focus op de weg en de nodige aandacht voor de  wegwijzers worden de beginnende pijntjes vergeten en denk je niet aan hoeveel kilometers er nog moeten volgen. Jammer genoeg is de focus niet altijd optimaal meer wat resulteert in een niet geplande en onzachte ontmoeting met de harde boslandgrond.

BoslandtrailEen heerlijk warme parochiezaal met mogelijkheid tot ontbijt is het welgekomen laatste rustpunt. Jammer genoeg zijn de magen dusdanig in de war van alle suikers dat we het op een halve banaan en wat water houden. Een lieve dame helpt me met het openmaken van een busje water wat met half bevroren vingers plots een hele opgave is.

Nog negen te gaan

Met de laatste 9000 meters voor de boeg stappen we hoopvol buiten. Meter voor meter komt de eindmeet dichterbij. Bij het overschrijden van de marathongrens worden er nog een paar woorden en felicitaties uitgewisseld maar verder lijkt er nog weinig energie over om te praten. Het lopen wordt lastiger en lastiger. De koude krijgt meer en meer vat op de benen en de rest van het lichaam. Vanaf km 47 kan ik het tempo niet meer volgen en na kort overleg met Tim loopt hij door en doe ik het nog wat rustiger aan.  Het wordt meer en meer strompelen en de laatste km’s kosten nog bijzonder veel moeite, ook omdat het parcours plots nog bijzonder lastig werd.

Maar dan maakt de vermoeidheid plaats voor een geweldig gevoel van voldoening en bereiken we na een kleine zes uur de finish, waarvan we er  vijf uur en een half van gelopen hebben.

Zo snel als we kunnen, wandelen gaat ook maar moeizaam, ontdoen we ons van de bezwete kleding en proberen we een beetje op te warmen in de tent. Leve de warme luchtblazer in tent! Tijdens de rit naar huis worden er nog geen nieuwe plannen gesmeed, al vermoed ik dat het niet al teveel zondagen zal duren. Een paar dagen later kijk ik bijzonder tevreden terug op een mooi avontuur en een pracht van een belevenis, die we lang zullen meedragen. Net wat we zochten!

Hou de Boslandtrail website en Facebook boslandtrail in de gaten voor de opening van de inschrijvingen voor volgend jaar!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

zeven − een =