Het begon al direct goed met ‘The Raft’: met 10 man in een raftbootje 200m peddelen naar de ponton aan de overkant. Acht bootjes wachtende op het startschot en als dat dan gelost was, gaven we direct alles op een strak tempo. Het ritme werd geroepen wat zorgde dat iedereen mooi in de maat bleef roeien en er in resulteerde dat we als 1e aankwamen. Dat geeft natuurlijk al een kick voor eenieder die ook maar enigszins competitief is. Daarbij geeft het ook gelijk een groepsgevoel.

We zijn daarna gestart aan het lopen en bleven redelijk goed bij elkaar in de buurt. Het duurde niet lang of we kwamen aan op het strand. Zand, zand en nog meer (los) zand. Dat was wel even pittig, maar toch proberen we vol te houden. Totdat we aankwamen bij ‘I bag you’. Zandzakjes van, ik schat, 10 kg meedragen tussen balken door en onder houten schotten. Hier kon je niet anders dan wandelen. Daarna het lopen weer vol goede moed hervatten en het einde van het zand deel leek in zicht, maar degene die ons tegemoet kwamen zagen er behoorlijk nat uit en kruisten ons. Hierdoor wisten we dus dat er nog een stranddeel aan zat te komen. 

Eerst nog de ‘Angel Falls’ die mij bekend was van The Battle of the Ardennes. Aan de ene kant al meer water als aan de andere kant, maar we houden niet van half werk dus we gaan er volledig voor en proeven het zoute water. Een frisse douche, maar het deed even deugd na het zware strand deel. Een stukje verderop konden we via een brandpaal naar beneden glijden en was het weer tijd om terug het strand op te gaan met zelfs een korte stop in de zee om Neptunus persoonlijk een high five te geven. Hier zelf nog even een korte fotostop ingelast om vervolgens de dam op te lopen.

Dit was het begin van enkele arm obstakels. ‘Pedal to the Biceps Metal’ beet de spits af en werd opgevolgd door onder andere ‘Weighlifting’, ‘Balance Fest’ en ‘Ring the Bell’. Nieuw voor mij was ‘Monkey Island’: al slingerend naar de overkant en als je het niet zou halen, viel je in het water. Bijna opgedroogd te zijn was dat wel een extra motivatie om vol te houden. Dit was bijna tegen het einde van het parcours. Enkel nog de ‘Bungee Run’ en ‘Ramp Attempt’ te gaan. Die laatste is haalbaar omdat iedereen je helpt. Chapeau voor degene die dat individueel kunnen. 

Met zijn allen tegelijk de finish over en onze medaille in ontvangst nemen. Hoppa! Weer een in de pocket. Het was volledig anders als Durbuy bij bijna 30 graden. Maar zeker ook een leuke setting, mooie omgeving en toffe mensen in de groep. Dit was dus mijn 2e Spartacusrun en dat smaakt zeker naar meer! Net zoals een welverdiend pintje achteraf

Voor diegenen diegenen die alle wedstrijden liepen dit jaar, was er ook een prachtig prijzenpakket, met uiteraard een T-shirt van… Far Out!