Debby Gabriels is trajectbegeleider van beroep, fotografe in bijberoep en fitclasscoach als flexi-jobber. Alsof dat nog niet genoeg is, loopt ze regelmatig marathons en weldra haar eerste Ironman 70.3 triatlon. Hoe ze dat doet?

Tekst: Evelien Jansen

Hoe is je passie voor lopen begonnen?

Debby Gabriels: “Een achttal jaren geleden liet ik me door mijn vader overhalen om de Ten Miles van Antwerpen te lopen. Ik had daarna niet meteen een euforisch gevoel. De microbe had nog niet gebeten. Toch maakte ik de belofte een keer een halve marathon te lopen. Tijdens het trainen is de vonk ontstaan en al snel laaide het loopvuur hoog op.”

En dat resulteerde in een hele marathon. Hoe bereidde je daarop voor?

“Mijn eerste marathon was een weddenschap. Helemaal gebeten door het loopvirus dacht ik dat ik alles aankon en tekende ik voor een marathon op Jamaica. Niet evident met die hitte… Ik plukte een schema van het internet en liep ongeveer drie keer per week. Helemaal niet efficiënt, leerde ik achteraf. Dit schema hield geen rekening met mijn hartslag. Ik heb die marathon uiteindelijk uitgelopen en deed er net geen vijf uur over. Een erbarmelijke tijd (lacht). Ik vroeg me wel af hoe ik zou presteren in normale temperaturen en met een degelijke voorbereiding. Dus ik gaf niet op.”

In Antwerpen ging het beter?

“Een half jaar later liep ik de marathon van Antwerpen en deed daar 4 uur en 12 minuten over. De temperaturen waren een pak draaglijker, maar mijn voorbereiding was nog steeds onprofessioneel. Ik volgde dat schema van internet nu gewoon iets consequenter. Waar ik de motivatie vandaan bleef halen, is me een raadsel, want ik was na een lange duurloop vaak he-le-maal op. Alles veranderde toen ik me echt deftig begon voor te bereiden.”

Je begon te trainen met een coach?

“Inderdaad. Ik nam een coach onder de arm van 185, het coachingcenter van Marc Herremans. Er ging een wereld voor me open. Het eerste wezenlijke verschil was het belang van juist trainen tegenover zoveel mogelijk trainen. De eerste weken onder begeleiding van die coach vroeg ik me zelfs af of ik niet te weinig trainde. Bovendien moest ik aan een heel laag tempo lopen, binnen een bepaalde hartslag. Ik was bang dat ik zou falen tijdens de marathon, tegen dit tempo ging ik er weer minstens vier uur over doen.

Vanwaar die hartslagmeter?

Je mag nog zo vaak en zo veel lopen als je wil, als je je niet aan je hartslag houdt, dan bouw je geen conditie op. Hoeveel die hartslag bedraagt, is voor iedereen anders. Daarom leg je best een inspanningsproef op de fiets of op de loopband af, waarbij je hartslagzones in kaart worden gebracht. Die test bepaalt in welke hartslagzone jouw maximale zuurstofopname ligt en waar je punt van verzuring ligt. Dit is persoonsgebonden en print je dus niet zomaar van het internet. Uit die test bleek dat ik vroeger constant in mijn verzuring trainde, vandaar dat ik vaak zo op was na een rondje lopen.

Het contact met een coach was ook een extra motivator?

“Ik moet wekelijks mijn trainingen naar mijn coach doorsturen. Je wil geen lege email sturen, dus heb ik een keer wat minder zin om mijn loopschoenen aan te trekken, dan denk ik daaraan. Vroeger durfde ik al eens rondje overslaan. Zeker wanneer het druilerig herfstweer was. Nu sla ik zelden een training over.

Het lopen an sich is geen opgave meer voor mij. Ik word zelden nog echt moe, net omdat ik mijn lichaam niet in het rood laat gaan. Door die hartslagzones te respecteren, kan ik kilometers lang blijven gaan.”

Hoe vermijd jij blessures?

“Door core stability training. Dat zijn oefeningen om je lichaam sterker te maken, zodat je minder blessures oploopt. Doordat je spieren sterker worden, sta je stabieler op je benen. En dat merk je tijdens het hardlopen. Ik had vroeger erg vaak last van mijn heupen en mijn onderrug. Nadat ik het belang van core stability ontdekte, heb ik zelden nog een blessure.”

Hoe lang laat je je nog begeleiden, denk je?

“Zolang ik wedstrijden blijf lopen. Er bestaat niet zoiets als een vast trainingsschema. Je lichaam evolueert voortdurend. Je wordt sterker en je bouwt conditie op. Om het goed te doen, moet je je elk kwartaal opnieuw aan zo’n inspanningsproef onderwerpen. Aanvankelijk dacht ik dat ik één keer zo’n coach onder de arm zou nemen en vanaf dan zou ik het wel zelf doen. Onzin. Je moet je blijvend laten begeleiden, anders heeft het geen zin.”

Je klinkt bijna als een topsporter?!

“Het grote verschil met topsporters is de factor tijd. Rusten is namelijk ook trainen. Hoe beter je kan recupereren na een training, hoe meer profijt je ervan hebt. Topsporters hebben de luxe om de hele week met niks anders dan hun sport en hun lichaam bezig te zijn. Die luxe heb ik niet. Wil ik mezelf nog beter voorbereiden, dan zou ik ook meer met mijn voeding moeten bezig zijn. Het enige wat ik nu doe is een paar weken voor de wedstrijd stoppen met alcohol drinken en in de allerlaatste week ga ik koolhydraten stapelen. Ik eet dan zoveel mogelijk witte pasta, peperkoek, wit brood,…  Ik zorg ervoor dat ik twee kilogram aankom, zodat ik voldoende reservebrandstof heb. Zo’n gels voor onderweg vind ik ook effectief. Die snelle suikers geven me weer even een flinke boost.”

Nog nakende ambities?

“Een tijdje geleden sloot ik me aan bij The White Cliffs van Malle, een groepje sportievelingen die samen trainen. We fietsen, lopen en zwemmen en doen wat recreatieve wedstrijden in de buurt mee, zoals 1/8 triatlons. Zo heb ik de smaak te pakken gekregen voor triatlons en bereid ik me nu voor op de Ironman 70.3. Dat is 1800 meter zwemmen, 90 kilometer fietsen en een halve marathon lopen. Sporten? Het is een verslaving!”

De tips van Debby

• Kleed je niet te warm aan bij koud weer en omgekeerd. Zorg voor een constante temperatuur. Experimenteer met je kleding alvorens je aan een wedstrijd begint. Ik herinner mij de schaaf- en brandwondjes nog goed van mijn eerste topjes en broekjes die pijnlijk tegen mijn huid schuurden. Het zijn storende factoren die je uitputten en die kan je missen als kiespijn. Vaseline smeren op gevoelige plaatsen kan helpen.
• Hetzelfde geldt voor water of sportdrank. Doe wat voor jezelf fijn aanvoelt. Kan jij lang zonder drinken, heb je liever een flesje in de hand of sleur je een hele voorraad mee in zo’n riem. Jij kiest, maar test het voor de wedstrijd uit. Ik probeer ook altijd veel water na de training te drinken. Vocht is goed voor je spieren en helpt blessures voorkomen.
• Dé grootste tip die ik wellicht kan meegeven, is dat het leuk moet blijven. Zorg dat je er plezier aan beleeft. Als het niet leuk is, hou je het niet vol. Wat voor de ene een pure zaligheid is, kan voor de ander een marteling zijn. Kies je sport, bereid je goed voor en laat je professioneel begeleiden, ook al reikt je doel niet verder dan recreatieve wedstrijden. Het is gezonder voor je lichaam en je zal betere prestaties neerzetten wat je weer extra motiveert.