Voor een uitdaging van formaat draait Stef Maginelle zijn hand niet om. Maar toch, met een race zo legendarisch als de Dragon’s Back Race weet je het nooit. De uitdaging? Wales doorkruisen van noord naar zuid, over 315 kilometer en 15.500 hoogtemeters. De finish halen op vrijdagavond was op zijn zachtst gezegd ‘een emotioneel geladen moment’.

Interview Stef Maginelle na de
Berghaus Dragon’s Back Race

Wat ging er eenmaal over de finish op vrijdagavond door je heen?

Stef Maginelle: “25 mei was een ontlading van vijf dagen focussen. Voor de duidelijkheid: de Berghaus Dragon’s Back Race is veel meer dan wat trailrunnen. Er is geen gemarkeerd parcours, je moet volledig zelfvoorzienend zijn qua voeding en zelf navigeren en manoeuvreren over grotendeels woest en onherbergzaam terrein. Doseren, eventuele shortcuts overwegen, timing in eten en drinken, lichaamsverzorging na elke etappe… Vijf dagen staat je zenuwstelsel op scherp. Bij het finishen viel dit alles van me af en mocht ik eindelijk Sofie (red.: Stef zijn vrouw) in de armen vallen.”

Wat was je zwaarste en welk je mooiste moment onderweg?

“Dag 1 en 2 was het aftasten voor me. Ik hield me voor om mezelf voor niet op te blazen en te kijken hoe de race zou verlopen. Ook omdat het de eerste maal voor me was dat ik deelnam aan zo’n gekke uitdaging. Dag 3 liep echter niet lekker, door een verkeerde schoenkeuze, waardoor ik een blaar opliep. Het tempo was eruit en het was een verschrikkelijk lange etappe (71 km). Die dag was puur mentaal doorbijten en gecompenseerd lopen om de blaar niet te provoceren. Het mooiste moment? Tijdens dag 4 begon ik spontaan traantjes te laten, omdat ik besefte dat ik het ging halen. Ik voelde me terug super en ik liep een mooie tijd. Het klinkt misschien wat ‘raar’, na zoveel kilometers in de benen, maar op dag 4 en 5 kon ik niet stoppen met genieten van het lopen.”

Hoe moeilijk vond je het om andere Benelux deelnemers te zien afhaken?

“Ik kende hen niet voor de start en had op voorhand dus niet echt een band of contact met ze. Met Aike de Wever mocht ik enkele kilometers samen lopen. Dat was tof. Los daarvan: als iemand afhaakt, motiveert mij dat eigenlijk nog meer om te zeggen ‘Ik niet!’ Voor mij betekent dat juist ‘Doorgaan, stoppen is geen optie’. In de mate van het mogelijke natuurlijk, maar de geest is vaak sterker dan het lichaam.”

Hoe en waar train je voorafgaand aan zo’n race?

“Ik bouw steeds heel progressief op. Dat wil dus zeggen: door eerst een brede basisconditie aan te leggen met langere duurlopen (sporadisch tussen 40-80 km). En vervolgens meer specifieke hilltrainingen in te lassen, hetzij op de loopband aan 15% inclinatie of ergens on the field een kuitenbijter op en af rennen. Ook de onderliggende core stability, proprioceptie en kracht nam ik in de trainingen op. Als persoonlijke liep ik in maart op eigen houtje het parcours van de Bouillionnante Trail van 52 km twee dagen na elkaar (die telt 2400 hm per 52 km). Dit ging onverhoopt goed en was een indicatie dat ik stilaan in vorm kwam.”

Een race als deze eindigen als 41ste is een topprestatie. Wordt de trailrunsport in België naar waarde geschat?

“Trailrunning zit nog steeds in de lift. Er zijn ook mogelijkheden legio in België, met veel bekende en prachtige trails. De Berghaus Dragon’s Back Race is natuurlijk niet te vergelijken met de trails in eigen land. Het cumulatieve van vijf dagen lopen, de techniciteit van het parcours, de navigatieskills, en uiteraard , de onwaarschijnlijk vele hoogtemeters… Dit alles maakt van de Dragon’s Back Race een unieke beleving. Maar ik denk dat er in België nog veel potentieel zit aan toppers voor deze prachtige sportdiscipline.

Wat zijn je verdere trailrun/avontuurlijke plannen voor 2019/2020?

Deze zomer staat Peak Lenin gepland een alpiene top in Kyrgizië van 7134 meter hoog. En wie weet loop ik die wel op tijdens de Lenin Sky Race!

https://www.facebook.com/berghaus/videos/481796835891861/?t=12

De volgende Dragon’s Back Race vindt plaats in 2021. De inschrijvingen openen in mei 2020.