Een deel van de aantrekkingskracht van lopen, is voor veel mensen hoe ‘mindless’ rennen kan zijn. Gewoon gaan, blijven gaan en het hoofd leegmaken. Een nieuwe en populaire manier van lopen, is ‘mindful running’. Marleen Claeys, loopster, professioneel trainster en mama van vier, zweert erbij. Maar 42,2 kilometer lopen op 78 graden noorderbreedte tijdens de Arctic Marathon Spitsbergen, door de Arctische wildernis, is dat nu eigenlijk wel een mindful plan?

In 2022 vindt de Spitsbergen Marathon plaats begin juni.

Arctic Marathon Spitsbergen

42,2 km hardlopen door de Arctische wildernis. Hoe kom je op het idee?

Marleen Claeys: “Het begon allemaal met wat rondslenteren op de marathonexpo in Amsterdam, in oktober. Voor een massa mijdend persoon als ik, die er bij voorkeur 42,2 kilometer lang alleen op uit trekt, een hele uitdaging. Het plan om een marathon te lopen in een epische, desolate omgeving speelde al langer, en toen botste ik dus op de stand van Arctic Marathon Spitsbergen. In een decor met opwaaiende sneeuw (fake natuurlijk), staat een poolbeer te pronken (even fake), tussen fantastisch witte landschapsfoto’s (hmmm, zijn die fake?) rond een beeldscherm met hartverwarmende videofragmenten (echt niet fake!). De boodschap? ‘We sell an experience, not a run.’ En dat kan ik vandaag alleen maar beamen.”

Wat kan je ons vertellen over mindful marathon running?

“Mindful running is een opkomende trend. Marathonwedstrijden al meer dan een eeuw oud. (Red.: de Boston marathon was de eerste officiële, in 1897). Ikzelf ben begeesterd door de combinatie van de twee, ‘mindful marathon running’, waar genieten van de voorbereiding naar een marathon op de allereerste plaats staat. Ik wil een trainingsplan waar ik in alle rust loop en met een ‘leeggelopen’ hoofd thuiskom. Dat in mijn drukke gezinsleven past. En waarbij ik vooral weet dat ik goed bezig ben en geen roofbouw pleeg op mijn lichaam of blessures opbouw. Ik wilde ook zó goed zijn in het hier-en-nu lopen, dat de beleving op 78 noorderbreedte op de top van de wereld gegarandeerd een beklijvende ervaring zou zijn.”

En zo vloog je richting Spitsbergen…

“Een paar weken voor vertrek kreeg ik een uitnodiging voor de Arctic Marathon Spitsbergen WhatsApp-groep, waar contacten werden gelegd en ervaringen uitgewisseld. De teneur is mooi. Deelnemers zijn van alle leeftijden. Inschrijvingen zijn voor verschillende niveaus (10k, 21.1k, 42.2k). Er is geen prestatiedruk. Geen faalangst. Van de organisatie uit is er veel geruststelling: over het parcours, het koude weer, de mogelijkheid van ijsberen… Alles komt goed. Sterker nog: het was al goed. Het laatste weekend van mei is het dan zo ver. Met een groep van 130 personen vliegen we met een gecharterde, rechtstreekse vlucht naar de eilandengroep rond Spitsbergen. Ik wist dat het mooi zou zijn. En toch… Het wit. Die series van kleine witte topjes. De onmenselijk grote zee errond. ‘En daar gaan wij dus allemaal gaan hardlopen’, klinkt het vanuit de cockpit.”

Kan je de dag van de Arctic Marathon Spitsbergen beschrijven? De start? Onderweg?

“De start is heel relax. Geen gedrum in pacerhokken noch aanschuiven voor de wc. Geen gedoe met het opbergen van je gerief. Heerlijk. De organisatie voorziet livetracking en een webcam voor het thuisfront. Ondanks de felle wind en temperaturen rond het vriespunt (die voelen als -10), zie ik rondom mij niets dan glimlachende gezichten. Ook ik ben blij. Hier te zijn. Dit te mogen doen. Ook al weet ik dat het zwaar zal zijn, tegen de wind in. Een consistente oefening op ‘valpose’, voor de loop- technische kenners. Voortdurend ‘op je tanden bijten’, voor de gevoelsloper. En de strategische loper? Die sluit zich aan bij een ‘treintje’ van lopers op zoek naar minder frontwind. Maar dan komt de return en hebben we wind in de rug. Het klein kind in me komt naar boven. Niet veel later passeren enkele bewakers op hun quad, met een demonstrerend geweer. Ik was de mogelijke aanwezigheid van een poolbeer al helemaal vergeten. Zou het gestamp van honderden voeten in loopcadens hen nu net aantrekken of wegjagen? De vraag houdt me een tijdje bezig. En voor ik het weet, zijn we weer een aantal kilometer verder. Zo gaat dat met langeafstandslopen.”

Hoe ervaarde je de finish?

“Hoe mindful ik de voorbereiding naar een marathon ook invul, een finish blijft een finish. Tóch nog dat sprintje maken bij het stuk bergaf – wie weet levert dit nog iets merkbaars in ‘The Last Mile’-challenge op Strava. Toch nog oplopen naar de sympathieke ‘See you at the finish’-loper die ik eerder liet gaan. En dan de laatste 50 meter, waar twee Arctic Marathon-organisatoren in poolbeerkostuum ons met de handen in de lucht over de finishlijn begeleiden. Ik doe het normaal nooit. Die handen in de lucht. Maar god zeg, wat voelt dat fantastisch! Er glijdt een pracht van een medaille over mijn hoofd. En daar is de volgende finisher alweer. Knuffels en schouderkloppen worden uitgewisseld. De finish is een gedeeld gevoel. Niet ‘I did it’, maar ‘We did it’. Het wás zwaar natuurlijk. Daar is iedereen het over eens. Maar ook prachtig. Er is voldoening. Iedereen is blij. En, zo blijkt later, niemand is uitgevallen tijdens de race. (Red.: Marleen zelf eindigde op de 12de plek bij de dames, met een mooie tijd van 4:15:25.) Na afloop trek ik me wat terug. Een verfrissende douche, massage in de kamer.

En dan zie ik vanuit het hotelraam
in alle eenvoud een eland passeren.
Kan het nog beter?”

Is de marathon in Spitsbergen voor iedere loper weggelegd?

“Voor niet weinig mensen was dit de allereerste marathon, een epische keuze. Caroline en Omar, moeder en zoon, bleven het hele traject samenlopen. Steun, overleg, doorzetten, genieten, samen over de finish. Voor Frederike was dit de eerste reis zonder haar gezin erbij. De eerste keer zonder jonge kinderen. Ik herinner me zelf mijn eerste keer. Hoe een enorme rust over mij heen kwam. Ik was bijna vergeten hoe zoiets bestaat in de ratrace van het leven. Ook Luke en Wesley lopen een halve marathon, samen op dit topje van de wereld. Zij het dat Luke blind is. En Wesley daar open voor staat. Hoe interessant, denk ik, om te zien welke impact dit hele marathongebeuren op relaties kan hebben. Verbindend. Inspirerend. Of net niet? Het doet je even stilstaan. Hardlopen, niet op zijn minst 42,2 km, is zoveel meer dan hardlopen. Het is inderdaad een ervaring. Geen run.”

In 2022 vindt de Spitsbergen Marathon plaats begin juni. Marleen Claeys trok eropuit met Arctic Marathon, onder leiding van Hikmet (sportgenieter pur sang) en Raoul (bedenker van de gehele beleving). Ze heeft niets dan lof over de organisatie, het programma en de ervaring. Wil je meer weten over mindful marathon running of ben je op zoek naar mindful trainingsadvies, neem dan gerust contact op met Marleen of breng een bezoekje aan www.runningfar.eu.

Liever warm? Ga lopen in de tropen!