Na tien jaar is de Eco-Challenge Fiji weer terug. In 2020 wordt de gruwelijke adventure race uitgezonden op Amazon Prime. In afwachting licht teamlid Katrien Aerts alvast een tipje van de sluier op over de race en de dagen erna, wanneer een mysterieuze infectie haar parten speelt.

Hoe kijk je op de wedstrijd terug?

Katrien Aerts: “Als ik nu terugblik op de wedstrijd heb ik een wel een tevreden gevoel dat we het als team gehaald hebben, dat was het voornaamste doel. Ik had op voorhand zeker mijn twijfels of ik dit wel zou kunnen, maar het is gelukt. Toch heb ik ook een beetje het gevoel dat we veel beter konden.”

Hoezo beter konden. De race vraagt van deelnemers het uiterste!

“Een paar keer was onze timing niet goed en kwamen we in een darkzone, wanneer je niet verder mag racen. Ook de sluiting van het parcours in het begin (wegens slecht weer) heeft ons een lange nacht gegeven. Er waren natuurlijk ook nachten dat de slaap minimaal was, maar ik heb tijdens deze wedstrijd geen enkele keer echt slaapdeprevatie gehad.”

Dat was tijdens een vorige race anders?

“Klopt. Vorig jaar tijdens de Norcha hadden we echt hallucinaties door het slaapgebrek, maar die hebben we nu helemaal niet. Als we wat meer geluk hadden gehad qua timing, had onze wedstrijd er heel anders kunnen uitzien. Ik denk dat we het fysiek een pak sneller hadden kunnen afleggen, maar dat zullen we nooit echt weten. Het kan ook zijn dat die enkele lange nachten ons ook net gered hebben en ons fit gehouden hebben om de finish te halen. Gemiddeld komen we uit op vier uur slaap per nacht, op voorhand hadden we drie uur als doel gesteld.”

Als ik het zo hoor, is het toch een slagveld geweest?

“Van de 66 teams haalden er 44 de finish. 22 gingen eruit, dus één op drie teams heeft moeten opgegeven. Er waren gebroken benen, enkels, compleet kapotte voeten en ook enkele opgaves door infectieziektes.”

Hoe voelde jij je zo vlak na de race?

“In de eerste dagen na de wedstrijd voelde ik me super, ik had nergens pijn, geen blessures. Een beetje dikke voeten van het vocht, maar na een nachtje slapen met de voeten omhoog, was dat ook al zo goed als weg. Ik vond dat ik er goed vanaf kwam na zo’n lange race. Ik sliep en at veel, om het lichaam te laten herstellen, maar dat was eigenlijk al. Totdat ik me na twee dagen thuis echt slecht begon te voelen.”

Je werd echt ziek, en snel? Vertel.

“Op een morgen stond ik op, kletsnat van het zweet. Ik nam mijn temperatuur en kwam uit boven de 39° koorts. Ik wist eerst niet goed wat doen, maar ik voelde me zo ellendig. Bij de dokter kon ik die dag geen afspraak meer maken, maar het ging echt niet goed met me, dus reed ik naar de spoed. Op spoed vertelde ik over de race. De verpleegsters keken me aan alsof ze het niet goed begrepen. Gelukkig wist de dokter wel precies waarover ik het had. Ze namen bloed af en besloten me in het ziekenhuis te houden.”

Konden ze wat vinden?

In afwachting van de onderzoeksresultaten, ging het vooral om het controleren van mijn koorts. Het ene moment lag ik als in een sauna te zweten, het andere lag ik te klappertanden van de kou onder drie dekens. Mijn temperatuur werd continu in het oog gehouden en steeg tot 40,6°. Het bloedonderzoek leverde niets op. De dokters vermoedden een infectie via de huid, ook al zagen al mijn wondjes er goed uit. Maar een gezwollen lymfyklier in de lies wees ook op een huidinfectie.”

Gelukkig werkte de antibiotica?

Ja, die sloeg langzaam aan en de koorts werd geleidelijk minder en minder. Na vijf dagen mocht ik uit het ziekenhuis, nog steeds niet wetende welke bacterie dit juist veroorzaakt heeft. Maar het kan me niet schelen, de infectie lijkt overwonnen en dat is het belangrijkste. Ik moet wel zeggen dat deze vijf dagen in het ziekenhuis me zwaarder vielen als de race zelf.

En de andere teamleden, hoe ging het met hen?

“Bij de rest van het team had enkel Debby ook last van haar been, zij had wat geïnfecteerde wondjes en nam ook antibiotica. Gelukkig werd zij wel bespaard van hoge koorts. Ludo stelde het meteen goed, hij moest enkel zijn voeten de tijd geven om te genezen. Fritzz, ons machien, sliep en at de dagen nadien wat meer als normaal maar had van de rest allemaal niet veel last.”