Het Belgische Team Together legde tijdens de Eco-Challenge Fiji in elf dagen 670 kilometer af met enkel een kaart en kompas als leidraad. Te voet, met de mountainbike en over of door het water, trokken ze dwars door de meest onherbergzame gebieden van de eilandenarchipel. Of het zwaar was, durfden we Katrien Aerts bijna niet te vragen. Katrien Aerts over de Eco-Challenge Fiji.

Tekst: Sandra Gyles & Katrien Aerts
Foto’s: sfeerbeelden (c) Shutterstock / foto’s Katrien en team zijn van Katrien Aerts

Katrien Aerts over de Eco-Challenge Fiji

De Eco-Challenge is een epische avonturenrace. Het geesteskindje van tv-producer Mark Burnett, nadat hij twee keer als team had meegedaan aan de Raid Gauloises, de eerste avonturenrace in zijn soort, gesponsord door – inderdaad – het Franse sigarettenmerk. De eerste Eco-Challenge vond plaats in Utah in 1995 en werd uitgezonden op MTV. De zeven jaar erna was de gruwelijk zware race te zien op Discovery Channel. Elk jaar vond de race plaats in een ander land, van Canada, Nieuw-Zeeland, Australië, Marokko, Patagonië en Borneo tot Fiji toe. De serie leverde Burnett zelfs een Emmy-award op. En toen… 17 jaar niets. Tot 2019 dus, opnieuw in Fiji. En dit keer is er een Belgisch team bij: Katrien Aerts, Debby Urkens, Jurgen ‘Fritzz’ de Grauwe en Ludo Kaethoven.

LEG 1: de oceaan

De start is een beetje chaos. Wanneer 65 teams in een traditionele camakau (een soort outriggerkano waarmee je ook kan zeilen) het water op moeten, gaat dat gepaard met wat geduw en gebots. Hier en daar ligt er een bootje om. “Dit is een etappe waar je als je een goede zeiler in je team hebt snel een verschil kan maken”, zegt Katrien. Naar deze leg keek ze erg uit. Maar jammer genoeg staat er bijna geen wind. Na bijna negen uur varen, bereikt het viertal checkpoint 2. Daar wacht een trek van 15 kilometer op het eiland Ovalau. Rond 23 uur heeft team Together checkpoint 3, 4 en 5 afgevinkt. Tijd om weer in de boot te kruipen en een medaille op te duiken. Het team vaart naar de opgegeven boei en Fritzz duikt een aantal keer in zee, maar ziet de medaille niet direct liggen. Ludo probeert het ook, maar komt half in paniek weer boven. Een ander team duikt in één keer twee medailles op en geeft er een aan het Belgische team. “Duizendmaal dank!”

Ergens in de bosjes op een strand legt het team een uur en twintig minuten het hoofd neer. Om zes uur ‘s ochtends zitten ze weer in de boot. Vervolgens moeten ze dertig kilometer suppen op een rivier. “Even landinwaarts stoppen we om wat te eten. Wanneer we na 15 minuten weer willen vertrekken, doet mijn sup raar. De staartvin is weg. Gevloek! Want sturen gaat zo niet natuurlijk en als toemaatje begint het pijpenstelen te regenen.” In het kleine dorpje Sote krijgt het team te horen dat niemand verder mag. Delen van het parcours liggen er door de regen te gevaarlijk bij. Pas de volgende ochtend starten ze aan de zestig kilometer mountainbike. “We rijden door het Nakurua Forest Reserve, continu op en neer. Op het einde krijgen we het typisch adventure race-stukje, we noemen het ‘hike-a-bike’. Alles is één-en-al modder door de regen van de vorige dag. In Naseva Set worden we geweldig ontvangen. We krijgen een kokosnoot om te drinken en de mannen ontdoen onze mountainbikes van kilo’s modder. De eerste leg is binnen, na meer dan 48 uur.”

Overzicht leg 1
Camakau zeilboot: 112 km
Trekking: 15 km
Sup: 35 km
MTB: 60 km

LEG 2: de jungle

“In het kamp hebben we een TAC (team assistent crew). Voor ons team is dat Roger, de papa van Debby. Hij heeft lekkere spaghetti gemaakt en onze tenten opgezet. Ik krijg de kaarten van leg 2 en ben een uur bezig met het uitzetten van de routes. We beginnen met tien kilometer te voet. Daarna moeten we een billie billie te bouwen, een traditioneel vlot van bamboestokken. Het vlot van Fritzz en mij ligt wat diep in het water. We hebben natte voeten en onze rugzak ligt niet echt droog. Maar het ergste is dat we veel weerstand hebben. Zo’n billie billie gaat voor geen meter vooruit. En we moeten er 48 kilometer mee!” Tegen de ochtend krijgt vooral Debby het lastig, ze valt al staande in slaap. Een powernap zit er echter niet in: de oevers zijn dikke jungle. Na 14 uur peddelen, ontvangt team Together de verdiende tweede medaille.

In het dorp zet het team de mountainbikes weer in elkaar. Ze moeten nog veertig kilometer fietsen om in kamp 2 te komen. “We rijden met tubeless banden, maar toch krijgt Fritzz een platte band. Even een binnenband erin en we rijden weer verder. Niet veel later loopt zijn band opnieuw leeg, bizar. Maar, we zijn vlak bij het kamp, dus loopt Fritzz verder. We komen aan om 13u45, drie dagen en vijf uur ver in de race. In kamp 2 heeft Roger rijst gemaakt. Het smaakt echt. We besluiten om in dit kamp een geregistreerde slaap te doen van drie uur. Ik slaap er maar twee en ben een goed uur bezig met de kaarten. De gevolgen van slaapgebrek beginnen toe te nemen en bij het uitzetten van de coördinaten, check ik alles drie keer, om toch maar geen fouten te maken.

Overzicht leg 2
Trekking: 10 km
Billie billies: 48 km
MTB: 40 km

LEG 3: de rivier

Net na donker, gaan de hoofdlampjes op voor zestig kilometer op de mountainbike. “Na veertig kilometer begint de miserie: Fritzz zijn band ontploft. Gelukkig is Fritzz een kleine MacGyver en probeert hij vanalles om het ding rollende te houden, wat uiteindelijk een beetje lukt. Een geluk bij een ongeluk is dat fietsen hier voor niemand mogelijk is. Het is één dikke modderzooi. Dit zijn de stukken die de race zwaar maken en je mentaal op de proef stellen.” Op het einde volgt nog een rivieroversteek. Het water stroomt stevig en komt bij Katrien tot haar middel. Enkel door stevig door te bijten en samen te werken als team, geraken ze aan de andere kant. “De organisatie zag dat het op het nippertje was en zet volgende teams over met een bootje. Balen, want dat scheelt goed een halfuur!” Na de uitputtende etappe volgt er een korte trek van vijf kilometer naar de start van het raften. Iedereen zit er een beetje doorheen. “Maar tijd om tot rust te komen, is er niet. We moeten zo snel mogelijk het water op, om voor donker te arriveren. Het is 18u35 als we het checkpoint uiteindelijk bereiken. 35 minuten te laat… We moeten de darkzone die gold voor het raften (de nacht) verplicht daar uitzitten en in het volgende kamp krijgen we er nog een time penalty van drie uur bovenop. De enige positieve kant: we kunnen onze reserves weer aanvullen.” De volgende trekking loopt langs bergwegels die niet op de kaart staan. Voor dit stuk mogen teams gidsen en dragers huren. “We willen eerst zonder proberen, maar andere teams mét dragers steken ons zo snel voorbij, dat we van gedacht veranderen. Gelukkig maar, want na twee bergkammen, volgen we uren en uren een rivier, waarbij we continu moeten oversteken. Om 21u17 komen we aan in kamp drie. Mijn dun slaapmatje voelt luxe na wat slaapjes gewoon op de grond.”

Overzicht leg 3
MTB: 60 km
Trekking: 5 km
Rafting: 35 km
Trekking: 35 km

LEG 4: de hooglanden

“Op deze leg – naar verluidt de zwaarste – moet ons klimmateriaal mee en veel eten, want we vermoeden hier toch drie dagen over te doen. We trekken langs een rivier over grote boulders. Ik doe mijn best om Fritzz zijn lange benen te volgen, maar het lukt niet. De rotsen zijn soms spiegelglad en regelmatig schuif ik weg. Mijn benen en enkels zien na vijf uur bont en blauw. En we moeten nog naar boven!” Het team moet namelijk een waterval op klimmen met ascenders, jumaren, heet dat in het jargon. “Het jumaren is best zwaar, maar de omgeving is zo cool, dat het je een boost geeft. Dit is één van de hoogtepunten.” Ook wat volgt, is volgens Katrien van het zwaarste, maar ook het mooiste. De rivier, de rotsblokken, de natuur. En dan: dikke jungle en geen boulders meer. Dus wordt het zwemmen, met alle bepakking aan. “Wanneer we er bijna zijn, lijkt elke weg om het water dood te lopen. Onderkoeling slaat toe. We besluiten ons op een rots te installeren, in een poging om in droge kleren en met overlevingsdekens de nacht door te komen. Tot er plots een medic voor ons staat. Op de tracker zag de organisatie dat we niet meer bewogen en we zijn in een ‘No sleeping’-zone. We krijgen de keuze: gered worden of doorgaan, met twee extra dikke overlevingsdekens. We kiezen voor het laatste.”

Na deze etappe moet het team weer suppen op een rivier. “De stroom verandert in steeds smallere kanaaltjes, die op de kaart niet zijn te zien. Dit maakt het navigeren niet simpel. Op het einde moeten te voet verder.” Het is vervelend sleuren met die sup, maar Katrien haar navigatie zit goed en het team komt recht op het checkpoint uit. “Daarna volgt een lange afdaling te voet, tot aan een rivier. Aan de andere kant moeten we weer een bergkam over.” Ondertussen is het echter donker en het team loopt bijna verloren. Het slimste besluit: rusten en bij het eerste licht weer verder gaan. “Zonder al te veel problemen vinden we ’s ochtends snel de weg. Het terrein is geen jungle meer, maar hoog gras. Ondanks de vermoeidheid die begint te wegen, geniet ik hiervan. Trekking is mijn favoriete discipline. Rond 17 uur horen we kinderen roepen. We naderen een dorp, het dorp van kamp 4. We krijgen er zo’n warm welkom. Ik word er gewoon emotioneel van en moet wenen. Een cameraploeg filmt alles, maar ik laat mijn tranen de vrije loop. Moe, maar gelukkig.”

Overzicht Highland leg
Trekking + touw: 25k m
Sup: 15 km
Trekking: 35 km

LEG 5: de eilanden

Team Together is in kamp 4. Na acht dagen en tien uur racen. Nog één leg te gaan. “Deze leg is korter en we hebben bijna drie dagen om te finishen. We nemen dus rustig onze tijd in het kamp om te eten, te drinken en te slapen.” Kort na middernacht start het viertal met 35 kilometer mountainbike. “De route begint al direct met een te steile klim. Ik moet te voet verder. Dan weer even met de fiets bergaf, opnieuw naar boven, opnieuw te steil, opnieuw te voet. En dit gaat maar door. Tot ik echt niet meer kan en me er kapot aan erger dat ik de groep ophoud.” Het team besluit het gewicht uit de rugzak van Katrien te verdelen. Teamwork rules! “Na ongeveer 35 kilometer mag de fiets even aan de kant. We hebben tussendoor nog een korte trekking langs een waterval, waar we een rappel moeten doen. We komen net als de zon opkomt aan, een perfecte timing, een prachtig zicht en een zalige rappel. Weer een hoogtepunt! Beneden aan de waterval moet er iemand nog een stuk zwemmen om de laatste medaille te pakken. Respect voor Fritzz, die zich wederom opoffert.” Het fietsen gaat Katrien na deze boost beter af. Daarna moet het team verder per sup. “We varen een stukje over de Sabetorivier richting de oceaan. Eens op open zee moeten we nog een drietal kilometer noordelijk varen, maar de timing speelt ons parten. Het is vloed. We sleuren de sup over het strand verder. Dat is hard werken, maar zo komen we tenminste vooruit.” Rond 19u35 komt het viertal aan checkpoint 29. Pas na de ‘darkzone’ mogen ze weer starten aan de laatste etappe. “Dat voelt een beetje raar. We willen door naar de finish, maar we moeten wachten. Om zes uur ‘s morgens stipt stappen we in onze outrigger. Na de laatste zeven uur peddelen op zee, varen we over de finish aan een mooi wit zandstrand. In totaal tien dagen en vijf uur na de start.”

Overzicht Island leg
MTB: 35 km
Trekking + rappel: 5 km
MTB: 40 km
Sup: 10 km
Outrigger: 45 km

Lees hier Katrien haar nabeschouwing nog, over een mysterieuze infectie in de dagen na de race.

Binnenkort te zien op Amazon Prime

De Eco-Challenge Fiji wordt in 2020 uitgezonden op Amazon Prime, met Bear Grylls en de originele bedenker Mark Burnett aan het hoofd. Foto’s en videomateriaal (de hele reeks is opgenomen in 4K HDR) kan de organisatie ons pas dan bezorgen. Maar laat dat de voorpret vooral niet bederven. Dat de serie spectaculair gaat worden, staat vast. 66 teams van vier uit de hele wereld, met telkens minimaal één vrouw, gaan de strijd aan. Naar verluidt zit er ook een team bij dat aan alle negen de eerdere edities meedeed. Team Together is het enige Belgische team. Van een vriend die geboren en getogen is in Fiji hoor ik nog dat het terrein genadeloos is. En dat blijkt: van de 66 teams halen er uiteindelijk 44 de finish. Waaronder Team Together.