“De kunst is om de kracht die onderweg groeit thuis vast te houden.”

Lief (55) en Raf (27), moeder en dochter, besloten in 2013 om samen de Camino del Norte te wandelen. Die vertrekt op de grens tussen Frankrijk en Spanje, tussen Hendaye en Irun, en eindigt 844 kilometer later in Santiago de Compostella.

Interview: Evelien Jansen

“We zijn 1,5 maand onderweg geweest. We hadden wat vertragende pech (Lief werd onderweg ziek), maar deden ook de extra driedaagse naar Finistera. In totaal hebben we dus ongeveer 1000 kilometer in de benen”, begint Lief het verhaal. “We wandelden gemiddeld 30 kilometer per dag en hoewel we de tocht in mei deden, hadden we bijna iedere dag regen. Het belang van een goeie regenjas is ons daar duidelijk geworden.” Lief runde jarenlang een populaire kroeg in Antwerpen. “Na een leven in de horeca wilde ik iets totaal anders. Aanvankelijk wilde ik van Antwerpen naar Zuid-Portugal fietsen, maar op dat moment ging Raf door een heel moeilijke periode. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om zonder haar te vertrekken!”

“Ik was helemaal de weg kwijt”, vertelt Raf. “Ik had nergens zin in en spendeerde het merendeel van mijn dagen in bed. Mama stelde voor om samen een Camino te wandelen. Ik was vrijwel meteen voor het idee te vinden en amper twee maanden later trokken we onze wandelschoenen aan. De eerste dag was meteen een zware beproeving. Het regende en de weg ging stijl omhoog. We legden amper 17 kilometer af, een afstand waar je later je hand niet voor omdraait, maar op dat moment is je lichaam nog niet gewend aan wandelen met een rugzak. Toch hebben we geen moment aan opgeven gedacht.”

“Het koppige karakter zit toch in de familie”, lacht Lief. Niet veel later werd Lief ziek. “We namen noodgedwongen een week pauze. Toen ik weer fit genoeg was, kwam het eindpunt snel dichtbij. Santiago was een beetje een anticlimax. Op een gegeven moment bereik je dat bordje, maar moet je nog eindeloos door die banlieues banjeren. Bovendien ben je niet alleen. Alle Camino’s eindigen hier. Wij hielden niet zo van die drukte. Uitgerekend daar zijn trouwens onze wandelstokken gestolen. De echte voldoening voelden we pas in Finistera. Dat voelt écht als het einde van de wereld. Het mooiste moment? Misschien wel de mensen en de gesprekken onderweg. Aan bepaalde mensen houden we warme herinneringen over.”

“Iedereen met een gewone basisconditie en zin om te wandelen kan een Camino aan. Veel specialer zijn de inzichten die je krijgt onderweg. Of je het nu wilt of niet, gaandeweg word je gedwongen om na te denken over heden, verleden en toekomst. Ik heb na die reis knopen doorgehakt waar ik al lang mee worstelde”, bekent Lief. “Voor mij was de tocht niet zo richtingbepalend als bij mijn moeder, maar ik was wel weer in staat om mijn leven in handen te nemen”, gaat Raf verder. “Als je lang te voet onderweg bent en enkel moet bezig zijn met eten en je overnachtingsplaats, krijg je ruimte in je hoofd. De kunst is om de kracht die je onderweg voelt groeien, ook thuis vast te houden.”

Tips van Lief en Raf

• Goede regenkledij, ingelopen schoenen en een rugzak die niet te zwaar weegt. Tien kilogram is voldoende.
• Draag vooral kleren waarin je je goed voelt, je hoeft echt geen nieuwe outdooroutfit aan te schaffen.
• Een tent is niet per se nodig, er zijn genoeg slaapplaatsen onderweg.

Lees ook de andere drie verhalen van pelgrims op de Camino de Santiago.