“Hier ergens zou het moeten zijn…” Te midden van een aardedonker bos, enkele kilometers buiten Ciney zoemen onze horloges klokslag middernacht: “Bzzt. Daily activity reached.” Hartelijk bedankt voor het virtuele schouderklopje, maar geavanceerde technologie is van bitter weinig meerwaarde als je in het donker op zoek bent naar de eerste kunstschuilplaats van Les Sentiers d’Art. Bikepacken over een kunstenpad in België is er eentje voor volhouders!
Tekst & foto’s: Zeger Dox
Bikepacken over een kunstenpad in België
In de gietende regen speuren we als heuse struikrovers naar Levitas, een kunstwerk dat zich leent als beschutting en bivakplek. ’s Nachts helpt het alleszins niet dat deze houten kubus volledig zwart van kleur is. Op de treinrit hierheen speculeerden we vooral of deze zogeheten ‘kunstschuilplaats’ waterdicht zou zijn. Had het ding überhaupt een afdak? En zou het project nog in dezelfde staat zijn als op de enige foto’s die we op internet konden vinden van kort na de opening een tweetal jaar geleden? De hoge lumens van onze fietslichten – die doorgaans vooral tegenliggers verblinden op het jaagpad – bewijzen vanavond hun nut. Al snel kruipen we het laddertje naar boven, de minimalistische boomhut in.
Microavontuur in België
Rewind naar enkele uurtjes eerder. We snoeren bikepackinggewijs uitsluitend het hoognodige vast aan onze mountainbikes om er weldra een paar nachtjes op uit te trekken. Weken voordien planden we een paar dagen vrijaf, met het vooruitzicht elders in Europa te genieten van de eerste lentezon. Wie weet op een terrasje?
Het avondjournaal kondigt aan dat naast de horeca ook de landsgrenzen en bij uitbreiding het wolkendek de aankomende week gesloten zullen blijven. Bij wijze van toegeving, beloven de hemelsluizen wél dagenlang open te blijven met meer dan voldoende millimeters neerslag in het vooruitzicht. De kaarten worden herschud en de geplande portie vitamine D besluiten we in te ruilen voor een gezonde dosis microavontuur in eigen land.
Bij de voorbereiding houden we ons aan de volgende drie gouden regels:
- De beste fiets is de fiets die je al hebt.
- Twijfelen (om materiaal al dan niet mee te nemen) betekent: thuislaten.
- Friends don’t let friends ride skinny tires! Dikke banden dus met liefst een ruwer profiel.
Meer dan 40 kunstwerken
We zetten onze zinnen op de hoofdlus van Les Sentier D’Arts (of ook wel de Land Art Trails). De route loopt zo’n 140 kilometer doorheen de prachtige Condrozstreek. Onderweg tellen we meer dan veertig kunstwerken waarvan er een zestal ontworpen zijn om in te overnachten. Ook fietsers die bereid zijn van geasfalteerde ondergrond af te wijken zijn meer dan welkom.
First come, first serve, luidt het motto voor wie in de kunstwerken wil overnachten. Op een druilerige weekdag in maart zullen we niet met de grote menigte moeten concurreren voor een plekje, toch? We hebben het volste vertrouwen in de bescheiden accommodatie en laten onze tent thuis. Alweer enkele kilootjes minder die niet we niet door de kleverige modder bergop moeten trappen.
Blijven trappen, is de boodschap
Ons eerste nachtje is naar omstandigheden zoet. Bij gebrek aan wind komt de aanhoudende motregen niet doorheen de open zijwanden; we worden daadwerkelijk vrij droog wakker. Vamos! Trappen geblazen. De route is prima aangeduid en we maken aardig vooruitgang.
In Gesves vullen we al trippelend de nodige koolhydraten. Door het natte weer is de strategie ‘zo weinig mogelijk stilstaan’. Kort daarna begeeft m’n ketting het door toedoen van slordig schakelwerk op een onverwachts steile klim. Genoeg overbodige inbussleutels en multitools bij, maar net de kettingsleutel mist. Het voordeel van een Belgisch avontuur is dat beschaving nooit veraf is. Een uurtje later is m’n stalen ros weer opgelapt met behulp van een barmhartige local met een bestelbusje en een hobby-fietsenmaker in het volgende dorp.
Vuurtje stoken
Inmiddels serieus afgekoeld, korten we de route in om ditmaal voor het donker op de bivakzone Trivouac aan te komen. Olivier is vastberaden een vuurtje te maken in het doorweekte bos. Tot mijn verbazing is een deel van de kern van dode berken die nog rechtop staan wel degelijk droog. Volgens de regels van de bushwackkunst schiet hij vonken vanuit z’n magnesiumstick op meegebrachte watjes en berkenschors. Als verder geëvolueerde sapiens breng ik intussen al water aan de kook om onze gevriesdroogde maaltijd mee te bereiden.
De kunstenaar laat ons weinig andere opties dan onder de ruimste van de omgekeerde sloepen lepeltje-lepeltje de nacht in te zetten. Als het ons maar warm houdt! De tarp die gisteren dienstdeed als grondzeil beschermt ons nu van bovenuit aangezien dit kunstwerk minder waterdicht blijkt. De volgende ochtend glijden we met kleine oogjes in onze vochtige fietsschoenen. Het heeft weinig zin om te wachten tot het stopt met regenen. Langs de mooie kunstwerken en kastelen op de route vervolledigen we later onze tocht tot in Ciney. Door de scherpe wind en aanhoudende motregen rest er ons aan het einde van de dag nog weinig gevoel in tenen en vingers.
Moe, modderig en voldaan
Naast het station Chez Gaby krijgen we in de gauwte nog deux grands frites vooraleer we met schaamrood op de wangen het perron op schuifelen. Ondanks een aan-en aflopen richting de stationstoiletten om onze bidons weer bij te vullen, slagen we er nauwelijks in om met verkleumde vingers de verse laag klei van onze besmeurde bolides te schrobben. Onze excuses, meneer de conducteur! Kortom: dit wordt bij thuiskomst een klus voor de hogedrukreiniger. Moe, modderig en voldoen bollen we Antwerpen-Centraal weer binnen. Missie geslaagd!
De Sentiers d’Arts praktisch
Bikepacken over een kunstenpad in België:
- 141 km
- 2632 positieve hoogtemeters
- 42 kunstwerken, waarvan 6 kunstschuilplaatsen
- Bordjes: rode rechthoek met het Sentiers d’Art logo
- Overnachten: kunstschuilplaatsen, bivakplekken of accommodaties nabij de route
- Alle afval meenemen en natuurlijk afval begraven
https://sentiersdart.be/nl
https://www.bivakzone.be/land-art-trails.html