Vorige zomer moest ik wegens corona vele wedstrijden van mijn planning schrappen. Na het geannuleerde Belgisch Kampioenschap berglopen volgde al snel het Europees en het Wereldkampioenschap. En net die zomer had ik besloten uit liefde voor de bergsport te verhuizen naar Oostenrijk in de hoop mijn trailrunningskills bij te schaven. Na enkele sneeuwige Tiroolse wintermaanden vond ik een nieuwe adem en maakte ik gretig mijn wedstrijdplanning voor 2021 op. Uitdagend skyrunnen met aandacht voor duurzaam trailrunnen, luidt het motto.

Tekst & foto’s: Charlotte Dewilde, tenzij anders vermeld

Ik ben Charlotte Dewilde, West-Vlaamse en sinds vorige zomer woonachtig in het idyllische Tirol. Na vele modderige veldlopen en stormachtige trailrunwedstrijden sloeg ik een andere weg in en spitste me toe op berglopen. Wonen in de Alpen gaf me alvast de kans het technische afdalen onder de knie te krijgen en van internationale skyraces te proeven. Skyraces zijn bergloopwedstrijden met extreme hoogteverschillen en technisch veeleisende parcours. Kort en krachtig, iets wat me volledig zou moeten liggen.

Na een koude kennismaking met de Tiroolse wintersport maakte ik enkele maanden geleden een pittige wedstrijdplanning voor de zomer op, hopend dat corona zich gedeisd houdt. Naast de fysieke in-/ontspanning ging ik nog een andere uitdaging aan. Met ervaring in de duurzaamheidssector en een passie voor alles wat groen is, kies ik in 2021 bewust voor een minimale milieu-impact en een maximale beleving. Less is more!

Pieken naar Chiang Mai

Het opstellen van een wedstrijdplanning is een echt huzarenstukje, zeker in een booming business zoals trailrunning. Verhuizen naar Tirol, het walhalla van de trailrunsport, maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op. Vanaf het ogenblik dat de eerste krokussen naar boven piepen, vat het trailrunseizoen in de Alpen aan. Ski’s worden opgeborgen en trailschoenen van het stof ontdaan. Lang, kort, steil of vlak: voor ieder is er wat wils.

Bij de opmaak van mijn wedstrijdplanning start ik steeds met het bepalen van mijn hoofddoel. Zo piek ik naar het wereldkampioenschap berglopen in Chiang Mai, gelegen in het noorden van Thailand. Daarna vul ik de planning aan met wedstrijden die de weg naar dit hoofddoel vrijmaken. Op vijftien mei open ik mijn seizoen op Belgische bodem met het Belgisch Kampioenschap berglopen in Malmédy waar ik een ticket voor het Europees Kampioenschap berglopen hoop af te dwingen. De trailrun in Malmédy is trouwens een echte aanrader voor wie wil proeven van het snellere trailrunwerk.

Duurzaam trailrunnen op Tiroolse trails

Echt losgehen doe ik eind mei met de relatief vlakke halve marathon van het Innsbruck Trailrun Festival. Drie weken later sta ik aan de start van de Tiroolse trail: de Tschirgant Sky Race. Hier zal ik zwetend genieten van 1900 hoogtemeters verspreid over 26 prachtige kilometers in het Miemingergebergte. Alles met ultra laat ik normaal links liggen, maar op elf september kan je me toch spotten op de Mayerhofen Ultraks waar ik voor het eerst in mijn loopcarrière 30 kilometer trotseer, en ja ook 2000 hoogtemeters…

Wat voor de Fransen de Tour de France is, is de Tour de Tirol voor de Tirolers. Deze driedaagse wedstrijd doorheen Tirol luidt traditioneel het einde van het bergloopseizoen in. Voor de bevordering van mijn integratie kan ik hier alvast niet ontbreken.

Zweten zonder impact

Ja, ik verkies duurzaam trailrunnen. En neen, ik draag geen geitenwollensokken, maar wel polyester sportkousen die op de koop toe bijdragen aan de plastiek soep. Toch probeer ik zelf te zweten zonder impact, door bijvoorbeeld die kousen te wassen met zelfgemaakt wasmiddel en azijn als wasverzachter. Net zoals de meeste duurzaamheidsoplossingen is het recept goed voor de portemonnee en poepsimpel: natuurzeep raspen, oplossen in kokend water en eventueel sodakristallen toevoegen.

Trailrunnen in hooggebergte laat meestal ook duidelijke sporen na: een scheurtje in de kledij is moeilijk te vermijden. Gelukkig hoef je niet meteen een nieuwe uitrusting aan te schaffen, maar is dit met naald en draad snel gefikst. Economisch en ecologisch! Voor de dummies onder ons: YouTube toont je hoe het moet.

Transport blijft voor mij – zeker in Tirol – de grootste uitdaging. In tegenstelling tot stratenlopen, liggen trailwedstrijden vaak afgelegen en is een station op wandelafstand onbestaande. Gelukkig staan we niet alleen aan de start (sinds corona nu soms wel, maar bon) en kon ik de voorbije jaren rekenen op gezellige carpoolritten.

Zeewier het groene goud

Cru gesteld is sporten helemaal niet duurzaam: ingepakt in synthetische sportkledij en eten als een wolf. Toegegeven, ik eet inderdaad voor twee, maar wel op flexitarische wijze. Belgisch witblauw of Tirools ‘Grauvieh’ vind je in mijn koelkast niet terug. Wel geheimzinnige potjes met etiketten waarop staat ‘spirulina’ of ‘edelgistvlokken’. Enkele jaren geleden werd ik me bewust van de milieu-impact van rundvlees. Niet alleen omwille van het koolstofdioxide dat via de boeren van de koe de atmosfeer in wordt geblazen, maar ook de soja die als voeder dient, vergt heel wat water en energie. Zo eet ik soja liever meteen zelf op in de vorm van tofu en kies ik vaker voor linzen, kikkererwten en andere peulvruchten. Ook tijdens wedstrijden loop ik met een trailrunzakje gevuld met smakelijke plantaardige sportrepen. En gels die daarenboven ook nog eens biologisch zijn. Misschien maakt Jeroen Meus binnenkort insectenburgers als dagelijkse kost. 

Wie de laatste jaren enkele trailruns heeft meegelopen, kent ongetwijfeld de opvouwbare siliconen drinkbeker die staat voor eenvoudig in gebruik, goedkoop en duurzaam. Naast deze ‘cups’ waarmee je aan bevoorradingszones kan bijtanken, loop ik langere wedstrijden steevast met silicone waterflesjes. Waar ik reikhalzend naar uitkijk zijn de eetbare waterbolletjes ‘Ooho’ die vanuit Groot-Brittannië langzaam de sportwereld aan het veroveren zijn. Van zeewier wordt een doorschijnend eetbaar membraan gemaakt waarin water – of sportdrank – wordt opgeslagen. De waterbolletjes vormen samen met herbruikbare bekers een duurzaam alternatief voor de plastic wegwerpbekertjes tijdens loopwedstrijden.

Alles met mate

Als ik me kan kwalificeren voor het Wereldkampioenschap Berglopen in Thailand zal ik heus niet de zeilboot nemen. Ook voor een wedstrijd van honderddertig kilometer door de Alpen sta ik niet te springen. Met de ervaring die ik heb opgebouwd op vlak van sport en duurzaamheid ben ik een grote aanhanger van het motto ‘alles met mate’. Evenwicht is niet alleen broodnodig voor het correct uitvoeren van stabilisatieoefeningen. Maar ook een geruststellende gedachte dat het echt niet allemaal zo extreem hoeft te zijn.

Lees ook het artikel met de tips van Bram Vogel voor wie zich wil voorbereiden op een ultra.