De wereld rondreizen in een zeilboot. Geef maar toe, wie droomt daar stiekem niet van? Johan, Ingrid en hun twee kinderen Storm (11) en Yvan (10) trokken in de zomer van 2019 de deur van hun Haagse stulp achter zich dicht voor een pauze van een jaartje… of langer. In maart 2020 waren zij klaar om aan de Atlantische oversteek te beginnen, maar daar stak corona een stokje voor.

Tekst: Sandra Gyles
Foto’s in het artikel: Ingrid Van Bommel & Johan Spaans / Openingsfoto Shutterstock

Op wereldzeilreis in coronatijden

Ingrid, hoe groeide het idee van een wereldzeilreis?

“Vlak voor onze kinderen leerplichtig waren, reisden we met ons gezin drie maanden door Australië met een 4×4 van Perth naar Sydney, dwars door de woestijn, langs de Aboriginals. Het was een onvergetelijk avontuur en achteraf gezien veel te kort. Vrij snel na onze thuiskomst besloten we dat we ooit langer, liefst veel langer, wilden reizen. We begonnen te dromen over hoe we dat wilden invullen.

Ik heb mijn hele jeugd op een (motor)boot doorgebracht en Johan is een geboren zeeman. Daarnaast heeft Johan ervaring met zeezeilen, dus de keuze lag voor de hand: zeilend de wereld rond! De droom groeide van klein, naar groot. Eerst was het één jaar, daarna werd het twee jaar en uiteindelijk zouden we wel zien waar het schip strandt, letterlijk en figuurlijk.”

Wat was het plan?

“We hadden geen strak plan, maar de eerste verwegbestemming die in ons opkwam was de Caraïben. Dus wilden we vanuit Scheveningen via Engeland naar Frankrijk, Spanje, Portugal, Madeira en de Canarische Eilanden varen, vervolgens naar Kaapverdië om dan zo rond begin 2020 de Atlantische oversteek te maken. Vanuit de Caraïben zouden we opnieuw de vervolgroute bepalen: Amerika en via Groenland en IJsland terug óf doorvaren naar Nieuw-Zeeland.”

We zijn ondertussen bijna april 2021. De Atlantische oversteek hebben jullie nog niet gemaakt?

“Nou, nee … de reis kreeg een andere wending. Ik krijg er even een brok van in mijn keel. We waren slechts één week van de oversteek verwijderd toen Covid-19 zich wereldwijd begon te verspreiden. Land na land ging op slot, ook Kaapverdië. We mochten nergens meer heen, ook niet tussen de eilanden. De enige mazzel die we hadden, was dat we reeds waren ´ingeklaard´, zoals dat heet, want de boten die later aankwamen moesten wekenlang in quarantaine.

De maatregelen verschilden ook per eiland. Dus geluk bij een ongeluk, zaten wij op het goede eiland en konden wij (grotendeels) vrij bewegen. En ach, de Caraïben staat op de lijst voor de volgende keer, want ik geloof niet dat we de rest van ons leven in een huis gaan wonen.”

Pure plekken

Waar vond je het tot nu toe het gezelligst?

“Kaapverdië, heeft nu een plekje in mijn hart. ‘Slow travel’ heeft ook zo zijn voordelen. Je krijgt een verbinding met de bevolking zelf en met de andere boten. Wij gingen goed met de autoriteiten om, maar hoe deze met sommige andere boten omgingen, was verontrustend.

Twee charterboten, bijvoorbeeld, lieten ze gewoon zonder water zitten. Wij hebben hen toen voorzien van (drink)water omdat wij een watermaker hebben. Regelmatig ging een bijbootje vol met flessen richting onze buren. Van nature kreeg je een soort onuitgesproken ´ruilhandel´: de boten gingen voor elkaar zorgen. Dat vond ik een bijzondere ervaring. En natuurlijk niet te vergeten de feestjes met de boten, soms tot in de late uurtjes…”

Wat was de mooiste plek?

“Op een gegeven moment waren de Azoren de enige (bijna) coronavrije optie. Wederom geluk bij een ongeluk is dit voor iedere buitenliefhebber de mooiste plek die er bestaat. De archipel van negen eilanden ligt midden in de Atlantische Oceaan.

Witte stranden, warm zeewater, mooie lagunes, walvissen en dolfijnen die bezoekers verwelkomen, ongerepte natuur, op zwarte lavavelden geplante wijngaarden, bergtoppen, grotten, natuurlijke zwembaden, watervallen, vulkaanmeren… De opties zijn eindeloos. Wij varen momenteel nog steeds rond de negen eilanden, aangezien de oversteek door corona nog steeds geen optie is en dit aankomende periode niet gaat veranderen.”

Even praktisch

Hebben jullie nog technische problemen gehad?

“Jazeker. Vanaf Kaapverdië naar de Azoren. Deze route doe je alleen als het niet anders kan. We moesten twee weken tegen de golven en wind inbeuken. 300 mijl voor de kust konden we plotseling niet meer sturen. Dat is spannend, want je moet je noodstuurinrichting opbouwen en de boot handmatig aan land brengen. Dat aan het einde van een lange en zware tocht. Gelukkig was de zee op dat moment vrij rustig.

Verder heb je, zoals op iedere boot, veel onderhoud en werkzaamheden. Je leeft erop, dus alles gaat een keer kapot. Johan is regelmatig aan het klussen en de boot is zelfs twee keer uit het water geweest. We zijn ook twee keer in een storm terechtgekomen. De eerste keer ging de ankerwinch (de motor die het anker inhaalt) kapot, omdat de krachten echt te groot waren. De tweede keer geraakten we – door een losrakende andere boot – verwikkeld in elkaars anker. Midden in noodweer moesten we onszelf lossnijden. We zijn toen net niet op de stenen geknald.”

Missen jullie of de kinderen jullie oude thuis?

“Nee, eigenlijk niet. Zeker omdat wij min of meer vrij konden bewegen terwijl een groot deel van de wereld in lockdown was, met alle beperkingen van dien. De kinderen hadden toch al thuisonderwijs, dus die missen ook niets. Behalve enkele vriendjes dan misschien, maar gelukkig zijn er regelmatig boten met kinderen waar we een tijdje mee op kunnen trekken en ze hebben elkaar natuurlijk; het leeftijdsverschil is klein. Als ik vraag of ze terug willen, zeggen ze ´Waarom?’, dus gelukkig zijn onze kinderen net zo reislustig als wij. Elke dag anderhalf uur school, verder strand, bodyboarden, zwemmen en wandelen… Onze zonen gaan het nog lastig krijgen straks op school.”

Blijven jullie nog een tijdje weg of is er een terugkeerdatum?

“Dat is momenteel nog een lastige vraag. Als Canada en/of Amerika opengaat, zie ik ons in juni alsnog richting het westen vertrekken en er nog één jaar aan vastplakken, want we willen eigenlijk nog niet naar huis. Maar als de wereld op slot blijft, ziet het ernaar uit dat we deze zomer teruggaan naar Nederland. Eindeloos op de Azoren blijven hangen, wil je ook niet. Daarnaast is er natuurlijk het financiële luik, want langzaamaan raak je toch ook een beetje blut. Ik vermoed dat we wel weer een nieuw reisje zullen verzinnen voor over een jaar of vijf; we zijn verslaafd aan onze vrijheid.”

Nog tips voor wannabee wereldzeilers?

“Volg gewoon je droom en vergeet niet de woorden `Ja, maar…´ volledig uit je geheugen te verwijderen. Je hebt maar één leven. Al die herinneringen en momenten samen kan niemand ons nog afnemen.”

Lees oook ons artikel eilandhoppen voor avonturiers.