“Bikepacken Ardennes-Arbalète, oftewel 365 km en 5890 hm in vijf dagen bepakt en gezakt rond de Ardennen fietsen…” Toen enkele collega’s me hun nieuwe bikepackingplan uit de doeken deden, leek het alsof ze mij wilden afschrikken. Ik fiets niet graag, dus de cijfers waarmee ze mij probeerden weg te wuiven, vertelden mij maar weinig. Maar een week met Arne, David, Jeroen, Yannik en Sander het stuur van m’n pas gehuurde gravelbike opkassen? Dát leek me wel iets.
Tekst & foto’s: Bert De Vriese
Bikepacken Ardennes-Arbalète
Dag 1: Brussel-Luik
119 kilometer & 1256 hoogtemeters
Blije gezichten wanneer we alle zes met onze gefitte gravelbike op het werk arriveren voor onze tocht Bikepacken Ardennes-Arbalète. De coronamaatregelen zijn versoepeld, wat wil zeggen dat we tijdens onze bikepackingtocht ook eens op een terrasje kunnen uitrusten.
Lachende gezichten ook wanneer blijkt dat m’n fiets het dubbele weegt van alle andere. En wederom wanneer na eens goed schudden de zakken bijna lossen. Met een grote glimlach haalt Moeilijke David met een grote grijns m’n tassen leeg. “Waarom heb je in godsnaam een laptop mee?” Tot m’n ergernis vliegt de laptop en drie kwart van de rest van mijn bagage eruit.
Voorbereiding op het echte werk
Toen we enkele weken eerder afspraken om Ardennes-Arbelète te bikepacken, was het bedoeling om de hele tocht, van Luik tot Luik te rijden en geen kilometer meer. Maar de mooie weersvoorspellingen en het jeugdige enthousiasme van Jeroen – aka Jere – de oudste en best getrainde fietser van de hoop, overtuigde iedereen om in Brussel te vertrekken. Het zou een goede voorbereiding zijn voor het echte werk.
Resultaat: al op de eerste dag van Bikepacken Ardennes-Arbalète-plan hebben we 119 kilometer en 1256 hoogtemeters in de benen. De pittoreske fruitvelden staan in schril contrast met de industriële setting wanneer we de gevangenis van Lantin passeren. Maar het opgefokte welkom dat we in de voorstad kregen van enkele getunede bakken, verbleekt bij de gastvrijheid van Christiane Gronenberg. We mogen ons tentje in haar tuin opzetten en krijgen er een barbecue bij. Dank je Christiane en dank je welcometomygarden.org!
Dag 2: Luik-Malmedy
84,32 kilometer & 1219 hoogtemeters
Hoewel we die dag in de op één na dichtsbevolkte stad van Wallonië ontbijten en de auto’s voorbij ons terras zoeven, zijn Yannick en Arne alweer druk aan het vogelspotten. Toen we gisteren langs de fruitvelden op de Vlaams-Waalse grens de onnodige en onlogische demarrages van Moeilijke David probeerden bij te houden, hoorden we hen woorden als ‘Vlaamse Gaai’ en ‘Kiekendief’ schreeuwen. Geloofwaardig of niet. Op dag twee hoopten ze hun verzameling gespotte vogels uit te breiden. De perfecte locatie om daar mee te beginnen was de drukke Luikse binnenstad.
Eindbestemming van de dag: Malmedy, of toch ergens in de buurt. Drie Ardense vrienden, Fabrice, Philippe en zijn vrouw Anaïs, vergezellen ons vandaag. Vanuit Luik hangen we in een treintje achter onze drie hazen langs de fiets-o-strades richting Barrage de la Gileppe. Wanneer we de allereerste dam van België naderen, voelen we het landschap onder onze banden veranderen. Eens in de bossen moet ik focussen op sturen. Het trekken in m’n kuiten en de steeds groter wordende afstand tussen mezelf en m’n makkers doet me vermoeden dat de weg al een eindje niet meer plat is.
Door de motregen in de Hoge Venen
Het motregent als we de Hoge Venen bereiken. Een bord aan de ingang van het natuurdomein verplicht ons om te wandelen, maar onze fiets-gps zegt ‘Go’. De Hoge Venen zijn prachtig. Zo ver je kan kijken drassige heide en struikgewas met af en toe wat strategisch geplaatste bomen.
We vorderen traag. De helft van de tijd fietsen we over smalle houtpaden door het moeras, de meeste deels kapot en erg glad. Wanneer een koddig gevederte onze jongste vogelspotter Arne afleidt, verliest hij de controle. Met een paniekerig lachje gaat hij tegen de vlakte. Gelukkig zonder erg.
Weer op snelheid
Na enkele uren peddelen, komen we eindelijk vanuit het natuurdomein op echte gravelwegen terecht. Na het ploeteren, doet de snelheid die we kunnen maken deugd. Ten Noorden van de Baraque Michel vlammen we in één rechte lijn naar Signal de Botrange, met 694 meter het hoogste punt van België. Hoewel… vlammen… Bergaf weiger ik consequent te remmen, maar bij alles wat bergop is, zak ik weg. De groep heeft dik een halfuur de tijd om uit te rusten vooraleer ik hen op het hoogste punt weer vervoeg. Van Signal de Botrange bollen we richting Malmedy.
Via de app van warmshowers.org heeft David opnieuw een tuin geregeld, zo’n 7 kilometer ten noorden van en twintig hoogtemeters boven Malmedy. Alle voorraden zijn op, maar gelukkig kruisen we het pad van Dimitri en z’n vrouw Antje, die voor ons naar Malmedy om boodschappen gaan en samen met ons barbecueën. Anders had er iemand die avond een spelletje blad-steen-schaar verloren en zich met een rothumeur de verdoemenis in gefietst.
Dag 3: Malmedy-Houffalize
83,52 kilometer & 1155 hoogtemeters
Op de derde dag kruipt de vermoeidheid ook in de kleren. Na een koude natte nacht kunnen we niet wachten om weer verder te fietsen. Al is het maar om warm te krijgen. En dat lukt na enkele uren. We knallen door de bossen langs Sankt Vith via mountainbikepaden. Plotsklaps knal ik als tweede in rij op m’n stuur. M’n tentstokken zijn los in m’n achterste wiel gedraaid, maar Sander gaat nog net op tijd in de remmen en helpt de boel ontwarren.
Aangekomen in Houffalize beseffen we dat we ons vlakbij de brouwerij van Achouffe bevinden. We kunnen niet wachten om elk een La Chouffe te nuttigen op een terras. Hoewel, één pretbederver bestelt twee Tango’s om te recupereren… Ik zeg niet wie. Drie kilometer van het centrum van Houffalize slaan we onze tent op vlakbij de Ourthe op camping C&P Buitensport. We kunnen er ons materiaal wassen en drogen, en staan pittoresk opgesteld vlakbij het water. Zo’n prachtige locatie heeft echter ook z’n nadelen. Ik weet niet of het aan de stok ligt die in m’n tent ontbreekt of aan de stukke rits van m’n slaapzak, maar de nacht valt me zwaarder dan de dag. Zelfs Moeilijke David zijn sarcofaag lijkt me een Club Med in vergelijking met m’n vervallen polyester-en-nylon-paleis.
Dag 4: Houffalize-Saint-Hubert
78,18 kilometer & 1396 hoogtemeters
Nadat we met een mottige kop de eerste kilometers achter ons trappen, heerst er opeens een momentje van vreugde als we brouwerij Achouffe passeren. Op een grote tank staat het typische kaboutermutsje. Tijd om er een groepsfoto te maken, is me echter niet gegund want Moeilijke David versneld rond de brouwerij en heeft Yannik mee. De rest volgt in eigen tempo. Op automatische piloot eet ik naast wat mueslibars ook m’n stuur op in de bossen richting Saint-Hubert.
De rust die ik tijdens het alleen-rijden vind, staat in schril contrast met de adrenalinerush enkele uren later. Bergaf weiger ik nog steeds om te remmen. Tot m’n grote vreugde als ik de halve groep één voor één rakelings voorbij vlam. Alleen is de ondergrond echt geen gravel meer en passeren er steeds grotere stenen onder mijn wiel.
Na twee harde kloppen voel ik m’n voorste velg en slip ik nog twintig meter in de remmen door. Blijkbaar betekent tubeless niet onfeilbaar. Op het eind van de dag in het centrum van Saint-Hubert slaan we aan de voet van de basiliek elk nog een pizza in ons kas.
Dag 5: Houffalize-Terminus
Bikepacken Ardennes-Arbalète – Battery low
Na alweer een nacht rillen in onze tenten, laat vogelspotter Arne ons weten dat hij de trein huiswaarts neemt. De rugpijn die hij de laatste drie dagen voor ons verzweeg, neemt de bovenhand. Ik twijfel even, maar zwijg over m’n pijnlijke achillespezen en fiets verder. Na een halve dag zonder eten doortrappen, kom ik ter hoogte van Marche-en-Famenne ook de man met de hamer tegen. Hij slaat twee vliegen in één klap: ook de immer stille Sander verlaat samen met mij het gezelschap.
Jere, David en Yannik vervolgen hun tocht tot in de bossen van Namen. Gedurende de hele week zaagde ik hen de oren van het lijf om ergens op een afgelegen plek te raven. Wat gsm-muziek en zware biertjes drinken in the middle of nowhere leek mij het perfecte hoogtepunt van onze trip. Als ik thuis ’s avonds m’n smartphone hoor trillen, zie ik een filmpje van hen verkleed met pinkende fietslampjes losgaan in de bossen op retro-house. Ik vloek, maar gniffel daags nadien als ik hoor dat Moeilijke David met een abces verstek moet geven en de trein neemt in Namen, met Yannik in z’n kielzog. Zielsalleen rijdt Jere met tegenwind terug naar zijn huis in Overijse. Hij is de sterkhouder van onze Ardennes-Arbalète, of toch bijna.