Of we graag willen meerijden met het BK (en tevens EK) gravel in Oud-Heverlee? Dat moet men geen twee keer vragen! We zijn echter geen competitiebeesten en de conditie laat ook niet toe dat we aanspraak kunnen maken op winst. Maar dit is wel de regio waar we elke bosdreef en gravelweg al eens gereden hebben. Een thuiswedstrijd zoals ze zeggen. Lees hieronder onze impressies in 5 highlights weergegeven…
Tekst: Jan Van Herck @bike.training / Foto’s: @666gravel
1. Oud-Heverlee is een gravel walhalla
Het Zoete Water in Oud-Heverlee is het epicentrum van deze gravelwedstrijd. Hier ligt de start en de finish en doordat er lokale ronden worden gereden passeren we tussendoor ook nog 3 keer op deze locatie. Om de tel bij te houden: 2 kleine rondes, 1 grote ronde en tot slot nog 1 kleine ronde. Goed voor 130 kilometer gravel. De profs rijden trouwens nog een kleine ronde méér en tikken net geen 160 kilometer aan.
Voor wat het parcours betreft, heeft de organisator resoluut gekozen voor brede, snelle gravel wegen in deze Vlaams-Brabantse regio. We doorkruisen op die manier het Heverleebos, het Mollendaalbos en het bekende Meerdaalwoud. Hier kan je in een groep rijden en de snelheid flink de hoogte in jagen. Daartussen liggen enkele technische passages verscholen zoals een single track door de velden richting Bierbeek en een passage vol gladde boomwortels, modderige putten en scherpe stenen nabij het wijndomein van Chardonnay Meerdael.
Tijdens de grote ronde verlaten we de startlocatie en fietsen helemaal richting Tervuren en Overijse. We passeren het bekende park van Tervuren, maken heel even kennis met wat gravel in het immense Zoniënwoud en keren terug naar Oud-Heverlee via een offroad versie van de beruchte Smeysberg. Tel daar nog enkele stevige kasseistroken en een paar super technische afdalingen bij en een aandachtige lezer weet dat dit een zware dag belooft te worden.
2. Age-groups staat gelijk aan testosteron
Starten doen we in age-groups, een fancy woord voor leeftijdscategorieën. Iedere groep krijgt een tijdsslot toegewezen en welgeteld 8 minuten na de profs is het aan de 34 tot 44-jarige mannen. Het testosteron gehalte bereik een absolute piek en bij het startschot stuiven we in volle vaart weg. Totdat we 400 meter verder pardoes stil staan. We draaien namelijk haaks linksaf een grindpad op waar slechts 2 deelnemers tegelijkertijd doorheen kunnen. Tel daarbij dat het hier flink bergop loopt en een eerste file is het gevolg. Voet aan de grond en we staan weer stil. We maken ons niet te druk, wensen de mede 666gravel kompanen een goede rit toe en wurmen ons tussen de deelnemers. We moeten er tenslotte ooit aan beginnen!
3. Niet geschoten is altijd mis
“Niet geschoten is altijd mis”. Die leuze speelt er door ons hoofd tijdens de eerste offroad klim. Na het oponthoud aan de voet van de beklimming knalt iedereen namelijk volle bak naar boven. Ligt de finish boven op de berg? Het is toch nog bijna 130 kilometer fietsen? Het lijkt geen enkele gravelbiker te deren. Iedereen gaat tot het maximale om zich zo goed als mogelijk te positioneren in die eerste ronde. Om met wat cijfers te goochelen: regelmatig tikken we de 40km/u aan over gravelpaden die in dalende lijn liggen. De eerste ronde leggen we af aan 32 km/u gemiddeld. De eerste cartouchen zijn dan al lang verschoten…
4. Wat dorst doet met een mens
Er worden niet alleen veel cartouchen geschoten. Het is ook warm. Sommigen noemen het een “aangename nazomer” en genieten lekker van de zon maar om een wedstrijd te rijden is het best warm. Hard fietsen én warm weer opgeteld: daar krijgt een mens dorst van. Gelukkig hebben we iemand aan de bevoorrading geposteerd om (zoals bij het échte wielrennen) bidons aan te geven. Alleen is het (in tegenstelling tot het echte wielrennen) een drukte van jewelste in die bevoorradingspost. Op zich is dat niet verwonderlijk als je weet dat er in totaal bijna 2000 deelnemers zijn gestart. Maar de warmte en de vermoeidheid doen rare dingen met een mens. Bidons vliegen door de lucht en worden terug op de weg gekatapulteerd. Sommige gravelaars missen hun bidon en besluiten om de remmen bruusk dicht te knijpen en te stoppen. Anderen laten dan weer hun bidon vallen waardoor die open spat op de grond. Dorst doet een mens ook luid roepen. Luid roepen op onze “man” in de post. Smekend om een bidon sportdrank.
5. Een thuiswedstrijd
Luid geroep worden we ook gewaar naast het parcours. Er zijn veel supporters komen opdagen en iedereen wordt hevig aangemoedigd. Voor ons, leden van de 666gravel bende, is het dan ook een thuiswedstrijd. Welgeteld élke gravelstrook kennen we. Welgeteld élke bult, put en boomwortel weten we liggen. Maar nog nooit zijn we zo diep geweest. Daar zit het enthousiasme op en naast de gravelwegen voor veel tussen. Fanatiek gaan we er tegenaan. Wie er ook fel en fanatiek tegenaan is gegaan, is mede thuisrijder Jasper Stuyven. Hij wint bij de profs en behaalt zo in één klap zowel de Belgische driekleur als de Europese titel gravel. Bij de vrouwen won de Australische Tiffany Cromwell terwijl de Nederlandse Lorena Wiebes de Europese titel binnen haalde en Marthe Truyen de Belgische driekleur een jaar lang mag dragen tijdens gravelwedstrijden. Wij eindigen helemaal leeggereden ergens midden in het pak en klokken af na 4u30 wedstrijd. De energietank is leeg. De tank met herinneringen boordevol…
