Een eerste bikepackingtocht is niet alleen een uitstekende relatietest, maar ook een stevige conditieproef, zo blijkt. Aangezien we onze auto niet voor lange tijd ergens willen achterlaten en duurzaam reizen ons niet onbelangrijk is, beslissen we de trip met trein, ferry en natuurlijk ook fietsend af te leggen. Onze route start in de havenstad Dürres, in Albanië, en eindigt in Split, in Kroatië. Onderweg kruisen we ook Montenegro, Bosnië en Herzegovina.
Tekst & foto’s: Charlotte Dewilde
Met de eerste treinen sporen we via Innsbruck naar Bari, een pittoresk kuststadje aan het begin van de hak van Italië. Na enkele traditionele panzerotti’s, een soort mini-calzone’s, kunnen we tegen middernacht in onze piepkleine kajuit. We ontwaken met zicht op het startpunt van onze fietsroute: de havenstad Dürres. Na enkele administratieve taakjes, zoals voldoende lek (de nationale munt) en een simkaart afhalen, banen we ons een weg door de stadsdrukte. Een korte verkenningsrit door het Albanese stadsleven voert ons naar Tirana, de hoofdstad van Albanië. Armoede en afval zijn hier jammer genoeg alomtegenwoordig. Gelukkig brengt ons stalen ros ons ook tot een lokaal gerunde camping, die de gastvriendelijkheid van de Albanezen meteen weerspiegelt. De huisberg van Tirana ‘Dajti’ staat dag één al op ons programma. En dat met rukwinden en een overdosis baklava in onze magen… De tweede nacht slapen we al op de grens met Noord-Macedonië, zo slow zijn we dus ook weer niet.
Albanese espresso
Alleen al voor de koffie moet je Albanië bezoeken. In elk dorpje vind je wel ergens een kleine koffiebar waar je voor enkele lek een intens geurende Albanese espresso voorgeschoteld krijgt. De Italianen kunnen maar best op hun hoede zijn… Naast de grootsteden Tirana en Dürres hadden we ook een stop in de kleinere, maar heel aangename stad Kukës gepland. Dat de meeste gezinnen er nog steeds geen stromend water hebben, is voor ons toch een fameuze schok. Overal zie je grote appartementsgebouwen met watertanks die net zoals een watertoren bij ons, voor stromend water zorgen. We boeken een hotelkamer (voor slechts 35 euro voor twee personen, inclusief ontbijt!) en genieten van een nachtje in een bed in plaats van op onze opblaasmatjes. De volgende dag fietsen we opgeladen en op perfect geasfalteerde en glooiende wegen tussen moskeeën en verlaten bergen naar Bajram Curri. Van daaruit nemen we als luie bikepackers voor de verandering de ferry, die ons adembenemende beelden vanop de Drinrivier bezorgt. Met een meedravende ezel aan onze zijde loopt onze bikepackingtocht in Albanië te snel op zijn einde. Maar, we zijn wel opgewarmd voor Montenegro.
De fjord van Montenegro
Via het meer van Shkodër laten we Albanië achter ons en fietsen we het waterrijke Montenegro binnen. Normaal gezien zijn we geen grote fan van aangeduide toeristische wegen, maar de panoramische route 3 is hierop definitief een uitzondering! De bruine wegwijzers nemen ons mee op smalle weggetjes vanaf de grens van Albanië tot de toeristische trekpleister, de baai van Kotor in Montenegro. Een groot deel van de route voert ons langs het machtige meer van Shkodër met talloze mini-eilandjes en koraalblauwe inhammetjes. Ondanks de fenomenale uitzichten moeten we ook voldoende op de weg letten, want af en toe kruipt een landschildpad voorbij. De indrukwekkende baai van Kotor, ook wel de fjord van Montenegro genoemd, overtuigt ons om ons tentje daar op te slaan en vervolgens uitgerust richting het interessante Bosnië en Herzegovina te trekken.
Bosnië en Herzegovina: het verdeelde land
Als West-Europeanen blijven we de vele grenscontroles maar een vreemd theaterstuk vinden met soms een erg onaangename sfeer. Ook de grenscontrole tussen Montenegro en Bosnië en Herzegovina laat een wrange bijsmaak na. De agenten zijn er ronduit nors en de controles zeer serieus. Eenmaal de grens overgestoken, heb ik al snel mijn smartphone paraat om de vlag van Bosnië en Herzegovina aan mijn vlaggenlijstje toe te voegen, maar trek per abuis die van de Servische Republiek. Sinds 1992 is Bosnië en Herzegovina een onafhankelijke staat, maar binnen het land heb je twee grote onenige entiteiten: de Servische Republiek – niet te verwarren met het land Servië – en de Federatie van Bosnië en Herzegovina. Wij fietsen twee dagen door het land, maar zien amper de vlag van het land. Ook zijn de sporen van de Bosnische oorlog er nog zeer aanwezig, zoals de vele gebouwen met kogelgaten in de stad Trebinje. De smakelijke lokale gerechten (tip: probeer Prijesnac-kaastaart!) en de oase van water en groen doen ons de grenscontroles en kogelgaten snel vergeten. De kleine historische stad Stolac is onze volgende en laatste overnachtingsplaats vooraleer we Kroatië, het laatste land van onze Balkanfietsreis, begroeten.
Eilandtripping in Zuid-Dalmatië
Na twaalf dagen fietsen, bereiken we eindelijk de grens met Kroatië en kunnen we uitgebreid van de zuidelijke Dalmatiëstreek genieten. We namen ons bij de start van onze bikepackingtrip voor om in Albanië en Montenegro goed door te trappen, zodat we zeker onze ferry in Kroatië zouden halen. We stranden aan in het kleine badstadje Podaca en zetten ons muskietennet onder de vele olijvenbomen op. De idyllische camping, het niet-toeristische strand en het feit dat we eigenlijk al nabij ons einddoel, de havenstad Split, zijn, overtuigen ons om drie nachten te boeken. Dat geeft ons de kans om onze trekfietsen even onder de olijvenbomen te laten staan en de berg Viter te beklimmen. Het uitzicht op de vele eilanden is fenomenaal. Voor de spieren is het ook een welgekomen afwisseling. Het zien van al die eilanden doet ons verlangen naar een fietstrip op een eiland. En zo geschiedde: het eiland Hvar is ons doelwit en met beperkte bagage fietsen we een dagje op het eiland waar elk verlaten strandje onze aandacht opeist.
Split is veel meer dan een partystad
Andere bikepackers hadden ons al gewaarschuwd dat de rit langs de kust naar Split een klein horrorverhaal is. Oneindig veel toeristen cruisen al dan niet met caravan of mobilhome dag in dag uit langs de Dalmatische kustlijn. Met dit in het achterhoofd begeven we ons richting Split. De weg is inderdaad zeer onaangenaam door het vele verkeer en het ontbreken van fietsstroken, maar fietsende Vlamingen zijn volgens ons meer gewoon. Ook heeft Split als partystad niet de beste reputatie, maar onze vooroordelen blijken zoals vaker onterecht. De rustieke straatjes en de stadse allure met strandvibes hebben ons snel in hun greep. Na enkele dagen op ons gasvuurtje te hebben gekookt, besluiten we onze bikepackingtocht met een culinair hoogstandje en een duik in de Adriatische zee af te sluiten. Bij de heenrit met de ferry hadden we veel leergeld betaald en zo stonden we als ervaren ferrytoeristen tijdig en met de juiste tickets klaar voor onze oversteek naar Ancona in Italië. De volgende ochtend staat een ontspannende treinrit richting het noorden van Italië op het programma, waar de benen na 15 dagen trappen niet boos om waren.
