Na maanden voorbereiding, talloze trainingskilometers en flink wat experimenteren met schoenen, kledij en voeding, was het zover: de marathon op het EK parcours tussen Brussel en Leuven. Een rechte lijn van 42,195 kilometer – met tegenwind, kuitenbijters en een flinke portie wilskracht. Hier Jan’s verslag van zijn vuurdoop als marathonloper.

Tekst & foto’s: Jan Van Herck @bike.training

Op zich is de afstand tussen het Koninklijk Paleis in Brussel en Leuven slechts 32 km, maar met een extra lus langs bezienswaardigheden in de bekendste studentenstad van Vlaanderen komen we uiteindelijk toch aan de klassieke marathonafstand. Een marathon in één lijn is (zo heb ik me laten vertellen) toch iets anders dan een stadsmarathon waarin je grote rondes loopt. Nu trek je rechttoe rechtaan van Brussel naar Leuven, aangevuld met een lokale lus.

Wind, warmte en hoogtemeters

Extra elementen spelen dan opeens een belangrijke rol. Zoals het aantal hoogtemeters (264 hm), de windrichting en de sterkte ervan. Kort gezegd: wind tegen betekent zo goed als heel de marathon wind tegen. Mindset is alles: de omstandigheden kan je niet veranderen, dus is het zaak er zo goed mogelijk mee om te gaan en op te anticiperen. Om het concreet te maken: door het warme weer in de dagen vooraf heb ik besloten elke dag een extra bidon Hydro ORS te drinken. Elektrolyten aanvullen was key.

Rustig starten, slim doseren

Pacing is alles. Niet te wild van start gaan is de boodschap. Een marathon is lang. 42,2 kilometer is ver. Relatief rustig starten om dan niet meer te verslappen op het einde – dat was het plan. In mijn geval: vertrekken aan een tempo van ongeveer 4min20 per kilometer, een body check doen na 6 kilometer en dan bijsturen op basis van gevoel. De pacers (die van 2u59 en die van 3u14) laat ik in het begin links liggen. Ik kies voor mijn eigen tempo en raceplan.

Kop in de wind, blik op de omgeving

Bijkomend is het belangrijk om onderweg niet enkel met jezelf (en de pijntjes in de benen) bezig te zijn, maar ook met de omgeving en de supporters. Denk aan het Park van Tervuren en de helling in Leefdaal, waar veel volk de deelnemers luid aanmoedigt. Of de eerste passage door Leuven, waar een heuse festivalsfeer heerst. Eten-drinken-eten-drinken, dat is mijn devies. En tussendoor proberen afleiding te vinden in externe zaken: publiek, omgeving, parcours, andere deelnemers. Alles om de eigen pijn even niet te voelen.

Finish met een big smile (en zere benen)

Op zich is dat me aardig gelukt. Na 2u 58min 39sec loop ik uitgeperst maar voldaan onder de finishboog door. Mijn eerste marathon is een feit. En met die ‘need for speed’ zit het al wel goed…