Toen we Seba en Weking dik een jaar geleden spraken over hun Via PanAm marathonrecord, waren ze nog niet op de helft van hun 25.000 kilometer, van Alaska naar Ushuaia, a ratio van een marathon per dag. Afgelopen weekend werd het ‘doel’ bereikt. “Maar eigenlijk lag de focus niet op A of B, maar op alles wat daar tussenin zat”, aldus Seba Vandermolen. En op Via PanAm 2.0, want op 12 mei loopt het duo nog een thuiskomstmarathon van Zaventem naar Antwerpen ten voordele van To Walk Again. “Om het af te leren. Iedereen mag mee.”

Skype doet het wonderbaarlijk goed naar het andere eind van de wereld. De lichamen moeten ontwennen, het viertal – Seba, Weking en hun vriendinnen, coaches, steun en toeverlaten An Wouters en Liesbeth Balemans – liggen op de zetel. Nog aan het bekomen van het welkomstcomité in Ushuaia afgelopen weekend en met ‘rare’ benen. Want na 590 marathons, voor ieder een om de andere dag, is niet-lopen zoiets als afkicken.

Hoe was het, dat aankomen?

Seba Vandemolen: “Daar hebben we het hier met z’n vieren de laatste dagen veel over. We hebben er natuurlijk heel hard naartoe gewerkt. En die laatste marathon was ook echt een fantastische. Na de eindeloze prairies van Patagonia was er voor Ushuaia die massieve rotspartij en de laatste 24 km zijn we nog tot het Beagle kanaal gelopen. Aan het ‘Fin del mundo’ was het echt chaos. Er waren veel toeristen, vrienden die we onderweg hadden leren kennen…”

En toen, de ontlading?

“De ontlading was er wel, maar ik denk dat ze thuis veel meer in een overwinningsroes zaten dan wij. We hebben twee jaar lang gelopen, 60 paar schoenen versleten, geschreven, foto’s en filmpjes gemaakt. Om geleidelijk te beseffen dat niet zozeer de start of de finish, maar vooral alles wat we onderweg zagen en meemaakten belangrijk is. Die ‘medaille’ op het einde stelt uiteindelijk niet zoveel voor. We zitten ons eerder af te vragen wat het volgende zal zijn.”

En het lichaam? Werkt dat nog mee?

“Het effect op onze benen is enorm. We voelen dat we moeten afkicken. Onze lichamen zijn gewend om almaar in beweging te zijn en stijven nu volledig op. Lichamelijk is iedereen een beetje ziek aan het worden. Het klimaat is hier ook een beetje raar. Mooi weer, maar bar koud. Maar goed, ik denk dat we een weekje niet gaan lopen en dan weer langzaam beginnen.”

 Welk traject is van al wat je op die 25.000 km gezien hebt favoriet?

“De Ruta 40 is zeker een van de mooiste routes. Het begint al in Bolivia, om dan helemaal door Argentinië en Patagonië een weg naar beneden te banen. Wat schapen en een koe, wegen die kilometer na kilometer loodrecht op de horizon staan, een saaiheid die zo saai is dat hij prachtig is, alle variaties groen en geel, en af en toe een struik, belachelijk veel wind. Als je net als wij in een betonnen jungle bent opgegroeid, is dat pas echt vrijheid. Dat gevoel is wat we nu mee naar huis moeten zien te nemen.”

Wanneer mogen we jullie terug verwachten?

“Woensdag vertrekken we naar Calafate, vervolgens rijden we via de Carretera Austral naar Santiago, steken we door naar Mendoza en dan Cordoba om familie van Weking te bezoeken, en als laatste gaan we nog naar Buenos Aires. Op 12 mei organiseren we meteen nadat we zijn geland een thuiskomstmarathon van Zaventem naar Antwerpen. Het wordt een langgerekte ereronde van Brussels Airport naar de Antwerpse Grote Markt ten voordele van To Walk Again vzw. Iedereen mag mee. Je kan de hele marathon lopen, helemaal of slechts een deel, of zelfs fietsen.”

Als je nog tips mag geven aan mensen die ook iets buiten hun comfortzone willen ondernemen?

“Wat ik eerder al zei: vergeet de start en vergeet de finish. Haal alles uit het onderweg zijn. Heel veel mensen zeggen ‘Zoiets zou ik ook eens willen doen’, maar veel mensen zijn bang van het onbekende. Wel: soms moet je gewoon springen. Als je jezelf openstelt voor de wereld, komt de wereld naar je toe. Onderweg hebben we zoveel spontane contacten gemaakt. Zelfs op plekken waar men ons voor waarschuwde ‘Niet naartoe gaan, daar is het gevaarlijk!’ En uiteindelijk zit je na tien minuten babbelen met de mensen daar aan de keukentafel.”

Welke waren van al die ontmoetingen de bijzonderste?

“Goh, dan toch wel Luíske, het zes maanden oude zoontje van een Frans koppel fietsers. Zij waren eerst door de STAN-staten gefietst en zijn daarna naar Lima gevlogen. Daar is dan hun kindje geboren, dat ergens onderweg was verwekt. Toen wij hen tegenkwamen was Luís een half jaar oud en hing hij in een draagzak op de rug van zijn vader of in een karreke achter de fiets. Nog een straf verhaal? Op de Dalton Highway kwamen we een 78-jarige Duitser tegen, die met zijn ‘jonge’ kameraad van net 70 van Anchorage naar Deadhorse reed. Het was echt slecht weer, dus voor die man was dat toch wel afzien, met zijn oude leren koerssloefkes. Dan zijn wij maar watjes.”

Hoe staat het met de teller van To Walk Again?

‘We weten dat fondsen werven in Vlaanderen niet zo makkelijk is. Voor elke kilometer een euro is ons doel. Maar we hebben nog wat tijd. Er is de media-aandacht nu, onze thuiskomstmarathon op 12 mei, onze Natuurloop op de Kalmthoutse Heide op 23 september. Er komen nog Via PanAm-talks en een feestje. Wij zijn natuurlijk ook geen toplopers of proflopers. We zullen nooit de UTMB winnen. Maar we laten wel zien dat er voor de gemotiveerder amateurloper veel mogelijk is.”

Loop of fiets mee met Seba en Weking op 12 mei. Alle details van de thuiskomstmarathon vind je op de viapanam-website.