Home Bestemmingen Via PanAm marathonrecord: de meeste marathons tussen Alaska en Ushuaia

Via PanAm marathonrecord: de meeste marathons tussen Alaska en Ushuaia

0
Via PanAm marathonrecord: de meeste marathons tussen Alaska en Ushuaia
Via PanAm marathonrecord, meeste marathons in bijna 2 jaar

Er is geen ander plan dan die 25 000 kilometer uitlopen”

Elke dag een marathon, voor het avontuur en ten voordele van de organisatie To Walk Again. Van de 25 000 kilometer tussen Alaska en Ushuaia, liepen Weking Van Reeth en Seba Vandermolen er – onder de vleugels van hun project Via PanAm – ondertussen al bijna de helft. Goed op weg naar een marathonrecord en de meeste marathons die ze ooit na elkaar liepen.

Weking en Seba zijn niet aan hun proefstuk toe: beide zijn ultralopers die graag reizen en avonturieren. Weking legde de weg van Alaska naar Ushuaia over de over de Pan-Amerikaanse Snelweg trouwens tien jaar geleden al eens af, als huwelijksreis met zijn vrouw Liesbeth: “Maar dat gebeurde op de motorfiets en in slechts zes maanden.” In de lente van 2016 namen Weking, zijn loopmaatje Seba en hun beider echtgenotes het vliegtuig naar Halifax, in april 2018 zou het gezelschap in het Zuidelijkste puntje van Argentinië moeten aankomen. Seba en Weking lopen samen elke dag een marathon, elk een om de andere dag. Een bijzonder marathonrecord. De dames nemen alle ondersteuning op zich (ook medisch en voedingtechnisch) en volgen in de Via PanAm-camper. Tijd voor een tussenstand.

Om met het begin te beginnen: hoe geraakten jullie door het loopvirus besmet?

Seba Vandermolen: “Vijf jaar geleden zijn we beiden begonnen met lopen. We zochten een leuke actieve sport die we konden combineren met een druk werkleven. Na de eerste 10 Miles in Antwerpen werden we beide besmet met het loopvirus. Een eerste marathon volgde, daarna volgden verschillende ultratrails in binnen- en buitenland, de Marathon Des Sables (een 250 km lange stagerun door de Marokkaanse woestijn)… Eens je over die magische grens van 50 kilometer heen geraakt, ben je vertrokken. We hunkerden steeds meer naar langere looptochten, grotere uitdagingen. En nu staan we hier, met sinds juni vorig jaar al duizenden kilometer in de benen.”

Wilde dieren op het pad naar de meeste marathons

Wat waren tot nu toe het absolute hoogte- en dieptepunt van jullie looptrip?

Weking Van Reeth: “Het Olympic National Park vlakbij Seattle doorkruisen was een ultiem hoogtepunt. Die dag liepen we in één ruk door het park, ongeveer 95 kilometer met twee moeilijk verteerbare bergpassen. Als dwaashoofden vertrokken we bij zonsopgang, zonder te weten wat ons precies te wachten stond. We hadden wel een kaart en wisten dat we de route steeds zuidwaarts moesten volgen. Maar onderweg kwamen we verschillende wandelaars tegen die ons voor gek verklaarden. De tocht die wij op minder dan een dag wilden lopen, daar deden zij drie dagen over. Uiteindelijk liepen we lang in het donker. Wetende dat wilde dieren bij zonsondergang naar de paden komen, was dat achteraf gezien misschien toch niet zo slim. We waren maar al te blij toen we onze echtgenotes zagen aan de andere kant van het park.”

Seba: “Maanden later gooide een ongeval net voor La Paz (Bolivië) ons schema helemaal overhoop. Vanaf de Mexicaanse stad Mazatlan wilden we in minder dan twee weken een week achterstand inhalen. Concreet betekende dit dat we met z’n twee meer dan 800 kilometer moesten lopen. Het is ons uiteindelijk gelukt, maar niet zonder slag of stoot. Beiden kregen we verschillende loopkwaaltjes, die met de dag erger werden. Ook mentaal was het zwaar om onszelf elke dag opnieuw op te peppen. De Mexicaanse hitte kreeg ons bijna klein en we wilden zelfs even de handdoek in de ring gooien. Gelukkig overwon de rede. Het was nog veel te vroeg om naar huis te gaan. We moesten nog in Ushuaia geraken!”

Aaneenrijging van hoogtepunten

Welke plek of belevenis stond vóór jullie vertrek bovenaan op het verlanglijstje?

Weeking: “Onze trip is een aaneenrijging van hoogtepunten. We hebben niet echt lijst met must do’s en laten liever alles op ons afkomen. Als je aan de Noordelijke IJszee staat, ergens in de Yukon een douche neemt onder een goed verborgen waterval, of eenzaam en alleen in de Mexicaanse woestijn overnacht, dan voel je je sowieso gezegend. Het zijn een voor een unieke momenten, die we de rest van ons leven zullen meedragen. En er ligt nog zoveel vóór ons: Machu Picchu, Salar de Uyuni, de Andes tussen Chile en Argentinië… Stuk voor stuk grote uitdagingen die alle een overwinning op zich zijn. De grootste belevenis zal uiteindelijk de finish in Ushuaia zijn. Daar stopt in april 2018 onze weg, letterlijk en figuurlijk. Op dat moment zullen we het hele Amerikaanse continent van noord naar zuid doorkruist hebben. De meeste marathons die we ooit aaneenregen.”

Geniet je nog van de uitzichten, na zoveel kilometer onder toch wel aanzienlijke fysieke stress?

Seba: “Ik zal niet zeggen dat alles altijd even tof was. De start aan de Noordelijke IJszee bleek al meteen een uitdaging. Het was soms moeilijk wakker worden bij tientallen graden onder nul. Er was niks te zien – behalve wolken – het was heel de dag steenkoud en op de Delton Highway werden we gepasseerd door de ene na de andere grote truck. Dan vraag je jezelf al snel af waar je in hemelsnaam mee bezig bent. Ook de hitte en het stof in de Mexicaanse woestijn waren niet van de poes. Daar loop je dan, tussen uit woestijnzand opgetrokken heuvelruggen bezaaid met cactussen. Het leek wel het decor van een western met op elke heuvel Clint Eastwood en zijn Mexicaanse handlanger op de uitkijk. Klaar om een duel aan te gaan. Enkel de bezwerende soundtrack van Ennio Morricone ontbrak.”

Waar zagen jullie de mooiste natuur?

Weeking: “In Ontario, Canada, kregen we van een local de tip dat we die avond het noorderlicht zouden kunnen zien. We zochten een goede kampeerplek met open zicht op het noorden, niet wetende wat ons te wachten stond. Tot het licht rond middernacht begon te dansen. Dat was zo fantastisch. Toen hebben we enkele uren sprakeloos staan kijken naar een natuurfenomeen dat met geen pen te beschrijven is.”

Seba: “Onderweg naar het startpunt reden we de grens van Canada met Alaska over via de Top Of The World Highway, de hoogste grensovergang met Alaska. De rit ernaartoe is prachting. Via Dawson City steek je de Yukon over en dan kronkel je naar boven tot aan de grens. Onderweg passeer je enkel postkaartzichten. We zijn toen af en toe gestopt om alles rondom ons goed in ons op te nemen. Als Belg ken je die weidsheid niet. Je voelt je toch een beetje nietig bij het zien van al die natuurpracht.”

Gouden tips van de lokale bevolking

Wat is jullie geheim om de energievoorraad tijdens zo’n marathonrecord zowel fysiek als mentaal op pijl te houden?

Weking: “We proberen zo gezond mogelijk te leven. Onderweg koken we zelf, veelal vegetarische pasta- en rijstgerechten. Tijdens het lopen gebruiken we geen energiegels, maar eten we veel groenten en fruit, en maken we onze eigen sportdrankjes met limoen, chiazaadjes en een lepeltje rietsuiker. Op een rustdag eten we wel eens vettige pizza en drinken we een pintje. De boog kan niet altijd gespannen staan. We praten veel met elkaar om steeds met z’n vieren op één lijn te blijven en problemen vroeg te tackelen. Al bij al lukt het ons aardig. Als het lichaam begint te kreunen onder de vele kilometers volgt het brein even snel. Dan is het een kwestie van een mentaal kantelpunt te vinden en terug met een positieve ingesteldheid aan de bak te gaan. We zoeken een gezonde balans tussen lopen en ontspanning, maar we kunnen niet blijven stilstaan. Er is een strak schema waaraan we ons moeten houden.”

Een land met reisadvies code geel of zelfs rood doorkruisen, hoe ga je daarmee om?

Seba: “We proberen zoveel mogelijk te praten met de lokale bevolking. Zij geven ons de beste tips over waar we al dan niet of beter naartoe kunnen gaan. Maar we laten ons niet opjutten. In de VS waarschuwden ze ons voor Mexico, in Mexico maken ze ons bang voor Guatemala en ga zo maar door. Je moet natuurlijk je gezond verstand gebruiken en het gevaar niet nodeloos opzoeken. Onze campers zijn heel zichtbaar. Mensen weten direct waarmee we bezig zijn en dat helpt. Weking is in Argentinië opgegroeid. Hij spreekt Spaans en daarmee breek je het ijs hier heel snel. We zijn dan eerder een van hen in plaats van domme gringo’s. Een noodplan hebben we niet. Er is maar één plan en dat is lopen tot en met Ushuaia. We proberen steeds de situatie onderweg helder in te schatten, maar mocht het nodig zijn, dan zullen we maatregelen treffen.”

To Walk Again

Hoe ver staat het met de geldinzameling voor jullie goede doel, To Walk Again? Leveren die meeste marathons wat op?

Weking: “Geld inzamelen blijkt niet evident. Enkele sponsors hebben ons op weg gezet, het overgrote deel van de tocht betalen we van onze eigen spaarcenten. Ondertussen konden we al een klein bedrag inzamelen voor To Walk Again, maar er moet nog heel wat bij. Veel vrienden en collega-lopers zetten dit jaar een actie op en zullen hun winst aan ons project doneren. Daarnaast organiseren we jaarlijks onze Via PanAm Natuurloop en zullen we in het najaar nog heel wat acties op poten zetten om de teller sneller te doen stijgen. We zullen tot en met de Night To Walk Again in december 2018 onze uiterste best doen om zoveel mogelijk geld in te zamelen. Omdat het moeilijk is om mensen in een paar zinnen te overtuigen van ons project, nemen we hen mee in ons avontuur. Als ze zich verbonden voelen, volgt de rest wel.”

Over de route Via PanAm

De legendarische Pan-American Highway is een weg, of beter gezegd een netwerk van wegen, die de uiteinden van Noord- en Zuid-Amerika met elkaar verbindt. De weg loopt van Prudhoe Bay in Alaska tot Ushuaia in Argentinië. Over de totale lengte lopen de schattingen uiteen, van 25 000 tot 50 000 kilometer. Seba en Weeking nemen ‘de korste versie’; hun traject telt er 25 000 en loopt langs tal van spectaculaire highlights. Zo staan onder andere de Machu Picchu en Salar de Uyuni nog op het programma. Een besproken stukje is de Darién Gap, een onherbergzaam stuk tropisch regenwoud en moeras van 100 à 150 kilometer (afhankelijk van hoe je er doorheen geraakt) op de grens van Panama en Columbia, waar er helemaal geen weg is. De ‘missing link’ van de Pan-American Highway…

Meer hardloopverhalen?