De Harz is een middelgebergte in Duitsland met de hoogste toppen boven de 1000 meter. Een gedeelte van dit gebergte is nationaal park. Het is een prachtige streek om te wandelen of te fietsen. Of om eens een Adventure Race in Duitsland mee te doen. Samen met Tom Marien, Jurgen De Grauwe en Jo Boeckx trek ik naar ginder om deel te nemen aan ‘The Harz’.

Tekst: Katrien Aerts

Deze adventure race in Duitsland is er eentje van 32 uur, je kan meedoen in de pro- of in de challengercategorie. Die laatste heeft een slaapmoment van vier uur. De ganse wedstrijd is opgedeeld in 11 etappes, ofwel lopen, mountainbiken of kano varen. In elke etappe liggen een aantal controlepunten die je moet gaan zoeken. Je navigeert zelf gans de race met kaart en kompas; google maps of een gps zijn verboden. De eindranking wordt bepaald door het aantal afgelegde etappes, het aantal gevonden checkpoints, het aantal bonuspunten en tijd.

Pro’s aan de start

Wij gaan van start als pro’s, non-stop dus, en starten op zaterdagmorgen om 4 uur. De avond voordien was het pas briefing om 21u30, daar kregen we de kaarten en het roadbook. De kaarten werden goed bekeken en mogelijke routes uitgezet. De eerste etappe was een oriëntatieloop van 6km, bedoeld om de teams al wat uit elkaar te krijgen, voor ze beginnen op de fiets. Niet de minste etappe, die 2^de: 57 km met de mountainbike en 1500 hoogtemeters. Het terrein is heel zwaar, we zien zo goed als geen asfalt, geen enkele meter is vlak. Soms is het zo steil en oneffen dat we met de fiets in de hand omhoog verder moeten. Na een dikke 4u komen we aan op de top van een berg, er liggen wat skiliftjes, hier is de wisselzone voor de volgende etappe.

De zadelpijn voorbij

Te voet trekken we door het nationaal park van de Harz. We mogen absoluut niet van de paadjes af. Deze adventure race in Duitsland vindt plaats in een prachtige streek. Het is ondertussen ook al 10u voorbij en het begint serieus warm te worden. Gelukkig kruisen we af en toe een riviertje waar we telkens wat fris water over ons hoofd kappen. We komen zelfs ook nog enkele plekjes sneeuw tegen die ook voor afkoeling en wat plezier zorgen. We vorderen goed, de gemakkelijke stukken lopen we, de stukken bergop wandelen we. We halen op deze etappe alle CP’s en hebben dus tot nu toe al alle punten gehaald. De spirit zit goed in het team! Vervolgens springen we voor etappe 4 weer op de mountainbike. Als ik op mijn zadel ga zitten, doet dat ongelooflijk veel pijn. Maar na enkele kilometers went het weer. Ook heb ik een probleem met mijn drinkzak, er zit een lek in! Mijn fietsbroek is helemaal nat en plakkerig. Gelukkig is het maar een korte etappe van 13km, we komen aan de volgende wisselzone aan een meer.

Te water, met twee man en een fiets

Voor de 5de etappe mogen we dus het water op. Tom en Jo kruipen in één kano, ik en Jurgen in de andere. We moeten per 2 ook een fiets meenemen, want de volgende etappe is een run-bike. Het is best wel een grappig zicht met een fiets op een kano. Het is de enige etappe waar we ons voortbewegen op onze armkracht en onze benen wat kunnen rusten. Maar toch, mijn benen vinden de houding in de kano niet zo geweldig en ik krijg een serieuze kramp in mijn hamstrings. Het lastigste deel van de etappe is eigenlijk nog het einde, als we aanmeren aan de andere kant van het meer, moeten we de kano nog 300m ver dragen over land. Het is een lomp, onhandig en zwaar ding! Gelukkig zijn Tom, Jo en Jurgen sterker als ik, en zorgen ze ervoor dat de kano op zijn plaats geraakt. Ik loop ondertussen weer terug naar het meer om de twee fietsen nog te gaan halen. Klaar voor de run-bike. Weer 18km en 450hm bij op de teller.

Bergop en bergaf in het donker

Etappe 7 is weer een mountainbikeetappe. 45km en 1300 hm dit keer. Ik zie er serieus tegenop! Het is ondertussen al 20u30 en het wordt stilaan donker. In de afdalingen gaan we soms hard, in het donker met enkel de lichtstraal van je koplamp is dat best een beetje eng. Voor mij toch, Jurgen vliegt af en toe voorbij alsof het niks is. Bergop gaan we heel traag, het is zo steil dat we soms tegen 5km/h omhoog fietsen. Aan CP 25 moeten we zelfs een trap op, de mountainbike op de schouder. Ondertussen daalt de temperatuur richting nul. Als we aankomen in de volgende wisselzone trekken we alle kleding aan die we bij hebben en nemen we de tijd om even goed te eten en te drinken. Hier in deze wisselzone krijgen we ook een ‘special task’ voorgeschoteld. We moeten boogschieten. We krijgen 3 pijlen en er moet er minstens 1 binnen de blauwe cirkel van de roos zijn. Indien niet, moet je een strafrondje afleggen. Ik geef regelmatig boogschieten op sportdagen en normaal zou deze opdracht geen probleem mogen zijn voor mij. Maar ’s nachts, met kou, in vermoeide toestand, is er toch wat druk. Gelukkig is de tweede pijl al goed en besparen we ons wat extra kilometers.

Navigatieskills getest

Etappe 8 van de adventure race in Duitsland is een ‘compass bearing’: je vertrekt op een CP en krijgt het aantal graden en meters naar het volgende punt. Het is nog pikkedonker en dat maakt het extra tof! In het donker dwars door het bos, op je kompas lijntje lopen, passen tellen en dan hopen dat je het CP vindt. Maar we hebben Tom als navigator en hij is goed. We vinden op één punt na alle CP’s in deze etappe. Deze etappe is wel in de vroege uren, rond 4u, we zijn dan net 24uren bezig. Het is de moeilijkste moment en voor sommigen een gevecht tegen de slaap. Jo lijkt er het meeste last van te hebben. Ik probeer er wat tegen te praten om hem wakker te houden. Maar zelf voel ik me ook wel wat slaapdronken. Ik heb vooral last van een verschijnsel dat ze ‘sleepmonsters’ noemen, door een gebrek aan slaap begin je in alles beestjes te zien. Mijn verbeelding slaat op hol en ook fysiek begin ik erdoor te zitten. Lopen zit er niet meer in, zo snel mogelijk wandelen dan maar. In de wisselzone naar etappe 9 krijg ik een dipje, alles doet pijn, ik ben verschrikkelijk moe en moet weer op die fiets. In zit een beetje te wenen. Ik weet niet of mijn ploeggenoten het door hebben, ik probeer mijn tranen te verstoppen, maar het is moeilijk.

Zware loodjes

Bij etappe 10 van de adventure race in Duitsland, een oriëntatieloop, moeten we een deel van de punten laten vallen. De punten liggen ver uit elkaar en dat vraagt tijd. We berekenen dat we 1u moeten overhouden om de laatste etappe naar de finish te volbrengen. We moeten voor 12u binnen zijn, want per 10min over tijd, nemen ze ons 1CP af. Ik probeer Tom duidelijk te maken niet te veel te willen in deze etappe zodat we rustig kunnen binnenrijden en het op het einde geen race tegen de tijd wordt. Want ik zit er helemaal door en veel snelheid maken lukt gewoon niet meer. Maar Tom zit volledig in racemodus en wil er nog alles uithalen. Hij wil voor een 2de punt gaan, halverwege beseft hij toch dat dat niet meer lukt. We keren terug naar de wisselzone voor de laatste etappe.

Drie strafpunten in de laatste etappe!

We hebben nog maar 45min over voor de mountainbike etappe te volbrengen. Normaal zou dat moeten lukken. Maar dan gebeurt er van alles wat niet had moeten gebeuren. Door een serieuze navigatiefout rijden we een vallei in waar we helemaal niet moeten zijn. Er rest maar één ding, weer helemaal terug naar boven. Ik zit er helemaal door en ben eigenlijk best kwaad op Tom. Maar besef tegelijkertijd, dat ik niet kwaad mag zijn. Hij is een supernavigator, soms kiest hij routes die ons veel winst opleveren en soms dus… niet. Als we boven komen val ik ook nog eens voor de zoveelste keer om met mijn mountainbike. Ik moet eens goed roepen, mijn excuses aan de wandelaar die daar net passeerde, ik weet niet wat die gedacht heeft. Daarna zitten we terug op de goede weg en we bereiken de finish na 32u 20min en 9 seconden. Ze straffen ons voor deze adventure race in Duitsland met 3 punten!

Aankomen en.. op naar de volgende!

Het is een rare aankomst, de finish wordt al opgeruimd, de andere ploegen zijn al vertrokken. We krijgen onze medaille nog en poseren voor onze finishfoto. Ik pink hier en daar een traan. Ik weet niet hoe ik me moet voelen. Uiteindelijk blijkt dat we toch de 8ste plaats behaald hebben op 26 teams. Zonder onze strafpunten hadden we zelfs de 5de plaats behaald. Wat eigenlijk een schitterend resultaat is. Nu is het even tijd om te rusten en te bekomen, want het is toch een serieuze inspanning voor je lichaam en ook voor de geest! Daarna bekijken we wat het volgende doel wordt. We denken eraan om terug te gaan deelnemen aan de ‘Norcha’ in Portugal. De Norcha is een adventure race van 72 uren. Twee jaar geleden gingen we daar al eens van start, maar toen heb ik na 27u opgegeven. Misschien wordt het tijd voor ‘revanche’!

Onze adventure race in Duitsland in cijfers

• Tijd: 32u20’09”
• Afstand: totaal: 225 km (156 km mtb, 65km trekking, 4km kano)
• Hoogtemeters: 5800m
• 8ste van 26

Bekijk hier ons filmpje van de adventure race in Duitsland The Harz:

Veilig een trailrun lopen of een adventure race als deze?