In juli spraken we ultrarunner Karel Sabbe over zijn Appalachian Trail recordpoging (lees het VOOR-interview). Fast forward naar 29 augustus… Na 41 dagen, 7 uur en 39 seconden trekt Karel de spreekwoordelijke deur achter zich dicht. Record gehaald en dat maar liefst vier dagen sneller dan de vorige ‘fastest known time’. Het is er eentje voor in de trailrungschiedenisboeken! Hier ook enkele foto’s van onderweg.

Karel, wat ging er bij aankomst door je hoofd?

“Enorm veel. Blij dat het over was, ongeloof over de prestatie die ik had neergezet, het vreemde gevoel dat onze nieuwe levensstijl beëindigd was… Het was fantastisch om deze keer het einde samen met Joren te beleven. Tijdens de PCT was dit om logistieke redenen niet gelukt, maar nu wel. Het einde van de Appalachian Trail is ook nog eens op een mastodont van een alleenstaande berg: Mount Katahdin, een van de meest technische beklimmingen van de trail. Toen het eindpunt opdoemde vanuit de mist sloeg mijn hart zeker een slag over!”

Wat heeft de Appalachian Trail je bijgebracht?

“Dat een gebied niet extreem afgelegen moet zijn om wild te zijn. De AT is voor een groot deel van de Amerikaanse bevolking te bereiken in minder dan een dag rijden en toch ben ik meer dan 20 beren tegengekomen en had ik echt het gevoel dat het een onherbergzame regio was. Ontelbare keren was het enige wat ik kon zien op een uitkijkpunt een immens woud zover het oog kon rijken. Dit toont dat natuurbehoud werkt, ook dichtbij verstedelijkte gebieden.”

Liep er veel niet zoals gepland of viel het dit keer mee?

“Joren en ik waren half getraumatiseerd (ok, dit is wel wat overdreven) uit de PCT gekomen: enorm slaaptekort, elke dag wel een nieuwe verrassing, enorm pijnlijke voeten… In vergelijking met de PCT zag alles er dit keer rooskleurig uit. Een grote factor was het leren kennen van Warren Doyle, een gepensioneerde man die reeds 17 keer de Appalachian Trail gewandeld had. Zijn enorme kennis van het terrein en van de toegangswegen zorgde ervoor dat Joren en ik elkaar bijna nooit misliepen, en dat we het aantal kilometers konden aanpassen aan het terrein.”

Waar heb je het meest van genoten?

De laatste dag en de beklimming van Mount Katahdin zal toch wel lang bijblijven. Maar ook onze ontmoeting met Ted was memorabel. Ik leerde hem op de trail kennen en hij liep een keer een halve dag met me mee. Enkele dagen later was hij om 1u10 ’s nachts in de koude, regen en dichte mist naar het hoogste punt van New Hampshire gewandeld, om daar in het holst van de nacht op mij te wachten en vervolgens enkele uren met mij mee te lopen op een van de moeilijkste stukken van de trail. Ook de mensen die voor hun werk nog kwamen meelopen (ik startte altijd om 4 uur), dat vond ik altijd heel speciaal. Ik zie het mijzelf niet direct doen!”

Nog een nabeschouwing of tips voor wie (een deel van) de trail wil doen?

“Het was een volledig ander avontuur dan op de Pacific Crest Trail, doordat we zoveel meer ervaring hadden en alles meezat. We hebben er, ondanks dat het zo zwaar was, nog veel van kunnen genieten ook, en we zijn heel trots op onze prestatie! De Appalachian Trail is een fantastische trail en als ik enkele tips kan geven om er een deeltje van te doen, raad ik de Great Smoky Mountains, de White Mountains en de hele staat Maine aan. Vermont is ook prachtig! Een deel van de AT overlapt met de Long Trail. Die lijkt mij ook een zeer mooie uitdaging.”

Appalachian Trail record
Vergelijking A.T. / P.C.T.:

• Meer hoogtemeters (3200 per dag tegenover 3000 per dag)
• Technischer terrein
• 3500km tegenover 4300km
• beide 80+km per dag nodig om record te halen
• Makkelijker bereikbaar voor crew
• Populairder: meer jaarlijkse wandelaars (4000+)
• Bijnaam ‘The Green Tunnel’, omwille van het heel grote aandeel lopen/wandelen in bos
• 1 van de ‘Triple Crown’ (Appalachian Trail, Pacific Crest Trail, Continental Divide Trail)

De avonturen van ultrarunner Karel Sabbe volgen, kan op

www.karelsabbe.com
www.instagram.com/karelsabbe
www.facebook.com/karelsabbeultrarunning
of zijn Youtubekanaal KO Adventures