Tijdens canyoning volg je de loop van een rivier die door een kloof stroomt. Lijkt simpel? Er komt heel wat bij kijken! Les MECC’s doen niks anders dan de beste canyoninglocaties opsporen en prachtige canyons verkennen. Hun naam staat voor Manali Expedition Canyoning Crew omdat hun eerste expeditie in Manali, India doorging.

Voet zetten waar niemand anders eerder kwam, dat is het hoofddoel van Les MECC’s. Maar dat gebeurt natuurlijk niet zomaar. Daar gaat heel veel voorbereiding aan vooraf. Ik spreek met Maarten Simons, brandweerman van beroep, fervent canyoneer in het hart en Les MECC-lid van het eerste uur.

Tekst: Evelien Jansen

Wie zijn Les MECC’s?

“Les MECC’s – de Manali Expedition Canyoning Crew oftewel het Belgian Canyoning Expedition Team – werd opgericht in het najaar van 2014. In oktober 2016 trokken een 13-tal leden van ons team richting Manali om er een maand lang bestaande canyons te herequiperen en een aantal nieuwe canyons te openen. In 2019 staat er opnieuw een grote expeditie op de planning. De locatie ligt nog niet vast, maar grote kanshebbers zijn het Noorden van Albanië of de canyons van Bolivië.

Aanvankelijk bestonden we uit een team van 16 doorwinterde en gepassioneerde Belgische canyoneers. Stuk voor stuk ervaren outdoorfanaten die niet aan hun proefstuk toe zijn. Het merendeel komt van X-Academy, lesgevers voor de Vlaamse bergsportfederatie gespecialiseerd in canyoning, en een ander deel van de Antwerpse speleoclub Marginal. Een gezonde en ervaren mix van mensen die dezelfde passie delen.”

Hoe ben jij bij deze bende avonturiers verzeild geraakt?

“Ik begon zo’n twintig jaar geleden met canyoningexploratie. Maar omdat er toen niet genoeg initiatieven binnen Vlaanderen waren om dit mee op poten te zetten, doofde dit al snel uit. Tot een goede vriend van mij een jaar of vier geleden op huwelijksreis naar India trok. Hij trok er rond op zijn motor en werd verliefd op het landschap. Meer bepaald op de regio rond Manali, Himachal Pradesh, India. Hij kwam terug met prachtige foto’s van grote watervallen en diepe valleien, stuk voor stuk prachtige en van de beste canyoninglocaties. Dat vroeg gewoon om een expeditie.

En zo geschiedde. We stelden ons basecamp op in Vashisht. Eén team onderzocht routes naar mogelijke canyons, een ander team daalde die canyons effectief af en een derde team stond standby voor mogelijke reddingsoperaties. Onze Manali-expeditie was een groot succes. We hebben op tien plaatsen voor de allereerste keer ooit voet aan grond gezet en drie keer baanden we ons een weg door canyons die al bezocht waren, maar nog niet voldoende geëquipeerd werden. Een van die canyons bevatte maar liefst 40 rappels en 760 hoogtemeters. Echt kicken!”

Hoe pak je zo’n expeditie naar de beste canyoninglocaties aan?

“De beste canyoninglocaties zoeken, een canyon exploreren en prepareren zodat hij voor anderen toegankelijk wordt, vraagt veel voorbereiding. Daarom oefenen we regelmatig op topograferen, op het plaatsen van ankerpunten, om canyons met veel water af te dalen enzovoort. We moeten 100% op elkaar zijn afgestemd alvorens we een grote expeditie ondernemen. Daarom proberen we vaak samen te trainen.

Onze crew telt nu 19 leden, dus samenkomen vraagt een extra inspanning van iedereen. Velen van ons reizen de hele wereld rond of werken in seizoenen. Een goede datum kiezen om als team samen te trainen is niet eenvoudig. Zo besloten we ooit een trainingsweek op te splitsen in twee weken met een overlapping van drie dagen. Beter af en toe samen trainen dan helemaal nooit. De volgende trainingsweek staat gepland voor oktober 2018 en gaat richting Noord-Albanië.”

Waar en hoe trainen jullie?

“Europa heeft gelukkig veel te bieden, we moeten dus niet noodzakelijk altijd naar de andere kant van de wereld om de beste canyoninglocaties te ontdekken. We trokken dit jaar met twaalf personen naar de prachtige canyons tussen Lamia en Volos, in de Hellasregio van Griekenland. Onze uitvalsbasis was Karavomilos, een klein dorpje in Centraal-Griekenland.

Maar er zijn nog veel meer locaties! In Zwitserland bezochten we ooit een prachtige canyon in de regio rond Ticino. Het gebied is zo onherbergzaam dat we er met een helikopter naartoe gingen om ons een hoop tijd te besparen. De canyon bevatte rond die tijd meer water dan ooit, perfect om onze waterskills te testen. Een goede voorbereiding op het eiland Madeira, zo bleek achteraf. Daar kregen we aquatische canyons met watervallen tot wel honderd meter hoog voorgeschoteld. Het trainingsdoel daar was vlotjes langs het water naar beneden rappellen én een nacht in de canyon doorbrengen. Dat vergt improvisatie en het mentale vermogen om met barre omstandigheden om te kunnen.” 

Waarom doen jullie dit?

“In de eerste plaats uit liefde voor de sport, maar het uiteindelijke idee is om de canyons te kunnen openen voor de gemeenschap – zijnde andere professionele canyoneers of recreanten die de sport beoefenen. Dit hopen we te doen door een zo nauwkeurig mogelijk naslagwerk af te leveren. Foto- en filmmateriaal en goede topografische kaarten helpen anderen hun weg te vinden.

Idealiter exploreren we de beste canyoninglocaties in regio’s die toeristisch aantrekkelijk én gemakkelijk te bereiken zijn. Dat laatste zorgt ervoor dat het voor de plaatselijke bevolking makkelijker wordt om de canyon later commercieel uit te baten, mochten ze er samen met aspirant-canyoneers in willen afdalen.”

Dat doen jullie niet zelf?

“Nee, hoewel velen van ons als gids en begeleider werken en dus bevoegd zijn om mensen mee te nemen in een canyon, is dat niet het doel van Les MECC’s. Wij exploreren en prepareren, daarna is het aan de lokale canyoneers om er hun ding mee te doen. Dat is het ideale scenario alleszins. In de praktijk hebben we vaak niet genoeg tijd om de canyon tip top in orde te maken. In India hebben we op een maand tijd tien canyons geopend. Maar de mensen die na ons die canyons afdalen, doen er goed aan opnieuw een boormachine en meters touw mee te nemen.”

Canyoning op zich is al een extreme sport. Maar de exploratie van nieuwe canyons lijkt me nog een stap verder?

“Het blijft inderdaad een extreme sport, dus alles staat of valt met een goede voorbereiding. Als je je materiaal en je mensen kent, dan valt het gevaar wel mee. Maar ik moet er niet om liegen, op 80 meter hoogte nieuwe haken in een bergwand installeren is en blijft een risico. Daarom gebeurt alles volgens bepaalde regels. Haken moeten steeds volgens hetzelfde protocol bevestigd worden, een sprong in een waterbassin of een afdaling op een natuurlijke glijbaan wordt altijd uitvoerig gecheckt alvorens we die uitvoeren. Gevaar zal er altijd blijven, maar je kan wel je risico’s tot een minimum beperken.”

Benieuwd naar hun volgende avonturen? Volg hun tocht naar de meest extreme canyoninglocaties over de hele wereld via facebook.com/BelgianCanyoningExpeditionTeam of instagram.com/belgiancanyoningexpeditionteam.

Lees ook: Avontuur in kloven en canyons.